Tahimik lang ako habang nagsasalita yung mga kapatid ko tungkol sa mga achievement nila kay Mommy. Mommy will so proud of her children except to me. Ang kanyang ampon.
Kahit na anong gawin ko, hindi siya magiging proud sa akin.
Naging mabuti akong anak sa kanya at kahit kailan hindi ako gumawa ng anong bagay na ikakagalit niya.
Pero dahil ampon ako, hindi pa rin pala sapat.
Mahirap ba akong mahalin? Yung lang naman yung hinihingi ko sa kanila. Yung kahit na ampon lang ako at sampid lang sa pamilyang to deserve ko pa rin namang itrato ng mabuti.
Kumakain kami ngayon, pero hindi tumitigil yung mga kapatid ko para ipagmalaki ang mga achievements nila.They always brag to mommy if they got a high score or grades in their exam.
Minsan nga iingit ako sa kanila, hindi dahil marami silang mga achievements. Nagseselos ako kasi Mommy will proudly acknowledge their achievements.
Gusto ko din na maging proud siya sakin bilang tao kahit hindi na lang bilang anak niya. Bata pa lang ako ganito na ang trato nila sakin.
Si Nanay lang yung pumapansin sakin dito sa bahay. Alam ko na mula pagkabata that I'm just an adopted. Lagi kasi nila pinaparamdam sakin na adopted lang ako, wala akong panama sa kanila.
Kahit kailan hindi nila ako tinatanong about my life. Para lang akong langaw dito, walang pumapansin. And I'm just like a puppy that wait to feed them attentions.
Buong buhay ko lagi akong nanghihingi ng attention from them. Kahit simpleng hi, hello or how are you lang masaya na ako. Pero wala.
Kahit nasasaktan ako, I'll accept that I'm just a nobody to them.
Hindi ko alam kung maging masaya ba ako na inampon nila ako o hindi. Kapag iba kaya naka- ampon sakin, iba din kaya ang pakikitungo nila sa akin? Mamahalin kaya nila ako bilang tunay na anak.
Wala akong ibang hinangad na bagay. The only thing that I'll wish is to give value and appreciates me.
"Im so proud to all of you. Im so grateful to have a handsome and pretty children." Mommy said na nagpapalungkot lalo sakin.
That's the words that I want to hear from her. Pag nandito ako sa bahay, I'll always feel lonely and pained. I don't remember any good memories in this house.
Kaya gusto ko laging lumabas ng bahay at pumunta sa lugar na tahimik at maganda ang tanawin.
"Thank you Mom. We can't do anything that will dissapoint you." Agatha said with a big smile in her face.
Kapag ako ang sinabihan ng ganyan, hindi lang ako ngingiti maiiyak din ako sa saya.
" I know." Mom replied with big smile as well.
" Kapag buhay pa sana ang daddy niyo, I know na magiging proud din siya sa inyo." Mommy added.
Ngumiti na lang ang mga kapatid ko at tumahimik.
Hindi ko alam kung bakit everytime na babanggitin ni mommy si daddy. Laging nawawalan ng ganang magsalita ang mga kapatid ko.
May galit ba sila kay daddy?
Hindi ko alam kung bakit hindi sila masaya pag binabanggit si Daddy.
Ako nga kahit alam kung hindi ko siya tunay Daddy, pinapangarap ko parin na sana buhay siya at nakilala ko siya.
Kahit kailan kasi hindi ko nakita or nakilala si Daddy. They said na namatay ra ito sa car accident.
Buti na lang tapos na silang kumain. Kanina kopa gustong umalis doon. Pero hindi ako makaalis. Meron kasing rule na kapag kumakain pa yung isa hindi pwedeng umalis sa hapag kainan.
