"სიცოცხლის ბოლომდე"

"მონადირე"

მთელი ქალაქი გადაატრიალეს, ჯინს რა გაეკეთებინა აღარ იცოდა მისი პატარა განსაცდელში იყო,ამას თვითონაც გრძნობდა და ვერფარით შველოდა, სკოლიდან წამოსული სად არ იარა ყველა კუთხე კუნჭული მოიარა, თეჰიონს კი ვერსად პოულობდა ეს კი ჭკუიდან შლიდა .

თეჰიონ პოვ:

მტკივა , ძალიან მტკივა , მძულს მისი ბრალია, მძულს ცხოველი , როცა გონს მოვდივარ ხესთან ვგდივარ ვგრძნობ მიწისგან მომავალ სიგრილეს , მესმის ფოთლების შრიალი თვალებს ძლივს ვახელ ...ნეტავ არ გამეხილა ნეტავ არ დავბადებულიყავი რატომ?
რისთვის დავიბადე ან ვისთვის ჯონგუქისთვის? არა მისთვის არაფერს წრმოვდგენ მაგრამ რატომ გადაწყვიტეს ქალღმერთებმა ჩემი ასე გამეტება ასე სასტიკად ნუთუ ეს სამართლიანია .
-აღარშემიძლია-ვხრიალებ ვგრძნობ საშინლად გამოვიყურები არაფერი მაცვია მაგრამ თეთრი ზეწარი მახვევია გარს.
ჯონ-მხეცმა ასე დამტოვა დიდი ალბათობით ტყის შუაგულში, დრწმუნებულივარ არ დაიზარებდა .
მძულს ჩემი ცხოვრება და ჩემი მეწყვილეც უფრო სწორად იყო ...რა საშინელებაა .................
მამცირებდა , მცემდა, გამომიყენა და ისევ მცემა ეს არ იკმაყოფილა და უარმყო თუ საბოლოოდ ამას გეგმავდა რატომ მაწვალა რა არის ამაში კარგი ? აბა ომეგა ბიჭებს ვერ იტანდა მაშინ ჩემთან რატომ იყო ეს ჩემს გასამწარებლად გააკეთა ?
მძულს , მძულს.
მამა ...მეძებს ალბათ , მამა ჯინ მაპატიე გთხოვ ასეთი უსუსური შვილი რომ გყავს შენთვის ...შენთვის ვიბრძოლებ რადგან ჩემთვის ცხოვრობ და ეს ჩემგან დაუფაესებელი ვერ დარჩება ვერა და არა ამას ვერ გავბედავ .
ფეხზე წამოდექი თეჰიონ არ შეგშვენის ეს მდგომარეობა !
მამა ჯინისთვის!
საყვარელი მამისთვის !

ხელებით ვეყრდნობი მიწას, ვგრძნობ ტკივილს ხელის გაყოლებაზე ,თითებზე და მაჯებზეც .
მუხლებზე ვდგები ხეს ვეხვევი ,ვეჭიდები და მაღლა ვიწევი ნუ მე მეგონა რომ ავდგებოდი კარგი ხნის განმავლობაში ასე ვიყავი ჩამუხლული მესამე ცდაზე კი წამოვდექი მაგრამ ისე მეტკინა ლამის ზღვართანი მოვადინე დაძარღვულ ფესვებზე რომელიც იმ ხისაა რომელსაც ვეყრდნობი .
გარემოს ვავლებ თვალს და ზეწარს ხელახლა ვიხვევ ტანზე ცივა როგორც ჩანს მზე მალე ჩავა საით წავიდე ?
მოდი ინტუიციას ვენდოთ და მარცხნივ წავალ.
ერთ ნაბიჯს ვდგავ და ტკივილისგან სახე მემანჭება ნიავიც უბერავს და ბუსუსები მიჩნდება კანზე .
კიდევ ერთი ნაბიჯი ,მეორე,მესამე და ვეჩვევი თანდათან ტკივილს, ნელა მაგრამ მაინც დავდივარ მაკვირვებს საკუთარი მდგომარეობა მეგონა მოვკდებოდი .
რამდენიმე მაღალი ხე გავიარე ბევრი ბუჩქი და ეკლიანი ყვავილები რამდენიმემ გამკაწრა საშინელი შეგრძებააააააა.
როცა ვამჩნევ რომ საკმაოდ დიდი მანძილი გავიარე გავჩერდი და ახლა ბუჩქნარს გავხედე.
- სჯობს მაგას გავუყვე- ასეც მოვიქეცი ბევრი ფოთლოვანი,წიწვოვანი ხეებიც იყო ბუჩქნარში ჩიტების ხმა რომ გავიგე მაღლა ავიხედე მათ შესამთვალიერებლად მაგრამ სიარული არ შემიწყვეტია .
ნეტავ გამეხედა ზემოთ ყურებაში ფეხი რაღაც მაგარს წამოვკარი და ფერდობზე დავეშვი გორვა გორვით რას არ გავკარი ხელი და ფეხი  როცა მეგონარო ეს გულის ამრევი სცენა მთავრდებოდა ხეს შევეჯახე თავით. ვხედავდი როგორ აიმღვრა კვლავ გარემო და გაშავება დაიწყო თვალებს ხუჭავდი და ვახელდი მაგრამ მაინც შავი იყო ბოლოს კი მგრძნობელობა სრულიად დავკარგე .