THE CEO'S REJECTED LOVER (Preview)

Chapter 7

Natapos ang unang taon ni Ruthanya sa kolehiyo at nagawa niyang bawasan ang mga pagkakataong nakakasama niya si Luther. Para hindi na siya kulitin pa ni Anemone ay napilitan siyang magpalista bilang miyembro ng teatro, bagay na matagal ng inuungot sa kanya ni Ginang Florentino. Mabuti na rin iyon upang may dahilan siyang huwag nang sumama pa sa dalawang taong bagaman importante sa kanya ay kailangan na niyang layuan. Para sa ikakapanatag ng loob niya at ni Luther na rin.

Kapag nakikita naman niyang mag-isa si Anemone ay nilalapitan niya ito at kinakausap. May mga pagkakataon pa rin namang nakakasama niya ang dalawa, dahil naipit na siya sa sitwasyon.

Naroroon pa rin ang espesyal niyang damdamin para sa binata, subalit sapat ng silang dalawa lang ni Luther ang nakakaalam ng tungkol sa bagay na iyon. Hindi na iyon dapat pang mabatid ng ibang tao. Lalo na ni Anemone.

Ngayon ay nasa ikalawang taon na siya sa kolehiyo. Kabababa lang niya mula sa owner-type-jeep ng Papa niya nang pumarada sa tabi nila ang bagung-bagong Toyota Vios ni Luther. Nagpanggap siyang hindi nakita ang kotse ng binata at itinuon ang tingin sa unahan, subalit sa gilid ng kanyang mga mata ay nakita niyang umibis ng sasakyan si Luther at umikot patungong passenger's side para mapagbuksan ng pinto si Anemone.

Lihim niyang sinita ang sarili, at ipinako ang mga mata sa nilalakaran. Normal lang ang tulin ng paglalakad niya kaya hindi na nakapagtatakang nasa likuran na niya ang dalawa.

She shut her eyes briefly when she caught a whiff of his deep masculine, and fresh earthy scent. He smelled so good, as usual. Ipinilig niya ang ulo at binilisan ang paghakbang. Gayunman ay hindi niya magawang makalayo nang tuluyan dahil sa makapal na bilang ng mga estudyanteng nasa kanyang harapan. Maybe she just had to endure it for a short while. Anyway, they hadn't noticed her presence yet.

"Hindi mo ba nami-miss si Ruthie?" tanong ni Anemone kay Luther, na nagpatuwid sa likod ni Ruthanya. Hindi niya inaasahang itatanong iyon ni Anemone sa kababata nito. "Hindi na natin siya nakakasama nang madalas magmula nang sumali siya ng teatro."

Tahimik siyang nakinig.

"There you go again, Ane. Stop playing the role of a matchmaker."

Umingos ito. "Hindi ko lang kasi maintindihan kung ano ang inaayaw mo kay Ruthie. Mabait si Ruthie, matalino, at ang pinakamagandang Ms. SCC ng paaralan natin. Ipaintindi mo kasi sa akin kung bakit ayaw mo sa kanya."

Dinig niya ang malakas na pagbuga ng hangin ng binata. "We've already talked about this, Ane, but okay I'll give you an honest answer. Ruthie is just like a little sister to me. Hanggang doon lang. Kagaya ng sabi ko sa iyo dati, kung gusto ko si Ruthie sana ay matagal na akong nanligaw sa kanya, pero hindi ko ginawa, hindi ba?"

Mapanglaw ang ngiting gumuhit sa mga labi ni Ruthie na nakikinig lang sa dalawa.

"Alam mo, umaasa talaga akong kayo ang magkakatuluyan."

"Huwag ka nang umasa, Aneng. It will never happen again."

Oo nga naman, imposibleng mahalin siya ni Luther sapagkat ang debosyon nito para kay Anemone ay walang kapantay.

TAHIMIK na naglalakad sa school canteen si Ruthie. Wala pa ang eksaktong oras para sa lunch break ay nauna na siyang lumabas. Kung hindi siya mauunang lumabas ay tiyak na pipilitin siya ni Anemone na sumamang kumain rito at kay Luther. Nagdahilan na lang siyang masakit ang ulo at manghihingi ng gamot sa clinic. Pero ang totoo ay palakad-lakad lang siya sa tahimik na pasilyo hanggang sa dalhin siya ng kanyang mga paa sa canteen.

Napansin niya ang isang lalaking kumakain nang mag-isa. Malaki ang pagkakahawig nito kay Luther. Despite this man's strong facial resemblance to Luther, his aura was a different story. This person looked unfriendly and indifferent. Nagsasalubong din ang mga kilay nito at tila hindi marunong ngumiti.