SMILES OF A BROKEN SOUL (Short Story) C O M P L E T E D (UNDER EDITING)

CHAPTER 2 : HIS SLAVE

“NO!” pagpoprotesta ko sa kanya.

“I need to attend to a meeting in our company in Manila.”

“Then go by yourself. You don’t need to – ” pinutol nya agad yung pagsasalita ko.

“You need to be with me. I can’t left you there knowing that you’re very suicidal.”

“But – ” pinutol na naman nya yung pagsasalita ko.

“ don’t argue with me. My decision is final. Let’s go.” Hindi na ako nakapagreklamo pa. Hinila na nga nya ako.

“Ang sakit ng tenga ko!” pagrereklamo ko. Paglipad kasi ng eroplano parang nabibingi ako. Dahil yata sa air pressure.

“Here, wear it.” Binigyan nya ako ng headphone.

Hindi na sumakit pa yung tenga ko, walang sounds yung headphone parang ginawa lang yun para hindi na sumakit yung tenga ng susuot.

Nakatingin lang ako sa bintana, halatang-halata talaga yung pinsala na natamo ng bayan namin.

Makaraan ang ilang minuto nakalayo na kami, dagat, puno at mga bahay na yung makikita sa baba.

Napatingin naman ako kay Christian dahil bumagsak yung ulo nya sa balikat ko. “Christian?” ginalaw ko yung balikat ko para magising sya pero hindi sya nagising.

Pinagmasdan ko yung mukha nya. Gwapo sya pero mas gwapo sya ngayon. Siguro kasi malapitan ko syang nakikita ngayon. Mahaba pala yung pilik-mata nya. Matangos yung ilong. Saka, red lips. Napakaamo nga ng mukha nya. Mabait naman sya pero medyo masungit minsan. Hindi nya ako sinusukuan kahit na ang dami ko nang kasalanan sa kanya.

there is a reason why you experienced it and why of all the people it was given to you. We may not understand His will but we must still believe and have faith that there’s a reason behind everything that happened. And whatever that reason is, it’s for our own sake. He will never forsake us

yun ang eksaktong sinabi nya. Should I open my heart for Him again. Is there really a good reason? Is it really for my own sake? Hindi ko na alam. Napapagod na rin ako mag-isip. Napapagod na rin ako masaktan. Kung magiging masaya ba ako, matutuwa sila ? O baka naman isipin nila na okay na sa akin na nawala sila. Mahal ko sila, sobra. ‘Nay, ‘Tay, Jay, Jen, baby Cess... Bigyan nyo ako ng sign. Please.

“ Ladies & Gentlemen, we are now approaching Manila City where the local time is 11:00.  At this stage you should be in your seat with your seatbelt firmly, fastened.  Personal television screens, footrests and seat tables must be stowed away and all hand luggage stored either in the overhead lockers or under the seat in front.  Please ensure all electronic devices including laptop computers and computer games are turned off. “

“Christian?” tawag ko sakanya para magising na sya pero wala pa rin. “Uy Christian? Andito na tayo. Gising na.” Ginalaw-galaw ko yung balikat ko pero tulog pa rin sya.

Naglanding na yung eroplano pero tulog pa rin sya. 

Sigh. Paano ko ba ito gigisingin?

“Miss. Mukhang tulog pa po si Sir ah.” Sabi ng flight stewardess na lumapit sa amin. Tumayo na kasi yung ibang pasahero pero kami nakaupo pa rin.

Hindi ako sumagot sa kanya.

“Sir. Nandito na po tayo sa Manila.” Hinawakan nya sa balikat si Christian tapos niyugoyg nya iyon ng....malakas?