BÖLÜM 20

13.1K 838 230
                                    

BÖLÜM 20: GERGİN

"Açıımmm! Açlıktan kendimi yicem şimdi." Çantamı, giriş kapısının yanına attım ve hızla mutfağa girdim. "Ben de diyordum, ev niye sessizdi bu kadar?" Babaannem sinirle homurdandığında, Elif yengem gülüp konuşmuştu.

"Gün boyunca, Deniz'i özledim diyordun ama?" Elif yengemin söylediği şeyler ile önce şaşırmıştım daha sonra ise sırıtıp babaanneme döndüm.

"Kabul et Rojda hanım, bana aşıksın ama söylemiyorsunuz."

Sonuç yine popoma yediğim baston olmuştu...

Bu bastonu ortadan kaldırmak gerekiyordu. Yoksa bir yerlerim sakat kalıcaktı bu zalımın kızı yüzünden.

"Ya yeter! Resmen bastonla bana şiddet uyguluyorsun! Ya senin yüzünden sakat kalırsam? Bak arkamdan çok ağlarsın sonra." Duygu sömürüsü yapar şekilinde söylediğim şeylerden sonra babaannem hiç umursamadan konuştu.

"Ne üzülcem be?"

"Öyle olsun Rojda hanım. Yarın bir gün başıma bir geldiğinde görürüm ben seni." Dedikten sonra saçlarımı savurdum ve mutfaktan çıktım.

Bugün de duygu sömürü müzü yaptığımıza göre artık, yemek videoları izleyip dahada çok acıkabilirdim.

Ama önce WhatsApp'a girdim.

Sapık: Ben tanırım :)

Siz:

Ezan'ın okunmasına bir buçuk saat kalmıştı

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Ezan'ın okunmasına bir buçuk saat kalmıştı. O yüzden nerdeyse herkes eve gelmişti. Çoktandır biriyle uğraşmamıştım. Baran. Kendisi şu an birazcık sinirliydi. Ama olsundu. Bir şey olmaz.

Hemen salona daldım ve etrafa bakmaya başladım. Garibim, salonun en köşesindeki tekli koltuğa oturmuş, başınıda arkaya yaslamıştı. Uyuyordu.

Elimdeki telefondan bir ezan sesi açtım ve yanına gitmeye başladım. Üçlü koltukta oturan amcalarım gülmeye başlamışlardı. Diğer tarafta oturan Ali, Ege ve Boran anıra anıra gülüyorlardı. Hemen onlara dönüp sus işareti yaptığım da biraz olsun sakinleşmiş lerdir. Hayvanlar ya.

Baran'ın başında durduğumda videoyu başlattım ve kulağına yaklaştırdım. Son ses ezan sesi ile hemen uyanmıştı. Telefonu hemen arkama sakladım ve konuştum.

"Günaydın Baranişkom. Ezan okundu hadi gel yemek yiyelim." Dediğimde kaşlarını çatıp saate baktı. Şimdi sıçmıştık.

ARIN DENİZ (Gerçek ailem) Where stories live. Discover now