Zilverzand (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Het is de derde ochtend nadat ze met de twee kinderen op de faciliteit terugkwamen. Na een rampzalige nacht op de vrouwenslaapzaal, waarbij Lisha niet ophield met huilen en Kaela zich verstopte onder elk bed dat ze tegenkwam, kreeg Meri een eigen kamer toegewezen en daar zit ze nu. Doodop, bang om haar baan te verliezen, omdat ze al twee dagen niet heeft kunnen werken, en woest op Shaun, omdat die hem smeerde zodra hij zag dat de kinderen mochten blijven. Ze heeft geen idee wat ze moet doen. Werken op de kamer is onmogelijk, want Lisha trekt de laptop telkens uit haar handen. Niet dat ze zich kan concentreren, want Kaela praat aan een stuk door, ook al krijgt ze geen antwoord, want Meri verstaat haar niet.

Op dit moment zitten beide meisjes wonder boven wonder rustig te tekenen op een stuk papier dat Liz voor haar opgesnord heeft. Starend naar het plafond bedenkt Meri dat ze best wel even haar ogen kan sluiten, ze is doodop, maar dan wordt er op de deur geklopt.

De stem van Liz klinkt gedempt door het metaal heen. "Meri? Ben je wakker? Doe eens open, ik heb wat voor je mee en die gast wil dat ik je een boodschap doorgeef."

Die gast? Ze bedoelt toch niet Shaun? De brutaliteit. Met een kreun komt Meri overeind en haar wenkbrauwen staan op onweer wanneer ze de deur open trekt. Ze negeert de twee kinderen die nieuwsgierig opkijken en wuift Liz de kamer in. "En? Wat heeft de grote, weledele redder van wezen te melden? Moet zijn kinderoppas misschien ook zijn wasgoed strijken? Welja, tuurlijk, ze heeft toch tijd genoeg. Dit is precies de reden waarvoor ik naar Luk-Oie ben gekomen, mijn talenten als nanny zijn ongeëvenaard." Met een dramatische zwier maakt ze een halve buiging, waarna ze zich laat zakken op het bed en haar gezicht in haar handen verstopt. "Aaargh, ik word gek hier, Liz. Geef me alsjeblieft een oplossing."

Als ze opkijkt omdat er niemand reageert ziet ze dat haar collega haar met getuite lippen aankijkt.

"Klaar? Hier, neem dit eens van me aan, ik ben geen uithangbord." Liz reikt haar de grote doos aan, die ze in haar handen heeft en vermoeid neemt Meri hem over.

"Wat is dit?"

"Shaun," Liz benadrukt de naam met wiebelende wenkbrauwen, "heeft wat spullen voor de twee geregeld. Kleding en zo, speelgoed. De grote, weledele wezenredder is de afgelopen dagen blijkbaar wezen shoppen in de stad."

"Oh ..." Wat een flater heeft ze daar geslagen. Dat ze daar zelf niet aan gedacht heeft. Om haar gezicht te redden, duikt ze in de doos en haalt er een pop uit.

Meteen roept Lisha: "Tala!"

Meri draait zich naar het kind om en houdt de pop voor zich uit. "Dit is tala?" Beide meisjes knikken heftig en hebben een identieke, verlangende uitdrukking op hun gezicht. Meri geeft de pop aan het jongste meisje en bedenkt zich dat ze net weer een woord heeft geleerd. Haar Naraanse vocabulaire bestaat nu uit: nee, ja en pop. Een korte zucht ontsnapt haar. In de doos zit gelukkig nog een pop en even later is de tekening vergeten.

Opluchting maakt zich van Meri meester, wanneer ze een voor een de spullen uit de doos haalt. Liz komt naast haar zitten en zegt op zachte toon: "Ik weet dat dit niet is wat je wilt, Mer, maar je doet een goed ding. Ik ben hier nu een jaar en ik wist echt niet dat de locals er zulke rare gewoonten op nahielden. Stel je voor dat jij niet op die trein was gesprongen."

Liz laat het antwoord op die vraag in de lucht hangen en er voert een huivering door Meri's lichaam. Het is inderdaad goed voor de twee meisjes dat Shaun en zij aan boord van de trein waren geweest, maar ze vraagt zich af hoe het nu verder moet.

"Zou er echt niemand zijn, die ze op kan nemen? Hebben ze hier geen kindertehuizen of zo? Ze kunnen toch niet verwachten dat ik de rest van mijn leven voor ze blijf zorgen? Ik heb mijn werk, hier. En als mijn contract afloopt, wat dan? Moeten ze mee naar de aarde? Dat kan toch niet? Met die gave van hen worden ze freaks." Ze legt een jurkje op de stapel en bedenkt dat het positief is dat het op deze planeet warm is.