De Nieuwe Wereld 5: Tagmars Oordeel (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

Tómy

Omdat ze twee opleidingen volgde duurde haar lesdag langer dan gemiddeld. Ze was niet de enige in de school, maar van een medeleerling had ze gehoord dat de late leerlingen, die tot het laatste uur op school bleven, meestal ook later op de dag begonnen. Voor leerlingen die een eindje moesten reizen naar Gard kwam dat goed uit.

De vier uur na de lunchpauze besteedde ze bijna alleen maar aan lezen. Het ene boek na het andere bladerde ze door. De lijst met boeken die ze moest bestuderen had ze overgenomen in haar notepad en twee van de boeken nam ze aan het eind van de dag mee naar huis.

De bellen in school die de verschillende uren aangaven, waarna of leerlingen verdwenen naar een ander lokaal, of nieuwe leraren binnenkwamen, schalden voor de laatste keer en spijtig stond ze op van haar ontspannen leeshoekje. Ze zag ertegen op om naar huis te gaan. Aan de ene kant vreesde ze dat haar ouders alles zouden willen weten wat ze gedaan had en tegelijkertijd was ze bang dat ze geen tijd voor haar zouden hebben.

Tot haar verrassing kwam ze Liddy tegen, toen ze het pleintje voor de hoofdingang van de school overstak.

"Hé, Tómy, jij hebt een lange eerste dag gehad. Hoe was ontwerper?"

Vlug tikte ze op haar notepad het antwoord: 'Hele tijd gelezen. Ben je daar wel eens geweest?'

Liddy schudde haar hoofd. "Alleen langs gelopen, het is daar altijd zo'n herrie. Ik ben absoluut niet creatief op die manier, dus daar heb ik niets te zoeken."

Tómy tikte: 'Waarom ben jij zo laat?'

"Oh, had ik dat niet verteld? Ik volg een paar lessen aan de school van techniek." Liddy wees opzij naar een klein gebouw dat een beetje uit de toon viel door zijn wat saaie exterieur. "De vriend van mijn zus is daar assistent. Wil je komen kijken?"

Lachend antwoordde Tómy: 'Ben ik al vaak geweest. Mijn vaders school, weet je nog?'

Met een grijns sloeg Liddy zichzelf tegen haar voorhoofd. "Natuurlijk, suf van me. Hé, die notepad van jou, werkt die ook als een ... hoe heet dat ook alweer? Een telefoon?"

Het was grappig om zo'n vraag te krijgen op Elodie, al kwamen Liddy's ouders hoogstwaarschijnlijk van Terra, dus zo verbaasd moest ze niet zijn. Zou Liddy geboren zijn op Elodie? Ze vroeg het.

"Ja, ik wel, mijn oudere zus niet, die kwam als kind hier, net als jij, toch?"

Tómy knikte en tikte een antwoord op Liddy's vraag over haar notepad: 'Geen telefoon, alleen minimale opslag van tekst.'

"Jammer. Het zou zo gaaf zijn als we elkaar konden spreken vanaf een afstand. Nu moeten we gewoon een tijd en plaats afspreken. Laat me je schema eens zien."

Elkaars schema's vergelijkend kwamen ze erachter dat ze vier van de zes lesdagen op hetzelfde moment uit waren. "Kijk," zei Liddy opgetogen, "daar hebben we wat aan, dan kunnen we na school nog afspreken."

Afspreken? Tómy keek een beetje vertwijfeld. Hoopte het meisje soms dat ze mee mocht naar het paleis? Natuurlijk waren de meeste ruimten open voor bezoekers, als Liddy wilde, kon ze rustig naar binnen wandelen, maar er waren niet veel Eloden die dat zomaar deden. In stilte was Tómy daar heel blij mee. Het was tenslotte haar thuis.

Met enige regelmaat kwamen er gasten van haar vader logeren: hares met hun gezinnen, rechters met een probleem; wat ervoor zorgde dat zij zichzelf ook regelmatig een logee voelde in het immense gebouw. Natuurlijk had ze haar eigen kamer, helaas naast die van haar ouders, maar elke keer dat ze haar huis doorkruiste kon ze zomaar een vreemde tegen het lijf lopen. Haar geheugen ging niet ver genoeg terug om zich te herinneren in wat voor soort huis ze op Terra gewoond had, maar het kon nooit zo erg zijn geweest als een paleis.