(The Badboy Next Door) The Great Detention

Chapter 47 - The truth and the answer (Deel 2)

Hoi hoi, 

Dit hoofdstukje heeft een belangrijke plaats in mijn hart. Sinds dat ik aan dit verhaal begon, had ik deze dialoog al in mijn hoofd. Heel het verhaal draait rond dit deeltje, dus ENJOY!

Veel liefs 

Jina 

Chapter 47 - The truth and the answer (deel II)

De garagedeur staat volledig open. Het heeft onderweg geregend. Ik deed geen moeite om sneller te lopen of om een bus te halen. In de plaats liep ik doorheen de regen richting Xander's garage. De woorden van Isa draaien in mijn hoofd. Mijn haar stinkt naar vocht en het wit hemdje van mijn uniform plakt aan mijn bovenlichaam. Het weer is warm. Te warm. Xander staat aan de boortafel in een brede beige broek en zwart T-shirt. De mouwen van zijn T-shirt zijn tot aan zijn schouders gerold. Wanneer hij me ziet aankomen, legt hij zijn gereedschap op tafel neer en trekt hij zijn werkhandschoenen uit.

"Heb je hun brief gekregen?"

Ik knik traag en loop gelijk naar de zetel waar ik mijn schooltas op gooi. "Ja. Die ligt in mijn tas." Ik glimlach zacht en veeg de druppels tranen en regen van mijn gezicht.

"Is er iets gebeurd?" Hij komt mijn kant op maar ik steek een hand op om hem tegen te houden. "Nee, niets gebeurd. Gewoon vermoeid van te lopen."

Hij knikt maar blijft me bezorgd aankijken. "Heb je die al geopend?" Hij wijst naar de brief.

"Ja, en jij?"

Hij knikt en een brede glimlach vertekent zich op zijn gezicht. Ik zie hem naar me toe springen en mij in zijn armen trekken. "Wij gaan samen studeren! Besef je dat? Wij twee in Boston! Ze hebben mijn kandidatuur geaccepteerd. Ik ben officieel ingeschreven in Harvard." Hij duwt me stevig tegen zich vast, geen rekening houdend met mijn nat haar of natte kleren.

Ik laat een kleine glimlach verschijnen maar kan het niet laten om een wenkbrauw op te trekken. "Je bent ingeschreven?" Vraag ik, ik trek me langzaam terug om beter zicht van hem te krijgen.

"Ja, gek éh? Over twee weken heb ik een gesprek met de raad van Harvard."

Hij versterkt het oogcontact, op zoek naar hetzelfde geluk dat hij van me verwacht. Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd en steek die vervolgens in mijn haar. "Hoe kan dat?" De vraag is niet zozeer naar hem toe gericht.

"Wat?" Hij verwacht een heel andere reactie.

"Ik bedoel, het moet vast door het nablijven zijn."

"Celeste, waar heb je het over. Ik heb letterlijk elke week moeten nablijven omdat ik te laat in de les kwam."

Ik stop bruusk en kijk hem met grote ogen aan. "Zie! Dat is toch bizar dat ze jouw dossier hebben aanvaard?" Opnieuw ben ik weer in mezelf aan het mompelen. Xander fronst zijn wenkbrauwen en probeer de situatie op te vatten.

"Ben je wel gelukkig voor me?"

"Natuurlijk ben ik dat. Ik ben ontzettend gelukkig."

"Wel, zo lijkt het niet."

"Ik heb hét perfect dossier Xander. Ik werd aangeraden door Griffin hemzelf die het bestuur van Harvard kent. En jij bent gewoon binnen geraakt. Hoe? Hoe heb je dat gedaan?" Het blijft even stil terwijl ik mijn gedachte weer op een rijtje zet, maar in mijn ooghoek zie ik Xander's gezichtsuitdrukking lichtjes veranderen van verwarring naar onbegrip.

"Ongelooflijk Celeste. Ik dacht echt dat je in de lucht zou springen met dit nieuwtje. Dat je mij tenminste een oprechte glimlach ging geven."

"Laat me eens nadenken." Mompel ik terwijl ik mijn ogen sluit en mijn handen op steek om stilte te pleiten.

"Jij bent zo-"

"Begin niet, Xander, niet jij." Ik heb er genoeg van om verwijten naar mijn hoofd te krijgen. Alsof de dag hiermee begonnen is en hiermee zal eindigen.

"Ik denk dat ik dit wel mag zeggen na jouw reactie."

"Wat? Egoïstisch? Niet empathisch, niet meelevend? Ga je mij ook zeggen dat ik mijn ogen moet openen en meer naar de verdomme wereld moet kijken?" Vurig kaats ik de woorden van Griffin uit.

Gedurende een paar tellen glijden zijn ogen over mijn gezicht, onderzoekend hoe ik verder zou reageren.

"Dat ging ik niet zeggen-"

"Wat dan? Dat ik niet verdien wat ik heb? Dat ik een slechte vriendin ben? Dat ik heel de dag lang moet luisteren naar jullie geratel over mijn gedrag?"

"Nee, nee en nee! Ik ging zeggen dat je een studeerfanatiek bent, een controlefreak. Als je een doel voor ogen hebt kan je geen verschil meer maken tussen andere en jouw eigen gedrevenheid. Je mengt alles met elkaar, gooit alles in een hoop en daarna ben je verbaasd dat je jouw eigen familie en vrienden kwetst. Je bent zo geobsedeerd met jouw toekomst dat je een kleine verandering niet aanstaat en vervolgens doe je alles om die te controleren, te dempen en die daarna in een latje te gooien en daar nooit meer naar te kijken! Jouw plaats in Harvard is al gegarandeerd en je kunt niet eens moeite doen om een beetje enthousiasme te tonen voor me?"

Zijn ogen laten de mijne niet los. Zijn stemt weerklinkt in mijn hoofd en een hoek van mijn mond krult langzaam naar omhoog wanneer ik spijt in zijn ogen zie verschijnen.

"Eindelijk. Jouw ware gevoelens. Griffin had uiteindelijk gelijk, zelfs Xander Gray is niet perfect. Kijk jou eens aan, Gray. De grote Gray, die dat graag mensen levenslessen geef maar ze niet eens zelf kan volgen! Kijk jezelf goed in de spiegel Xander. Kijk naar wat je bent. Je durft mij te oordelen voor het feit dat ik een controlefreak ben maar jij bent diegene die de hele verantwoordelijkheid nam van jouw familie voor de fouten van jouw eigen vader!"

"Dat is niet eerlijk."

"Je weet dat ik gelijk heb." Fluister ik zacht. "Je weet dat ik gelijk heb omdat ik jou bij elke keuze heb gesteund. Zelfs toen je mij negeerde en toen je mij van alles hebt verbergt, vergaf ik het jou en probeerde ik je te begrijpen. Bij elke gelegenheid waar je mij de kans gaf om van je weg te lopen, zette ik een stap dichter naar jou toe." Ik gooi mijn armen in de lucht. "Maar kijk nu Xander. Kijk ons nu." Hij laat zijn vuisten langzaam los, zijn knokkels kleuren weer rood van het bloed die door zijn aderen stroomt. "Tussen al die personen, tussen mijn vrienden en familie, dacht ik dat jij mij het meest begreep omdat jij al mijn inspanningen zag! Omdat je mij al die nachten dood zag werken en studeren. Denk je dat een plaats op Harvard uit de lucht valt? Ik heb daar letterlijk mijn hele leven aan gewerkt. Sinds de dag ik besefte dat mijn naam Celeste is, had ik als doel om op die school te studeren. Ik heb gewerkt en gestreden alsof mijn leven er vanaf hing!" Mijn stem wordt kras van het roepen. Ik moet even slikken om de pijn te dempen en de tranen tegen te houden. Xander staart me nog steeds even geërgerd aan, maar deze keer met meer begrip.

"Celeste," Begint hij wanneer de stilte het overneemt.

"Raak me niet aan." Waarschuw ik hem. "Ik dacht dat je van me hield. Dat je mij begreep." Mompel ik zacht.

"Dat doe ik. Ik houd van je, echt. Ik geef oprecht om je."

"En dat is hoe je jouw liefde toont? Door mij te vertellen dat ik een vreselijk mens ben?" Ik slik weer maar kan geen snik tegenhouden. Ik denk weer aan dit schooljaar. Aan al die goede en slechte momenten en mijn gedachten dwalen weer bij Griffin, toen ik hem opbiechtte dat ik de reden zou zijn dat Xander en ik uit elkaar zouden gaan. Ik wrijf mijn neus met mijn mouw, grijp mijn schooltas en haal de brief uit. Deze dag is verdomme slecht begonnen.

"Je hebt geluk want je gaat niets meer met mij te maken hebben. Geen vreselijk mens meer in jouw leven. Mijn dossier werd niet aanvaard door Harvard." Ik gooi de brief aan zijn voeten en hoor hem mompelen dat ik moet blijven, maar voor ik zelf besef, loop ik al de garage uit.