Zilverzand (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

Hij roept iets naar een collega wat ze niet kan verstaan en onwillekeurig doet ze een stap naar voren. De andere man knikt en loopt met hem mee, terwijl hij het kind weer in de trein zet. Samen verdwijnen ze uit het zicht. Even later komen ze zonder het meisje weer naar buiten en lopen ze verder naar de goederenwagon. Geen van beiden ziet dat het meisje opnieuw in de deuropening verschijnt en vrolijk weer uit de trein springt.

"Zie je dat? Ik ga haar even naar binnen brengen, ben zo terug, Liz."

"Wat? Wie? Meri, wacht, we moeten zo weer aan het werk."

"Ga maar vast naar binnen, ik kom zo." Ze kijkt niet om te zien of Liz doet wat ze zegt, maar loopt vlug naar het meisje toe, dat nieuwsgierig staat te kijken naar het gebouw.

"Hé, moet jij niet binnen blijven? Straks vertrekt de trein zonder jou." Meri knielt naast het meisje neer en glimlacht. Er volgt geen reactie. Ineens herinnert ze zich dat het meisje de taal natuurlijk niet spreekt. Ze fronst. Hoe moet ze dit aanpakken? Het kind gewoon naar binnen brengen? Net zoals hij deed?

Ze staat op en wijst van het kind naar de trein. "Jij, naar binnen." Dan beweegt ze haar hand langs de trein naar het spoor in de verte. "Trein, wegrijden."

Het meisje heeft grijze ogen en staart haar heel geïnteresseerd aan. Toch heeft ze duidelijk geen idee wat ze bedoelt.

Uiteindelijk strekt Meri haar hand uit. "Kom!" Dat schijnt te helpen, want het meisje pakt haar hand vast. Samen lopen ze terug naar de deur en stappen naar binnen.

Ze heeft gelezen dat de bevolking van Luk-Oie eenzelfde uiterlijk heeft als het mensenras, dus heel verbaasd is ze niet wanneer ze allemaal mannen en vrouwen ziet die er doodnormaal uitzien. Er zijn bijna geen andere kinderen, alleen een nog kleiner meisje in een soort buggy. Wel heeft iedereen die haar aankijkt – niet erg vriendelijk, merkt ze op – grijze ogen. Er is wat variatie in licht en donker, maar nergens is er blauw of bruin. Zelfs geen groen. Hoogstens wat grijsgroen, maar dat kan komen door de groene streep in de zijwanden.

Er zit een oude vrouw naast het kind in de buggy en zodra haar oog op het meisje aan Meri's hand valt, begint ze waarschuwend te praten. Meteen laat het kind de hand los en loopt ze naar de vrouw toe. Met een bedrukt gezichtje schuift ze naast haar op de treinbank. Meri voelt medelijden en doet een stap naar voren. Wanneer ze echter iets wil zeggen, gaat er een trilling door de trein en start het gebrom.

"Oh nee." Vlug draait ze zich om en ziet de deur van de wagon langzaam dichtschuiven. Net voordat hij helemaal sluit, ziet ze de militair en doordat het glas van binnenuit wel doorzichtig is, ziet ze dat hij haar ook gezien heeft. Hij draait zich vliegensvlug om, schreeuwt iets en rent weg. Gaat hij de trein stoppen? Kan hij dat? En zo niet, wat moet zij dan? Ze spreekt geen woord van de taal. Hoe moet ze iemand vragen hoe ze terug moet komen?

Een lichte paniek begint zich te verspreiden door haar lichaam, totdat een scherpe stem klinkt vanuit de deuropening naar de volgende wagon. "Wat doe jij in vredesnaam aan boord van de trein?"

Haar hart krijgt tegelijk een verzakking en een stroomstoot. Hoe komt hij hier nou weer terecht? Ze is zo blij dat ze niet meer alleen is, dat ze helemaal vergeet antwoord te geven.

"Nou?" Hij neemt een paar grote passen dichterbij en blijft vlak voor haar staan. Ze moet een flink stuk omhoog kijken. Een paar plukjes haar zijn ontsnapt vanonder de laag gel en verrast ziet ze dat zijn haar krult. Zijn baard is een stuk donkerder, maar oogt grijzig door het fijne zand wat zich eraan gehecht heeft. Zou het niet handiger zijn om de baard af te scheren? Haar blik dwaalt terug naar zijn ogen en knipperend probeert ze zich zijn vraag te herinneren.

"Ik eh... ik zag haar." Zonder van zijn gezicht weg te kijken, wijst ze ergens in de richting van het meisje.

Zijn ogen vernauwen zich en pas na wat wel tien minuten lijken, kijkt hij over haar hoofd. Zijn schouders ontspannen zich minimaal en met een norse stem zegt hij: "Ik had haar al teruggebracht, dat doet ze bij elk perron. Ze heeft nog nooit een trein gemist."