BEYOND WHAT IF'S AND SECOND CHANCE

CHAPTER 2

SARIN'S POV

I'm here in front of her grave. She's the only one I need right now. After what happened earlier, I went here immediately. She's the only one who can understand me.

Tinignan ko ang paligid. Maraming puno dito at may mga halaman din kahit papano. Ibinalik ko din yung tingin ko sa lapida nya. I gently traced her name again, like I was holding her. Hindi napapabayaan ang puntod nya. Maraming mga bulaklak. 'Hindi ka nila nakakalimutan, Boo-boo.'

I lay down beside her. I'm now looking at the sky. It's so beautiful. Hindi na din ganon kasakit sa balat kase alas quatro na din naman ng hapon.

"Ang ganda dito sa lugar mo, Boo-boo." I chuckled. "Pwede bang dito nalang din ako?" I ask like she's going to answer me back.

Tahimik at payapa. It feels so peaceful here. Bagay na gusto ko. Makasama ko lang sya, ayos na ako.

Alam mo, Boo-boo, doon ako natulog sa favorite place natin. Doon ako nag-spend ng weekend. Ginawa ko yung mga ginagawa naten noon. Pinapakain ko yung mga ibon na alaga naten. Alam mo, si Cheddy, malaki na. May mga anak na nga, eh. Malalaki na rin. Si Pitch at saka si Pinch, malalaki na din. And sobrang kukulit nila. Sila Madalas yung gumigising sa akin kapag masyadong napapasarap at napapahaba yung tulog ko.

Napangiti ako ng mapait ng maalala ang mga iyon. Mga bagay na ginagawa namin noon na magkasama. Para kaming iisa. Hindi mapaghiwalay. Ultimo sa pagtulog magkatabi kami. Kahit sa school, magkaklase at magkatabi pa ng upuan. Parehas kaming Dean's Lister.

Madalas kaming maglaro, Boo-boo. Kung paano tayo maglaro noon. Sinasama ko din sila sa may Batis. Ang saya nga nila, eh. Kapag sinasama ko sila doon. Sila Cheddy parang nagsasalita talaga dahil sa sobrang daldal. Yung kambal, pupunta agad sa may Batis at mga excited magsiligo. Hinihila pa nga yung laylayan ng damit ko, sumunod lang sa kanila. Tapos sila Cheddy, kakanta-kanta, kakain at dadaldal.

Maraming bagay na magkakaparehas kami ng gusto at hilig. Sa hilig namin sa pagkain, sa mga sports sa school, and hobbies. Mga paborito naming kainin, puntahan at gawin. Parehas kami. Sabay kami laging kumain, matulog, gumising, papasok sa school, ultimo sa pagligo sabay din kami.

Ang saya namin, Boo-boo. Pero mas sasaya kung kasama ka namin. Pero hindi, eh. Kung pwede lang sumama sa'yo, matagal na tayong magkakasamang lahat. Kaso hindi, eh. Kailangan pa ako nung dalawa. Miss na miss ka na namin, miss na miss na kita, SOBRA.

Pero kahit hindi kita kasama, alam ko binabantayan mo ako. At alam ko na kahit kailan hindi mo ako iniwan. Nandito ka lang. Yung sa tuwing kailangan kita, hinahanap o nami-miss kita, yumayakap sa'kin yung hangin, at alam kong ikaw yun. Pinaparamdam mo sa'king hindi ako nag-iisa. Na kapag may problema ako, alam kong nandyan ka. Kapag malungkot ako hinahagkan mo ako sa pamamagitan ng hangin. Kapag nasasaktan ako, katulad ngayon. dinadamayan mo ako.

Bumangon ako para punasan ang mukha ko, dahil kanina pa ito basang-basa dahil sa mga luhang sunod-sunod na kumawala sa aking mga mata.

Alam mo, Boo-boo. Ang hirap pala, 'no? Masakit, SOBRA. Yung kahit gusto mo pa pero hindi na talaga pwede.

Naalala ko pa noon, kung paano kami nagkakilala. Kung paano nya nakuha yung atensyon at interes ko. When the first time I laid my eyes on her, she's amazingly beautiful. Her brown eyes, her pointed nose, and her lips. And when she smiles, goodness gracious, that's her asset. A beautiful smile indeed. That pinkish lips of hers, there's inside me urging to kiss those gaddamn lips.

I can still remember, how she caught my attention and took my eyes on her. And a friend of mine introduces her to me. She shyly introduces herself to me. She's so shy to talk to me. I chuckled as I remember that scene.