Jak nie leczyć złamanego serca - Tinder przy kawie

R1: Nieobecność

Mogłaś tam być, wiesz?

Mogłaś być tam...

Powinnaś przyjść, wiesz?

Nie mogę żyć sam...

Mogłaś tam być, wiesz?

Mogłaś być tam...

Powinnaś przyjść, wiesz?

Kurwa, nie mogę żyć sam...

Piekielny — Mogłaś tam być

*

— Masz do wyboru trzy opcje — rzekłam przepełnionym złością głosem, patrząc na Michała. Oderwał na moment wzrok od ekranu Samsunga, ale w jego oczach nie zauważyłam żadnych emocji. — Wybierz mądrze — dodałam. Nie zauważył, ale palce mojej prawej dłoni nerwowo obracały pierścionek zaręczynowy.

Jego uwaga na powrót skupiła się na wyświetlaczu.

— Jadę do Poręby.

— Sam? — ton lekko zadrżał.

— No.

Szybkim ruchem ściągnęłam złoty ring. Pierścionek z diamentem uderzył o szklany blat stołu. Zasłużyłam na zdziwione spojrzenie.

Zerwałam się z krzesła, a nóżki głośno jęknęły, sunąc po podłodze.

— To koniec — podsumowałam.

Uniósł brew. Opuścił telefon. Przyglądał się mi, ale z wyrazu jego twarzy nie mogłam nic wyczytać. Nawet mnie to nie zdziwiło; póki nie wypił więcej, z trudem egzekwowało się od niego uczuciowy coming out.

Nie czekając, wyciągnęłam reklamówki i ruszyłam w stronę niewielkiej garderoby. Rozłożyłam pierwszą torbę. Sięgnęłam po stertę starannie złożonych ubrań, zaciskając zęby i próbując zatrzymać tę gulę rosnącą w gardle dla siebie.

Podczas gdy on siedział na kanapie, pisząc wiadomości, ja wypełniłam pierwszą zieloną, wielorazową torbę z Auchana. Nie tylko agamy przyglądały się mi w milczeniu; w pewnym momencie i on przestał odwracać wzrok. Ignorował też desperackie próby zachęcenia go do zabawy przez Bezę. Brązowy kundelek skakał po dywanie z jaskrawo-zieloną piłką w zębach, raz za czas trącając właściciela w piszczel.

— Więc się wyprowadzasz? — zapytał.

Zerknęłam przez ramię. Trzymał ten cholerny telefon. Dlaczego, do cholery, chociaż nie chwilę go nie odłoży?

Wyciągnęłam zawartość szuflady na bieliznę na środek biurka.

— Tak — potwierdziłam.

Kiedy jest mi smutno, gdy jestem zła, nie chcę, by ktokolwiek się do mnie odzywał. Tak było i w tym wypadku, bo zaraz poczułam, jak tama się napręża, grożąc pęknięciem — wylewem brzydkich uczuć i niepowstrzymanych potoków łez.

— Okej — mruknął pod nosem.

— Miałeś trzy opcje do wyboru — warknęłam. Zatoki puchły, oczy piekły. — A wybrałeś najgorszą. — Milczał, więc mówiłam dalej. — Mogłeś wziąć mnie ze sobą. Mogłeś zostać dziś ze mną. Mogłeś... jechać sam. Wybrałeś tę najgorszą.