(The Badboy Next Door) The Great Detention

Chapter 48 - Eindejaarsbal

Chapter 48 - Eindejaarsbal

Ik had wel kunnen verwachten dat Harvard mij niet zou accepteren. De universum stuurde me nu eenmaal tekens die ik volledig negeerde. Griffin, Steve, mijn moeder en zelfs Xander hebben mij gewaarschuwd over mijn gedrag. Als ik iemand verantwoordelijk moet stellen voor mijn gefaalde inschrijving aan mijn droomschool, ben ik dat. En toch ben ik zo ontzettend woedend tegen de wereld. Het lijkt wel alsof iedereen wist dat ik Harvard nooit binnen zou geraken. Steve heeft me altijd aangezet om aan NYU te studeren. Griffin wist overduidelijk dat Harvard mij niet ging aannemen, hij heeft me gewaarschuwd en zijn woorden blijven maar in mijn hoofd draaien; 'De wereld ziet mijn inspanningen niet.' En uiteindelijk mijn moeder die dat voorgevoel al had. Dit schooljaar was een levensklap, een levensles die ik enkel door mijn eigen toedoen kon leren. Het is pijnlijk, inderdaad, maar ik heb daar uit geleerd en na een nacht te huilen en mezelf medelijden geven, ben ik de volgende dag vroeg opgestaan en heb alles geregeld wat er geregeld moest worden. 

Eerst ben ik de moeder van Eve gaan bezoeken in het ziekenhuis. De borstkanker werd net ontdekt en er was nog hoop dat zij die zou overwinnen. Dit is het minste dat ik voor Eve kan doen buiten mezelf veronschuldigen voor de slechte vriendin die ik was. Nu pas begrijp ik wat Griffin bedoelde met 'houd je ogen open'. Ik was verblind door mijn eigen gedrevenheid. Na mijn korte bezoek aan het ziekenhuis ben ik Clint gaan tegenhouden aan het vliegveld. God weet hoeveel geluk ik had dat hij nog niet vertrokken was. Ik heb hem moeten overhalen om zijn biljet naar Italië te wisselen en mee naar het eindejaarsbal te gaan om het goed te maken met Isabella. 

Ben ik boos op mijn vriendinnen? Absoluut niet. Vind ik het nog altijd even oneerlijk. Ja. Maar als ik dit jaar iets heb geleerd buiten de Franse Revolutie en de wiskunde bewijsjes, is dat niemand perfect is en dat iedereen fouten maakt. We zijn verdomme 18 jaar. Wat stelt dit allemaal voor. 

De spiegel in mijn slaapkamer is vuil. Ik heb geen tijd gehad om die af te vegen. Maar dat is beter, want mijn eigen spiegelbeeld is het laatste wat ik wil zien. Patricia heeft haar zwarte jurk moeten aannaaien zodat zij me perfect past. Ik haal een sjaal snel over mijn blote armen, en grijp naar mijn bijpassende tasje. Dat deze avond maar snel voorbij gaat. Ik ga nauwelijks om te feesten omdat ik geen reden heb om te feesten, ik moet gewoon zien dat alles in orde blijft tijdens het eindejaarsbal.

Ik hoor een mannenstem beneden in de gang. Dat is waarschijnlijk voor mij, mijn chauffeur. Ik probeer nog eens te glimlachen, een valse glimlach omdat ik het hart niet heb om een echte te tekenen.

Aangekomen aan de trap hoor ik mijn moeder lachen en foto's trekken. "Lieverd, je ziet er fantastisch uit. Steve, zie je dat. Is ze niet beeldig."

"Shit. Ik denk dat er iets in mijn oog vloog." Hij haalt een traan weg en reist zijn hand naar me toe zodat ik steun bij hem vind. "Ze lijkt exact op jou twintig jaar geleden." Lacht hij naar Patricia.

"Jullie mogen niet weg gaan zonder een foto te trekken, éh. Celeste, wanneer komt Xander?" Ik verstijf bij het horen van zijn naam maar probeer dit zo goed mogelijk te verbergen. Ik slik en versleutel mijn arm in die van Steve. Ik voel zijn ogen op me branden uit nieuwsgierigheid.

"Hij heeft een sollicitatie in Boston." Lieg ik. "Hij zal pas later in de avond komen maar ik moet snel naar school. Ik moet nog veel met Rosé bespreken." 

Steve knikt, wijst naar de cameralens en gebaart dat we breed moeten lachen. Ik volg zijn instructies en nadien vertrekken wij naar school. Onderweg blijft het stil. Gewoon het geluid van de auto en de mensen op straat vullen mijn oren. Ik vloek in mezelf wanneer ik besef dat ik de pijnkillers thuis ben vergeten.

"Wil je dat ik meekom?" Vraagt Steve plots.

"Ben je niet te oud om naar een eindejaarsbal te gaan?"

"Nee. Dat gaat mij weer goede herinneringen opbrengen."

"Als je van plan bent om je los te dansen, dan voel ik me verplicht om je af te wijzen."

Hij lacht. "Ben je bang dat ik je belachelijk maak?" Ik wil hem zeggen dat ik mezelf al genoeg belachelijk heb gemaakt. Iets waar ik wel in geslaagd ben.

"Je zult me nooit belachelijk maken, Steve."

"Hij komt niet, éh?" Zijn ogen zijn nog steeds op de weg gericht. Hij rijdt op de schoolparking en rijdt tot aan de schooldeur. Ik probeer een glimp van hem te vangen en schat of hij boos of teleurgesteld is.

"Ik weet het niet." Antwoord ik. Xander en ik hebben sinds de ruzie in zijn garage niet meer gesproken. "Ik zou denken dat je zijn ogen eruit wil trekken." Grinnik ik bij het beeld.

"Nee. Ik ben veel te streng geweest. Jullie zijn jong en maken nog veel fouten. Ik maak ook nog fouten, Gabriella heeft elke dag een reden om mij in het kanaal te gooien."

Ik bijt op mijn lip om niet hardop te lachen.

"Wat ik hiermee bedoel is dat het leven nog vol verrassingen zit. Dus geniet van je avond, alright?" Ik knik en hij haalt een doos van achter mijn stoel. "Je ging toch niet naar een gemaskerde bal zonder masker hoop ik?" Hij opent de doos en toont een goudkleurig masker. Ik kan geen grijns weerhouden, "Wel, eigenlijk is het een The Great Gatsby gemaskerde bal." Lach ik op mijn beurt. Hij rolt met zijn ogen en drukt een kus in mijn opgestoken haar. "Oké, geniet ervan." Ik breng het masker aan mijn ogen en loop de school binnen. Iedereen is aangekleed zoals in de jaren '30. Sommige dragen maskers, andere niet. Op de zetel aan de deur zitten Eve en Isa die niet opkijken wanneer ik binnenstap. Ik slik moeizaam en wil het gewoon goed maken met hen. Mijn gedachten gaan terug naar het ziekenhuis waar de moeder van Evelyne verblijft. 

Betty komt naar me toe gestormt en fluistert in mijn oor dat de drank op de grond viel. Ik zucht en loop met haar mee naar de keuken waar ik de kast opengooi en nieuwe non-alcoholic flesjes grijp.

"Hoe wist je dat we ze nodig hadden?" Vraagt ze verbluft.

"Dansende jongeren letten nooit op, ik kon wel raden dat die tafel omver gegooid zou worden." Mompel ik. Ze helpt me met nieuwe cocktails te maken. Mijn ogen glijden onbewust door de zaal, op zoek naar een glimp van Xander, maar hij is er niet. Betty mompelt nog iets, maar ik hoor niets door de luide muziek. Ze haalt een kleine fles vodka van haar tas en ik frons mijn wenkbrauwen.

"Wat doe je, we mogen geen alcohol op het bal." Voor dat ik haar tegen kan houden giet ze het flesje in de andere vloeistof. Ik kijk hoe elke druppel in valt en sluit mijn ogen weer bij de komende hoofdpijn. "Wees niet zo'n pretbederver Celeste!" Roept ze luid, ze duwt een glas in mijn hand en gaat zorgeloos op de dansvloer.

Ik kijk een paar tellen naar het glas en gooi die uiteindelijk achterover. Ik kreun wanneer ik de vloeistof in mijn keel voel branden. "Vies." Mompel ik snel.

Aan de deur ontstaat er rumoer, ik kijk toe hoe een bekend figuur de zaal binnenstapt. Isabella springt van haar plaats en rent in zijn armen. Mijn mondhoeken krullen en ik denk weer dat de zoektocht naar Clint deze namiddag waard was.

Ik wankel naar de damestoiletten en laat me tegen de grond zakken. Dat ene glas vodka heeft zeker effect op me gehad. Ik schud mijn gezicht om me weer wakker te krijgen en besef niet dat ik hard met mijn achterhoofd tegen de muur bots. Ik kreun en laat mijn gezicht in mijn handen vallen, tenminste is mijn hoofdpijn al weg. Het paar meisjes die zich opmaken voor de spiegel kijken mij geërgerd aan waarop ze vervolgens zelf de toiletten verlaten. Na enkele minuten weer stilte te krijgen gaat de deur weer open. Ik kijk niet op maar hoor iemand zuchten en naast me zitten.