Bu aralar düşünceler diyarımda insanların neye ihtiyacını olduğunu aramaktayım.Aslında cevap çok basit olmasına rağmen defalarca bunun altını deştim.Sonuç belliydi.'Sevgi'.Neden bütün dünyanın kocaman bir karmaşa içinde olduğunu tek bir sebeple açıklayabilir miyiz? Tabi ki de hayır.Ama insanların tüm sorunu sevgi işte buna kolaylıkla cevap verebiliriz.Fakat bir başkasının sevgisi değil,öncelikle kendimize olan öz sevgimiz sorun.Bahse girerim dünyanın yarısı hatta belki de daha fazlası daha kendini sevmeden başkasının onu sevmesini bekliyor.Söylemesi bile komik değil mi? Sen kendini sevmiyorsan neden bir başkası seni sevsin ki zaten.Birisine bu soruyu sorsan saymaya başlar hemen kendinde olan özellikleri.Belki de kabullenir haklısın der ama asıl anlatmak istediğini anlamaz.Ben de insanları anlayamıyorum işte.Herkesten önce yine kendimi anlayamıyorum.Öyle konuştuğuma bakmayın aynı şeyleri bende yapıyorum.Asıl olması gereken şeyi bildiğim halde yanlışı yapmaya devam ediyorum.Herkes gibi.Belki de benim gibi çok insan olduğu için bir şeyleri değiştiremiyoruz.
Gerçekten çok çöp zamanlardan geçtim.Evet çöp diyorum çünkü o anlar için belli olan tek şey saatin ilerlediğiydi.Bazen o kadar acıyorum ki kendime,kendimi o dört duvara hapsettim diye.Siz de farkındasınız ki hiç bir şey yaptığım saçmalıkları geri alamadı.Yaptığım şeye gelecek olursak kendimi dünyadan soyutlamamdı ve açıkçası hala değişen bir şey yok.Ailemden,arkadaşlarımdan,sokaklardan.Zorunda olmadıkça dışarı çıkmadım.Zaten arkadaş desen bende ondan sadece iki tane vardı ama onlarla da yıldan yıla görüşüyorduk.Dışarı çıktığımda sanki herkes beni izliyormuş düşüncesine kapılırdım.Sanki en ufak bir hareketimle bana gülecek beni yargılayacaklarmış gibi gelirdi.Belki de bunun en büyük etkenlerinden biri kendimi sevmememdi.Kendimi onların arasında o kadar değersiz o kadar gereksiz görüyordum ki kendimi soyutlama ihtiyacı doğuyordu istemeden.Baya bir süre ailemin kahkahalarını duvarlar arkasından dinledim bunun yüzünden.Sesleri çok net geliyordu.Bunun yarattığı acı da öyle.Bir kaç kez bunun üstünden gelmeye çalıştım.Gidip onlarla oturdum ama bu sefer de yabancı hissettim.Çünkü o sesleri uzaktan dinlemeye o kadar alışmıştım ki.Yarım saat zor dayanır odama gider ağlardım.Bu çok kötü bir üstünden gelme çabasıydı.Öyle ki daha da içime kapatmıştı beni.Birisi bir şey dediğinde sorduğunda kekeliyor gözlerim doluyordu.Bu o kadar utanç vericiydi ki,hala unutamadığım bir şey.Sosyal ilişkilerimin ne kadar berbat olduğunu açıklayacak olursam.Annem daha benimle konuştuğunda sesim çıkmıyordu.Sesim konuşurken gittikçe kısılıyordu.Ağzımı açasım gelmiyordu.Ama etrafımda kimse yokken kendi kendime konuşmayı o kadar seviyordum ki gün boyu şarkı söylüyordum.Fakat başkasının önünde her şey farklıydı işte.Dizlerim ve sesimin titremesine engel olamıyordum ve ardından sanki bayılacakmışım gibi bir his.Belki de geçecekti.Kendimi sevsem...
13.04.2020
03.18
