Ken je dat meisje in de films op de middelbare school dat altijd een tien haalt, haar huiswerk twee weken op voorhand heeft gemaakt, de klas-en schoolpresident is en alle spelcompetities wint? Wel, dat ben ik, Celeste Berrets. Mijn doel is om in Har...
Mijn dagen voelen donker en somber aan. Ik kreeg geen nieuws van Steve. Dit is de eerste keer dat we ruzie hebben en ook al woont hij helemaal in Canada, voel ik me leeg. Mijn moeder weet niets van onze discussie en toch voelt het huis ijskoud aan. Elke dag heeft ze wel iets over hem te vertellen, zoals het geslacht van de baby. Ik verliet de woonkamer omdat ik het nieuws niet in zo'n omstandigheden wou horen. Meerdere keren dacht ik om Steve een bericht te sturen en mezelf verontschuldigen, maar ik wist niet hoe.
Ik schud mijn hoofd om daar heel even niet meer aan te denken en klap mijn kluisje dicht. Xander leunt tegen de kluisjes met zijn armen over elkaar. Hij tekent een korte geruststellende glimlach wanneer mijn ogen hem ontmoeten. Hij heeft verder niets opgemerkt over de gebeurtenis met Steve. Ik weet niet of hij zich gekwetst voelt en wat hij van de situatie denkt. Eerlijk gezegd heb ik geen kracht om ernaar te vragen. Heel even wil ik geen moeite doen om zijn ijzeren muur te breken.
Eve en Isa wachten geduldig aan mijn rechterkant. We leunen uiteindelijk alle vier tegen de kluisjes, afwachtend tot Joshua McIntosh langs ons heen wandelt met zijn vader en een groep docenten. Evelyne stuurde alle foto's die ze in zijn kamer trok naar de rector. Sinds deze ochtend ging een heel onderzoek van start. Heel het voetbalteam werd bevraagd naar een teken van doping. Joshua's vader maakte het alleen maar beter door hem een klap te geven voor iedereen op school, en dat voelde veel te bevredigend om naar te kijken.
Ze wandelen langs ons heen. Isabella beeld hem een kusje uit en Evelyne zwaait speels naar hem toe. Josh gromt in zijn keel en legt uiteindelijk zijn ogen op mij. Een glimp van haat verschijnt op zijn gezicht maar ik vertoon geen enkel emotie. Enerzijds omdat hij mij niet meer bang maakt maar anderzijds omdat mijn gedachten ergens anders zijn. Hij deinst naar me toe, zijn voorhoofd bijna tegen de mijne geplakt. Xander houdt hem net tegen zodat hij niet dichter bij me komt.
"Je krijgt nog van me te horen." Sist hij.
Ik zucht en kijk hem vermoeid aan. "Geloof me Joshua, je bent de laatste persoon die me momenteel iets kan schelen." Hij grinnikt uitdagend vooraleer hij zijn vader en de docenten volgt.
-
Ik staar naar mijn laptop waarop mijn verslag voor de persoonlijke opdracht van filosofie open staat. Het schooljaar is ondertussen half om, wat betekent dat Xander en ik een verslag naar Griffin moeten doorsturen. De deadline is exact over dertig minuten en God weet hoe zwaar ik het vond om dit verslag te schrijven. Mr. Griffin gaf ons geen enkele richtlijn, we zijn compleet vrij om te schrijven wat we wensen. Daarom heb ik ook geen idee wat ik juist in mijn verslag moet noteren. Wat verwacht hij van ons, moet ik mijn gemengde gevoelens over Xander verder beschrijven? Moet ik vertellen waarom ik over mijn relatie twijfel? Ik vraag me af wat Xander heeft opgeschreven.
In de achtergrond hoor ik Evelyne met mijn moeder koken en Isabella online kleren kopen. Ik kijk even om naar mijn vriendin die op mijn bed ligt. Haar steunband hangt vast aan haar rechterknie. Isa heeft zich volledig kunnen rechtrekken uit haar relatie met Josh, alsof er nooit iets is gebeurd. Ze was volledig weer de oude. Zou ik ook zo zijn als het tussen Xander en ik niet meer werkt? Ik schud mijn hoofd. Nee. Het gaat wel werken want Xander is fantastisch. Ik zucht, mijn ogen glijden naar de klok.
"Shit!" Het is al 6PM en ik zou het verslag nu moeten doorsturen. Wanneer ik net het e-mailadres van Mr. Griffin intypt, hoor ik mijn moeder vloeken en alle lichten van het huis uitvallen.
"Nee, éh! Ik bestelde net een leuk topje." Snauwt Isabella.
"De cheescake mag even wachten!" Roept Evelyne vanuit de keuken.
De stroom viel uit en ook de internetverbinding. Ik sla een paar keer op mijn laptop in de hoop dat het iets uitbrengt, maar zonder succes. De klok draait één na 6PM. Ik spring overeind waardoor Isabella me raar aankijkt. Mijn ogen glijden rond mijn slaapkamer heen en stoppen aan mijn raam. In de verte zie ik het licht uit Xander's kamer branden. Ik heb niet veel tijd om na te denken, Xander is mijn enige optie, ik grijp gelijk mijn laptop en gris naar de overkant.
Xander ligt op zijn bed, te scrollen op zijn mobieltje. Hij kijkt verbaasd wanneer ik binnenstorm en meteen aan zijn bureau zit zonder een woord te zeggen. Ik sla weer mijn laptop open en verstuur de mail naar Mr. Griffin.
"Ziezo, dat is ook gedaan." Zucht ik opgelucht. "Heb je al jouw verslag gestuurd?"
"Ja, gisteren al." Hij blijft op zijn bed liggen en staart me snel over zijn scherm aan.
"Gisteren al? Dat had ik niet verwacht." Meestal stuur ik altijd mijn opdrachten een week voor de deadline. Xander, in tegendeel, maakt zijn opdrachten meestal na de deadline. "Had je dan zo weinig te schrijven?" Ik schraap even mijn keel, wachtend op zijn antwoord.
"Gewoon wat mij belangrijk achtte."
"Wat jou belangrijk achtte." Herhaal ik twijfelend en knikkend. Hij hoort me aarzelen en kijkt weer over zijn scherm heen, dit keer met een frons op zijn voorhoofd.
"Wat is er?" Vraagt hij.
Ik verbreek het oogcontact en spring overeind. "De stroom viel uit." Zo onopvallend mogelijk probeer ik van onderwerp te veranderen. Ik observeer aandachtig zijn kamer. Ik ben hier al een lange tijd niet geweest. Meestal blijven wij in mijn slaapkamer.
"Dat was mijn vraag niet." Hij grijpt mijn pols wanneer ik dicht bij zijn bed wandelt en geen tel later trekt hij me naar zich toe waardoor ik over hem heen val. Ik houd me net tegen door mijn arm naast zijn hoofd te steunen. "Wat is er?" Herhaalt hij. "Je blijft maar van alles mompelen."
Zijn lichtbruine ogen onderzoeken mij, zoekend naar een antwoord. Ik trek me uit zijn greep maar hij volgt mijn voorbeeld en deinst naar voor waardoor ik nu met mijn rug achterover val op zijn bed.
"Ik mompel niets." Mompel ik. Ik knijp mijn ogen dicht wanneer ik het benauwd gevoel krijg dat zijn blik door mij heen dringt. Alsof hij door mij heen kan lezen en mijn gedachten kan horen. Waarom ben ik zo bang om de waarheid te zeggen? Alles zou veel makkelijker zijn als we beide eerlijk waren tegen elkaar.
"Celeste?" Hij hangt over me heen. Nee. Ik laat hem niet meer zo makkelijk onderuit komen. Dat stom benauwd gevoel moet verdwijnen. Ik duw zijn arm en rol me vanonder hem weg. Moeizaam kruip ik weer overeind en ijsbeer enkele keren heen en weer vooraleer Xander me bij mijn schouders grijpt. Zijn aanraking is zacht en lief, zijn blik bezorgt.
"Steve had gelijk." Dit zijn de enige woorden die ik over mijn lippen krijg.
-
Heyy lezers,
Vraag van de dag;
Begrijpen jullie haar reactie?
Morgen weer een hoofdstuk en er gaat veeeeeel gebeuren hahah,
Veel liefs
Jina
ps: Inspiratie voor Steve Berrets was CHRIS EVANS
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
