KÜTÜPHANE AŞKI (Doktor Kurgusudur)

Gözler arar sevdiğini

Selam canlarrr

Yeni bir bölümle karsınızdayımm.

30. Bölümümüz hayırlı olsunnn.

Beni desteklediğiniz için teşekkür ederim hepiniz benim için çok değerlisiniz.

     Haydi bölüme geçelimmm

                             _________________

      Dizlerimin beni taşıyacağından emin değildim. Ruhum bedenimi terk etmek istiyordu.
Kalbim ise ona sarılıp günlerce ağlamak istiyordu.

      Açılan kapıyla gözlerimiz birbirini buldu. 'Acı ' hissettiğim şey buydu.

    Sanki hiç tanımadığı birisiymişçesine baktı.
yüzündeki soğuk ifadesi  içimi hüzünle doldurdu.

     Önümden çekilip yanımdan geçti  . Hiçbirşey olmamışçasına aramızda geçenler bir oyunmuşçasına..

     Nefesim sıklaşırken kalbime ağrı girdi sanırsam panik atak geçiriyordum.

   Nefes alma ihtiyacıyla yere çömeldim. Gözyaşlarım ise kendini özgürlüğe bırakmıştı.

   Duyduğum kapı sesi paniğimi tetiklerken nefes almak için boğazıma baskı uyguluyordum.

    Yanıma koşan bir çift ayak sesi  ile başımı biraz yukarı  kaldırdım . Evren  temkinli ifadesiyle yanıma çömeldi.

    "Bana bak ! Nefes al."

  Beni telkin etmeye çalışken diğer yandan  kazağımı gevşetmeye çalışyordu.

       Bir anda yanımdan kalkıp arkamızda bulunan kapının zilini üst üste çaldı.

  Nefes almam zorlaşırken Aslı teyzenin koridorda yankılanan sesini işittim.

    "Irmak kızım! "
Adımları yanıma ulasırken bir bardak ağzıma dayatıldı . Evren  sırtımı sıvazlarken suyu içiriyordu.

     Nefes al! Telkinleriyle biraz rahatlayabildim.

  "Evren oğlum Irmağı eve taşı biraz dinlensin."

   İtiraz etmek için ağzımı açtım ancak Evren'in kucağında eve taşınmam bir oldu. Beni koltuğa yatırırken gözlerinde hüzün kırıntıları gördüm.

     Aslı teyze yanıma gelip saçımı olşadı.
"Şimdi iyisin ya kızım."
Halsizce kafamı salladım. Gözlerimi olabildiğince Evrenden uzak tutuyordum. Beni görmek istemiyordur.

     "Daha iyiyim Aslı teyze."

  Aslı teyze ufak bir tebessüm sunup ayağa kalktı. Evren 'e kaş göz yaptı ama ne demek istediğini anlamadım.

    Evren salondan ayrılırken kalbimdeki sızı da  kendini tekrar gösterdi.
Onu tekrar görmeyi beklemiyordum. Ebediyen onu görmeyeceğime kendimi inandırmıştım oysa.

    Elinde küçük bir çantayla yanıma gelip oturdu. Bakışları kısa bir an bana değdi . Özlediğim sesini tekrar duydum.

    " izin verirsen tansiyonunu ölçmeliyim."
Kolumu gösterirken kafamı olumsuz manada salladım.

   "Önemli değil ölçmene gerek yok zaten birazdan gideceğim."

   Lafımı bitirir bitirmez bakışları benimkilerle buluştu.