Bu hikaye yaralı bir kuşun hikayesi.
Yaralarımız derindi, iyileşmezdi. Ama hep bir umut vardı. Öyle bir umut ki imkansızın gerçek olacağına inandırırdı bizi. Hep hissettirirdi ama hiçbir zaman gerçekleşmezdi.
Bizler yaralı kuşlardık. İyileşemeyeceğ...
Merhaba arkadaşlar. Yeni bölüm geldi sonunda. Hepinize keyifli okumalar diliyorum. Oy verip yorum yapmayı da sakın unutmayın. Sizi seviyorum <3
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
11. Bölüm : Çikolata İster Misin? " Bir iki kuru sözcük merhem olur muydu açılan yaralara? "
Bu hayatta kaybedeceğiniz hiçbir şeyiniz yoksa gerçekten yalnızsınız demektir. Ben gerçekten değilde, yalandan yalnızım. Çünkü benim bu hayatta kaybetmekten korktuğum tek kişi abim. Azıcıkta babam. Fakat annemi kaybetmekten korkmuyorum. Çünkü ben onu değil, o beni çoktan kaybetti. Artık bir daha onun olamam.
Oturduğum masada kıvranırken psikoloğum konuşmaya başladı.
" Nasılsın Serçe? " Eskiden olsa bu sorunun cevabını düşünürdüm. Cevaplayıp cevaplamamakta tereddüt ederdim. Fakat bu sorunun cevabını benden alamayıncaya kadar beni rahat bırakmayacağını iyi biliyordum. Bu yüzden içimden nasıl geliyorsa öyle cevapladım bu soruyu.
Ama psikologlar böyle yapmazlar, Serçe. Onlar anlayışlıdır.
Ne de olsa o da bir insan.
" Bilmem. Bu aralar karmaşık duygular içerisindeyim desek. "
" Nasıl duygular? " diye bir soru daha yönetti bana.
" Şöyle ki, " diyerek anlatmaya başladım. " Mutlu değilim, ama mutsuz da değilim. Gün içinde yapılan esprilere gülerim, eğlenirim abimle, ama yalnız kaldığımda ağlamak isterim. Fakat gözümden yaş gelmez. Ağlayamam. İçim burkulur, nefes almakta zorluk çekerim... " derin bir iç çektim ve cümlemi tamamladım. " Sanki gün içinde farklı kişiliklere bürünüyormuşum gibi hissediyorum. Öyle işte. "
" Hmm, " der gibi düşünceli bir mırıltı çıktı ağzından. " Aslında niye böyle olduğunu tahmin edebiliyorum. "
" Nasıl? Neden? " dedim meraklı bir şekilde. Neden böyleyim bilmiyorum. Ama bunu çok merak ediyorum. Beni böyle yapan şey ne bilmek istiyorum.
" Seninle bir kaç derin seans yaptık, Serçe. Bazen geçmişine indik, geçmiş travmalarından konuştuk. Böyle hissetmen normal. Sen istediğin sürece bunun da üstesinden geleceğiz. "
Söyledikleri benim için hem imkansız bir şey olarak geliyordu, hem de içimi rahatlatıyordu. Bu kadar duygu karmaşası yaşamak ruhumu daha da yorgun düşürüyordu sanki.
Başımı salladım hafifçe ve sessiz kaldım. Konuşulacaklar bitmiş gibi kelimeler tükenmişti. Bir süre sessiz kaldıktan sonra o yeniden konuşmaya başladı.
" O zaman senin bu değişken ruh halinden kurtaracak bir ödev vereceğim. Bu ödev danışanlarımın %90'da işe yaratmıştı. "
" Neymiş o ödev? " dedim umursamazca. Benim bu halime aldırış etmeden psikoloğum açıklamada bulundu.
