WARNING! HINDI PERFECT SI AUTHOR KAYA EXPECT GRAMMATICAL ERRORS AND TYPO ERRORS! I HOPE YOU WILL ENJOY READING MY STORY KAHIT HINDI AKO MASYADONG MAGALING MAGSULAT❤️
I embracing the fresh wind when i came out in my house. Ang sariwa talaga ng hangin sa Probinsya.
I really love provinces, siguro dahil lumaki ako sa Cities kaya ko ito nagustuhan. My friends in manila seen me weird because of the affection I have in the provinces.
In the years goes by. Nasanay na din ako na laging nasa probinsya namin kaya mas lalo ko itong nagustuhan.
Every Summer and Christmas, I prefer to spend it in the provinces. Kahit na mag isa lang akong nagcecelebrate ng Christmas and other occasion, I'm didn't feel that I'm alone and lonely. When Im in a provinces I feel peace and at home. Pakiramdam ko dito ako nababagay hindi sa mga kinikilala kung Pamilya.
I'm more than happy to spend it in my self than to my acknowledge family. I am an adopted child, bata pa lang ako inadapt na ako ng pamilyang Bernardo.
Pero kahit kailan hindi nila akong tinuring na pamilya. They acknowledge me as a dress-up garbage.
Even they wouldn't acknowledged me as their family, binihisan at ibinigay naman nila ang lahat ng mga pangangailangan ko. I'm just still thankful to them.
Kaya sinusunod ko lagi kung anong gusto nilang ipagawa sakin dahin alam kung may utang na loob ako sa kanila. I can't imagine my life if they will not adopt me. Siguro palaboy na rin ako sa lansangan.
At ng dahil sa kanila nakilala ko si Nanag Lita. The one person who cares for me.
And she is the only person that I really miss right now. For sure malungkot yun dahil wala na ako sa mansyon.
Pinalayas kasi nila ako when my so called sister, Agatha fell in love to the person I love as well.
Sinumbong niya ako kay mommy na inagaw ko raw sa kanya si Markus. Inakit ko raw kaya ako yung nagustuhan.
And of course, mommy believe her. Sino paba ang paniniwalaan niya sa amin kundi yung tunay niyang anak.
I tried to tell my side, but they will not hear and listen my explanation.
Sarado na ang isipan nila para paniwalaan ako.
Kahit kailan hindi ko gagawin yun, even that i really love the man. Si Markus yung nagsabi na ako raw yung gusto niya hindi ang kapatid ko, but it doesn't matter to me now. The most important to me is i have peaceful life now, away from them.
Pinalayas ako ni mommy na parang isang basura na napulot nila sa daan at itatapon ulit nila sa daan.
Buti na lang may naipon ako sa ibinigay na pera nila sakin. They always give me a ten thousand per month to buy all i want, hindi nila akong kayang mahalin at pahalagahan kaya binibigyan na lang ako nila ng pera para hindi ako pabigat sa kanila . But i prefer to save it all the money that they give.
Hindi ako maluho sa kahit na anong bagay. Binibili ko lang kung ano ang kailangan ko. Kaya marami akong nasave na pera.
Dala ko lahat ng mga importanteng gamit ko sa maliit na bag. Pero yung mga damit hindi ko dala. The only clothes that I have in that time is my clothes that I'll wearing.
Wala akong kinausap na kahit sino, even Markus. He always called me but I always declined it. At kalaunan nagdesisyon na din ako na magpalit ng numero para hindi na nila ako makontact.
Alam kung maimpluwensya sila at maraming connection kaya baka matrace pa ako.
But I doubt if they still find me, baka nga masaya na sila na wala na ako don.
At ngayon na nandito na ako sa probinsya wala ng kahit na sinong mananakit sa amin.
Sa amin ng anak ko.
Days after i came in the Cagayan Province, I find out that I'm 2 weeks pregnant. Si Markus ang Ama.
Sa ilang buwan naming magkasintahan ni Markus, nagbunga ito.
I am devastated when I find out that I'm pregnant. Wala akong sapat na pera para sa future ng aking magiging anak.
Ayaw ko ring ipaalam kay Markus because I really want a peaceful life with my child. At alam kung gagawa ng paraan yung kapatid ko para makapaghiganti kapag bumalik ako kay Markus.
She was so influential person kaya malalaman niya agad pag bumalik kami sa Manila.
Ayaw ko ng ganung buhay para sa anak ko. I want her to feel pure love and not hatred.
Gustuhin ko mang bigyan ang anak ko ng kompletong pamilya at makasama ang kanyang ama. But I cannot risk it. Mas gusto na lang na payapa kahit ako lang.
I will do my best to love and care my child, without any help. Ayaw kung maging katulad yung anak ko sakin, na hindi minahal at inaruga ng magulang. Gusto ko mafeel niya na even she don't have a dad to look up, She's still have me.
At ngayon hindi ko alam kung tama ba ang desisyon ko na bumalik.
Naglalakad ako ngayon sa dalampasigan para magmunimuni at pag-isipan ng maigi kung ito ba talaga ang tama.
Tinitingnan ko ang magandang tanawin malapit sa dalampasigan. Im sure, I will miss it.
I know this is the life that i really wish for. Pero hindi habang buhay na titira ako dito, dahil may anak na ako. Hindi na yung kagustuhan kung tumira dito ang dapat kung iconsider. The most matter now is to gave my child a good future. Hindi siya magkakaroon ng magandang buhay sa lugar na ito.
I want to go back to cities to find a work. Kailangan kung maghanap ng trabaho para sa amin ng anak ko.
May trabaho naman ako dido pero hindi sapat ang sweldo ko lalo na ngayong mag aaral na ang anak ko.
And now, pagkatapos ng 6 na taong pagtatago sa kanila. Maybe it's time to fight the right freedom that we deserve.
Nakalimutan na siguro nila ako kaya kampante akong bumalik. Lalayo na lang ako sa kanila.
Hindi habang buhay, matatakot kami. I need to be strong to my child to give her a better life that she deserve.
