Mahkumiyet (+18)

100. Bölüm : FINAL

Final

29. Ocak 2043...

-

Sevgili Günlük,

Bugün okuldan kaçtım. Çünkü canım okula gitmek istemedi. Sürekli ders dinleyip, derste sıkılıp ve ardından kötü not yazmaktan sıkılmıştım. Kafam almıyordu, çalışarak neden zamanımı boşa çıkarayım ki?

Ayrıca, bugün çok daha önemli bir gün.

29. Ocak...

Bugün babamın doğum günüydü. Eğer hayatta olsaydı, kırk dokuz yaşında olacaktı.

Bende en çok huzur bulduğum yere gelmiştim.

Annemle babamın yanına.

İkisinin de mezarının ortasında oturup hep düşünürdüm veya günlüğüme yazıp, acımı ve içimde kalanları böyle dünyaya haykırırdım. Daha doğrusu bir kağıt parçasına yazardım ve kimse içimde olan kıyametleri bilmezdi.

Ben böyle bir çocuktum işte.

Acısını içinde yaşayan ve dışına yansıtmayan, güleryüzlü, sakin, duygusal ve kibar bir çocuktum.

Bu huylarım anneme çekmiş.

Biraz annemden bahsedeyim mi? Biliyorum, çok bahsettim ama bence dünyanın en güçlü kadını hakkında ne kadar çok konuşsam, o kadar az kalır, öyle değil mi?

Annem çok güzel bir kadındı... Sarı saçları, mavi gözleri, güzel gülümseyişi ve balık etli vücuduyla benim gözümde Marilyn Monroe'den bile çok daha güzeldi. Güzellik bir yana, çok güçlü ve dik başlı bir kadındı. Kimsenin onu ezmesine izin vermemişti hiçbir zaman. Her acı ile daha da hırslanmış ve yükselmişti annem. Böyle gözü kara bir kadındı.

Maalesef ben on yaşındayken annemi kaybetmiştim. Trafik kazası, klasik ölüm nedeni işte... Klasik olmayan güzel bir kadına, klasik bir ölüm verilmesi bence haksızlıktı. Leyla abla, babamı düşündüğü için dikkatsiz sürdüğünü varsayıyordu. Çünkü annem, babamın doğum gününde ölmüştü.

Hatırlıyorum o anları...

On yaşındaydım, salak bir çocuk değildim. Annemin öldüğünü anladığımda hiç ağlamamıştım, sessizliğe bürünüp hayata kapanmıştım. İnsanlardan korkmaya başlamıştım, o küçücük yaşta kimsesiz gibi hissetmeye başlamıştım ama kimsesiz olmamıştım hiçbir zaman.

Uzay abi, Leyla abla, Koray abi, Efekan abi, Kaan abi, Civan abi, Rüveyda abla ve birçok daha kişi hep benim yanımda olmuşlardı. Uzay abi ve Leyla abla beni büyütmüştü ve hala da onlarla yaşıyorum. Onları canım kadar seviyordum, hele ki Uzay abiye çok düşkündüm.

Onlar, annemle babamı hayatları boyunca tanımışlar. Belki buna ihtiyacım vardı?

Annem ile babamı hissetmeye ihtiyacım vardı.

Babam öldükten sonra annem hiç eskisi gibi olmamıştı. Bana olan ilgisi ve sevgisi bir gün bile azalmamıştı ama her gece nasıl ağlayarak uyuyakaldığını hatırlıyordum. Evet küçüktüm, ama hatırlıyordum ve bu beni o kadar üzdüğü için bugüne kadar unutamamıştım.