My Greatest Downfall (Published under Summit Media)

MGD 41 - Live For Me

VOTES&COMMENTS

*****

MGD 41 — Live For Me

Trish

Everything on me was aching. Feeling ko ay mamamatay na ako sa sobrang sakit. The room was empty. Walang gamit sa loob ng madilim na silid na ito. May isang ilaw na kukurap kurap at masyadong maalikabok ang sahig kung saan ako nakaupo. Nakatali ang mga paa at kamay ko. It was a confined area, may isang bintana pero may railings naman. Napaisip ako bigla, sino bang hayop ang gagawa sa akin ng ganito?

"This can't be Liam. He couldn't be.." I whispered as I felt my sore arms. May galos ako sa kanang braso ko at kumikirot ito. Wala akong sapin sa paa at awang awa ako sa sarili ko. "Hindi magagawa sa akin ni Liam 'to.." bulong ko noong bumukas ang pinto at itinapon ang isang lalaki.

Hindi s'ya makatayo dahil sa mga sugat na natamo n'ya. Halos balutin ng dugo ang puting long sleeves na suot n'ya.  Everything on him was bleeding even his face.

Pumasok ang mga nakamaskarang lalaki at sinabunutan nila 'yung duguang lalaki. "Ahhh.." he said as he felt more pain. Pilit nilang iniharap ang mukha ng lalaki sa akin at laking gulat ko noong tumambad sa mukha ko si Terrence.

"A—anong g—ginawa n'yo sa kanya?!" sigaw ko sa kanila pero wala ni isa sa kanila ang nagsalita. "Shit, gumising ka naman monster!" sigaw ko noong hindi s'ya gumagalaw. I can't recognized his face dahil maraming dugo sa mukha n'ya. Everything went blurry as I cried. Walang puso ang gumawa ng ganito sa amin.

Nakatali ako sa isang poste kaya hindi ko s'ya malapitan. I want to embrace him and wipe those red stain on his face, but I cant. Nagsimula nang uminit ang mga sulok ng mata ko dahil wala akong magawa sa kanya.

"Anong ginawa n'yo sa kanya?! W—wala kayong awa!" I hissed and I cry harder when he can't looked at me. Nakayuko lang s'ya at parang walang buhay. Mas grabe ang ginawa sa kanya. "Sino bang nag-utos sa inyo na gawin 'to?!" dinala nila sa akin si Terrence at itinali sa likod ko. They were silent at hindi ko sila kilala.

As soon as they finished tying Terrence on my back ay umalis na rin sila. Natira na lang kaming dalawa dito sa loob ng madilim na kwarto na ito.

Kasalukuyan s'yang nakasandal sa akin at ramdam ko kung gaano s'ya kabigat. Pilit kong inabot ang mga kamay n'ya para malaman n'ya na nandito ako. Na may kasama s'ya. As soon as I felt his hand on mine ay gumalaw ang mga daliri n'ya.

"D—don't cry.." he murmured at hindi ko napigilang hindi maiyak. "N—na—nandito n—na ako.." he said in the most comforting tone but he failed.

"B—bawal kang mamatay, o—okay? Sandal ka lang sa akin at magpalakas ka." I cheered him kahit na hirap na hirap ako sa pagsasalita. Naramdaman ko naman ang pagsandal ng ulo n'ya at likod n'ya sa akin. Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay n'ya.

"A—ayos k—ka lang b—ba?" he asked and I convinced myself that I was okay. Ayaw ko s'yang mag-alala sa akin dahil mas ikakasama n'ya iyon.

"Nakakainis ka naman.. b—bakit ba ako parati ang inaalala mo hanggang sa huli? You don't know how I feel seeing you like this." I said, bursting into tears.

"S—sorry sa l—lahat, T—trish." he uttered, "M—marami akong p—pagkukulang sa'yo. S—sorry d—dahil iniwan kita.. H—hindi sana nangyari sa'yo 'to n—ngayon." mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi n'ya.

"W—why I do have this feeling na namamaalam ka na? Hindi pwede my babylove,  masama kang damo kaya matagal pa ang buhay m—mo." I tried to joke para mabawasan ang sakit na nararamdaman n'ya. I heard him chuckled pero mas lalo akong naiyak. Pinilit n'ya talagang tumawa para sa akin.