Annemin Hikayesi

Bölüm 34

Heyooo Bölüm geldiiii

Oy vermeden geçmezseniz sevinirim.

Keyifli okumalar dilerim.

~~~~~~~~~~

İki kardeşin bitap düşmüş bedeni, bir başka acıyı daha kaldıracak konumda değildi. İki kardeşin yaralarına saygı duyan herkes odasına gitti. Her şey ertelendi o gece.

Mutlulukta,

Hüzünde...

                                                                                 ***

Berfin, sarıldığı adamın acısını hissediyor ve onunla gözyaşı akıtıyordu. Ne olduğunu bilmesine bile gerek yoktu. Sevdiği ağlıyordu...

Ömer ise her şeyi biliyordu. Gözünden bir damla yaş süzüldü. Kadınının siyah saçlarına damlamış bir damla... Oysa kadınının gözyaşları gömleğini ıslatıyordu. Omzuna yük, yüreğineyse sel olup akan gözyaşları için kendine kızıyordu.

"Ömer! Sen abimin neden ağladığını biliyor musun? Bir şey mi oldu? Yoksa siz kav..." Cümlesini bile bitiremedi Zeynep. Aklından geçenlerin olmamasını istiyordu. Bakışlarını Ömer'e çevirerek doğruyu görmek istedi.

"Hanım ağam, o senin abin. Biliyorum ama bunu anlatmam doğru olmaz. Kendisi sana anlatmak istediği zaman geldiğinde sana gelecektir." Sesindeki hüznü bastırmış ve sakince konuşmuştu.

Zeynep bitap düşmüş bedeniyle Ömer'e sarılıyor ve güvende hissediyordu. Bir süre sonra tatlı bir his onu ele geçirdiğinde, kendini o hisse teslim etmişti. Gözlerini kapatarak o hissin kendisini almasını bekledi ve sonunda oldu.

Zeynep'in uyumasıyla Ömer'de üzerini değişmiş ve tekrar yatağa gelmişti. Kadınını tekrar sararak kendine çekmiş ve Zeynep'i saran o hisse kapılmak istemişti. Bir süre sonra Ömer'de o hisse kapılarak gözlerini kapattı ve günü sonlandırdı.

***

Gün Zeynep'e yorucu başlamıştı. Ağlayarak uyuduğu için başı ağrıyordu. Kahvaltıya o kadar alışmıştı ki, artık uyanınca açlık hissediyordu. Kendini duşa atarak toparlamaya başladı. Suyun iyileştiren ve sakinleştiren kısmına kapılarak toparlandı.

Odaya geldiğinde Ömer uyanmış ve hazırlanmaya başlamıştı. Zeynep'te hazırlandığında odadan çıktılar. Merdiven başına geldiğinde abisi ve Berfin, odasından çıkmış ve aşağı iniyordu. Zeynep istemsizce Ömer'in tuttuğu koluna sarıldı.

Ömer kadınının tedirginliğini anladığı için, koluna tutunan ellerini kavradı. Gülümseyerek sakinleştirdiği kadının gülümsemesini görünce aşağı inmeye başladılar. Zişan Hanım evlatlarını böyle gördüğünde "Maşaallah" diyerek tü tü tü tü yapıyordu.

Masada sessizlik hâkimdi. Çatal bıçağın çıkardığı sesten başka bir ses duyulmuyordu. Ömer bugünü eşine ayırmak istiyordu. Savaş'a bakarak Ahmet'le konuştu. "Ahmet! Bugün benim yerime şirketteki toplantılara giriyorsun. Çok önemli bir şey olmadıkça beni aramayın. Biz Zeynep'le bugün evde olmayacağız."

"Tamam abi. Sen merak etme!" Ömer zaten merak etmiyordu. Şirket içi ufak tefek işler ve toplantılar vardı. İşlerini bir hafta ertelemiş ve içten içe bu hafta Fidan konusunu kadınına açıklamanın planlarını yapıyordu.

Ömer'in kahvaltısı bittiğinde, Zeynep'in elinden tutarak dışarı çıkarmıştı. Kimse ile vedalaşmayan Zeynep arabaya bineceği sırada arkasından seslenen abisine döndü. Abisi Ömer'e bakıyordu.

"Akşama çiftlik evinde toplanalım mı? Seninle konuşmak istediklerim var!" Ömer'e bakıyor ama Zeynep ile konuşuyordu. Zeynep Ömer'e dönerek gözlerine bakmak istedi. Ömer'de abisi ile göz teması kurmuştu ama Zeynep'e olumlu anlamda kafa sallıyordu.