Bride of Alfonso

Kabanata 1

[Kabanata 1]

"SEÑORITA Estella, narito na ho ang inyong mga kaibigan," wika ni Isidora. Si Isidora ay aming kasambahay. Siya at ang kaniyang ina ay matagal na naming kasama sa bahay. Halos sabay na rin kaming lumaki ni Isidora. Labing-siyam na taong gulang pa lamang siya, mas matanda ako ng dalawang taon sa kaniya.

Para sa akin, ang kaniyang bilugang mukha, katamtamang pagkasingkit ng mata at kayumangging kulay ang nangingibabaw sa kaniyang ganda. Papalubog na ang araw, natatanaw ko na iyon mula sa bintana. "Mag-iilang oras na kayo riyan, binibini," hirit muli ni Isidora habang nakasandal sa tapat ng aking pintuan at nakahalukipkip ang kaniyang mga kamay.

Ngumiti lang ako sa kaniya saka umikot muli ng tatlong beses sa harap ng salamin. "Ano ang iyong masasabi?" ngiti ko sa kaniya sabay ikot muli. Inayos ko nang mabuti ang aking buhok, aking sinigurado na ni isang hibla ng buhok ay walang tatayo sa aking ulo. Pinili ko rin ang pinakamagandang payneta na binili sa akin ni ama, ito ay kulay ginto na pinalamutian ng pulang diyamante.

Isinuot ko rin ang pinamagandang baro't saya na isinusuot ko lang tuwing may mahalagang okasyon. Kulay ginto ito na napapalamutian ng kumikinang na burda ng mga bulaklak sa manggas at saya. Naglagay din ako ng kaunting kolerete sa mukha, at pampapula ng labi gamit ang kaunting patak ng asuete.

Aking natutunan ang lahat ng ito kay Celeste. Iyon nga lang ay hindi nila ako natulungan sa paghahanda ngayon dahil pumasok sila sa klase ni Maestra Silvacion kanina. Samantala, ako'y nagdahilan na masama ang aking pakiramdam upang buong araw kong paghahandaan ang araw na ito. Ito na ang aking pinakahihintay, wala nang makapipigil sa akin.

"Señorita, ako ang nahihilo sa iyong ginagawa," wika ni Isidora, nakaupo na siya sa aking kama. Umikot pa ako ng isang ulit saka lumapit sa salamin upang hugutin doon ang lahat ng lakas ng loob. Ang lahat ng katapangan na aking kailangan upang matagumpay na maisakatuparan ang aking plano.

"Kinakailangan na matibay ang pagkakaayos ng aking buhok," saad ko saka umikot muli nang umikot. Napaiiling na lamang si Isidora sa aking ginagawa ngunit para ito kay Enrique. "Señorita, malapit na hong magsimula ang misa, kayo ay mahuhuli roon," paalala ni Isidora. Napatigil ako sa pag-ikot at mabilis kong dinampot ang abaniko at panyo na aking dadalhin.

"Tayo'y humayo na," tawag ko sa kaniya saka mabilis na bumaba ng hagdan. Naroon na sina Celeste at Bonita. "Esteng, aabutin tayo rito ng siyam-siyam. Ano ba't inabot ka ng halos buong araw sa paghahanda," kunot-noong saad ni Celeste habang mabilis kaming naglalakad papalabas ng bahay. Naroon na rin sa labas ang kalesang aming sasakyan papuntang bayan.

"Aking tiniyak lamang na maayos ang aking kasuotan," ngiti ko sa kaniya sabay hawak sa kaniyang braso. Natawa na lamang si Bonita dahil batid niyang pinaghandaan ko talaga ang araw na ito.

"Nagtagumpay ba si Andeng? Magagawa niyang dalhin sa teatro si Enrique?" tanong ko; magkatabi kami ni Celeste habang nakaupo naman sa tapat namin si Bonita. Kulay asul at dilaw ang suot nilang baro't saya. Tila pinaghandaan nila ang araw na ito dahil maraming mga mahahalagang tao at pamilya ang dadalo sa misang inihanda ni Don Matias bilang pasasalamat sa ligtas na pagdating ng kaniyang anak sa aming bayan.

Ikinumpas ni Bonita ang kaniyang abaniko; ang disenyo nito ay balahibo ng pabo. "Oo, ayon kay Andeng, natuwa pa raw ang kaniyang kuya at tiyak na maisasama nito mamaya si Enrique sa teatro," ngiti ni Bonita. Napangiti naman ako at ibig kong maglulundag sa tuwa at magpagulong-gulong sa dinaraanan ng aming kalesa.

"Ikaw ba ay nakasisiguro na magtatagumpay ang iyong plano?" tanong ni Celeste sa akin, ikinumpas na rin niya ang kaniyang abaniko; kulay pula at itim ito na tila isang masamang pangitain. "Celeste, ano ba iyang disenyo ng iyong abaniko? Tila kulay ng impyerno," puna ni Bonita. Napatango na lang din ako bilang pagsang-ayon.