KALBE MÜHÜR

1.BÖLÜM "KABUS"

"Herkesin bir kimsesi vardır, ben bilmez miyim?
Birde kimsesizliği..."

Yılmaz Odabaşı.

🤍🤍🤍

"Kiminle olursan ol kimsesiz kalmaktır yalnızlık. Yara'nın kapanması demek izinin kaybolacağı demek değildir.Bu yüzden nice sargı bezleri yetişse de yaranın imdadına,o bezler sökülüp atıldıktan sonra sen yaranın iziyle baş başa kalırsın. O bezler yanlızlığında yanında olan insanlardır aslında. Yaralarının iyileşmesine yardımcı olurlar. Yaranı kapatırlar ama asla izleri yok edemezler. O izler senin kimsesizliğindir işte. Bu yüzden kiminle olursan ol kimsesiz kalmaktır yalnızlık. O izleri bezler değil,sen taşırsın çünkü. Bezler gider izler kalır. Yanında değil,içinde kimsenin olmamasıdır asıl yanlızlık."

SİMRU-KAHRAMAN TAZEOĞLU

Diyordu okuduğum kitabın mısraları,okurken duygulandım. Çünkü bende kimsesiz kaldığım o yanlızlığın içindeyim,annem ve babamın bizi bırakıp gittiği o yanlızlığın içindeyim.12 yıl önce bu kimsesizlige ben ve abim mahkum bırakıldık. Ben,annem ve babam 15 tatilde Batman'a gitmek için yola çıkmıştık,tatil faciayla sonuçlanmış,annem ve babamı kaybetmiştim. Bende kimsesizim işte. Hiç bir zaman yanlız değildim ya abim ya babaannem yada afra ve arkadaşlarım vardı yanımda,ama etrafımda ne kadar insan olursa olsun bir parçam hep eksikti,annem ve babam yanımda değildi. Annem ve babamın ölümünden sonra babaannemle beraber kalmaya başlamıştık ki zaten babaannemden başka da kimse bize sahip çıkmamıştı ne annemin ailesi,nede babamın ailesi,hepsinden de çok nefret ederim zaten,günahımı bile vermiycek derecede hemde.

Saat olmuş 12 ben ise hala uyanık kitap okuyorum,uykunun bana uğramaması gibi problemlerim vardı bu aralar,bu durum aşırı derecede sinirlerimi bozmuştu. Kitabı açıp kurcaladım,kurcaladım,
kurcaladım,ama uykum zerre gelmiyordu. Kafamı gökyüzüne kaldırdım ve yıldızları saymaya başladım,belki uykum gelirdi.
1 yıldız,2 yıldız,3 yıldız,4 yıldız... Dörtte durdum,daha doğrusu arkamdan duyduğum sesle durmak zorunda kaldım ve kafamı sesin geldiği yöne çevirdim,"Sen hala uyanık mısın gece kuşu."dedi dudağın
kenarında ki yarım gülümsemeyle,benimde yüzümde onu görünce tebessüm oluştu. Doktor olduğu için haftada en az iki gün nöbette olurdu. Uykusuz kalmıştı,bu her halinden ve uykusuzluktan mororan göz altlarından belliydi.Yanıma gelip oda salıncağa oturdu.
"Mallesef uyanığım, çünkü zerre uykum yok ve uykum gelmiyor."
"Niye hastamısın." Abisi doktor olan anlar halimden,bu adam ben her hastalandığımda kolumu delip delip dururdu,tamam doktorsun ama yani el insaf be adam, şimdi hastayım desem hemen kolumu deler bu manyak.
"Yok hasta falan değilim, bu aralar pek uykum gelmiyor
uyuyamıyorum."
"Uyku ilacı yazalım."ilaçların götüne girmesi dileğiyle abicim.
"Ayyy ne ilacı be off,bu ne yaa bir doktorsun diye daka başı ilaç mı içiricen manyak." Ruh hastası piskopat herif,
"Kızım uykum gelmiyor, yatamıyorum demedin mi sen,ilaç içersen yata bilirsin diye söyledim geri zekalı.!"
"Ay yok ilaç milaç istemiyorum ben." Dedim ve masanın üzerinde daha önce olmayan poşet gözüme çarptı,abim getirmiş olmalıydı.
Hemen yanımda ki abime baktım...
"Bunlar ne abi.?"
"Haa,bak sana laf anlatıcam diye onları unuttum, gelirken birşeyler aldım,Verde yiyelim."bu konuda abimi çok seviyordum eve asla boş gelmez mutlaka gelirken benim sevdiğim şeyleri alıp gelirdi.
"Kral yaaa."dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum. O ise hemen lafını çaktı...
"İşine gelince kral, işine gelmeyince de manyak ohhh ne alaa."dedi imalı bir sesle,aslında bir yandan da az önce ona manyak dediğimi vurguluyordu.
"Beni deli etmediğin sürece ve hep istediğim şeyleri alıp getirdiğin sürece hep kralsın abicim."dedim yüzümde bir tebessümle ve önüme dönüp abimin getirdiği poşete baktım. En sevdiğim şeyleri almıştı içinden çikolataları çıkarıp bir tanesini abime bir tanesini de kendime aldım, paketi açarken abime doğru...
"Eee nöbet nasıldı?."
"Yorucu ve uykusuz,yani berbat. Bide gerizekalının tekide gelmiş olay çıkarıyor,yok neymiş efendim tahlilleri geç çıkmışmış."dedi ve açtığı çikolatasından bir ısırık aldı ve tekrar bana dönüp konuştu...