Yıldıza basmayı ve bol bol yorum yapmayı unutmayınız lütfen.
GECE
Melisanın dediği aklımda dönüp dururken. Kıyamadım çaresiz bakışlarına. Kendime çekerek sarıldım arkadaşıma. Hıçkıra hıçkıra omuzum da ağlarken sıkıca doladı kollarını bana. Omuzunda ağlayıp sakinleşmesini bekledim. İç çekişler ile ağlarken simge ye baktım oda üzülerek melisa ya bakıyordu. Sakinleşene kadar bekledim. Ağlaması biraz sakinleşince geriye çekildi.
"Ben nasıl anlatsam bilmiyorum." derken göz yaşlarını sildi. Öyle üzgün duruyor ki ne desem bilemedim.
"İstersen biraz oturalım sessizce , hazır hissedersen anlatırsın." dedim.
"Olur." dediğinde konuşmadan çaylarımızı içtik. Bir saat boyunca öylece dışarıya doğru baktı. Sessizce göz yaşlarını silerek oturdu. Ne o konuştu nede biz konuştuk. Sadece arkadaşımı seyrettim. İyi olmasını ve ağlamamasını istiyorum.
Melisa bana göre güzel bir kadın. Omuzlarında kestirdiği siyah düz saçları olsun , kahve gözleri ve esmer teniyle tam bir esmer afetti benim için. Boyu belki benden beş santim daha uzundu. Vücudu da çok güzel ve orantılıydı. Güzel bir kadın ve bu zamana kadar peşinden çok gezen adam gördüm ama hiç birine pusata baktığı gibi baktığını görmedim. Bakışları bile farklıydı.
MELİSA'DAN
Yaklaşık bir saattir balkonda oturmuş sessiz sessiz dışarıyı seyrediyordum. Kafam öyle allak bullak oldu ki nasıl söze girip Pusat'ı anlatacağım. Ben bile onu görmeyi beklemiyorken, buna hazır değilken nasıl anlatacağım. Kafam o kadar dolu ki.
Neden bir anda önüme çıktı. Neden bir anda buraya dönme kararı aldı. Beni bırakıp giderken aklı neredeydi mesela. Onu muayene ederken kokusunu içime çektiğimde. Ne kadar özlediğimi fark ettim. Beni bırakıp gitmesine rağmen onu özlemem hiç adil değil.
Aklıma geçmiş geldiğinde göz yaşlarımı tutamadım. Kafamı dizlerime yaslayıp ağladım. Gece sırtımı okşaya bana destek olurken simge de saçlarımı okşamaya başladı. İçimde ki duygu seli beni perişan ederken. Neden hala onu unutamıyorum diye kendime kızmadan duramadım.
Kafamı kaldırdığımda simge masada duran suyu bana uzattı. İçemediğim çayım bile buz gibi olmuş duruyordu masada. Ağrısı sızısı var mı diye düşünmeden duramıyorum. Aramak da istemiyorum. Gerçi arasam nasıl arayacağım yada kimi arayacağım ki. Ne numarası var ne arayacağım biri.
Suyumu içince boğazımı temizlemek için öksürüp konuşmaya karar verdim. Yoksa kendi kendime düşünmeye devam edersem kafayı yememe ramak kaldı gibi hissediyorum.
"Ben." dedim ama devamını bir türlü getiremedim.
"Melisa istemezsen anlatma canım." dedi simge.
"Evet anlatmak zorunda değilsin ki biz hep yanındayız senin." dedi Gece.
Zorunda değilim ama artık birileri ile paylaşmak istiyorum. Kimine göre belki basit şeyler olabilir ama bana göre değildi. Benim etrafımda çok insan var ama aslında kimse yok. Tek var olan insanlar ailem. Ama onlarda çok uzaktalar ve atanmam buraya çıkınca gitmemi istemedikleri için üç yıldır onlarda araya mesafe koydular. Derdimi bile anlatamıyorum aileme. Burada çektiğim sıkıntıları bile paylaşamadım her defasında iyiyim demekte buldum çareyi ama değilim.
Bir yıldır ise Gece ile Simge bana arkadaş oldular. Gece ile aramızda ayrı bir bağ vardı ama , o bana hep ayrı yakın davrandı. Bilmiyorum sanki benim için arkadaştan öte dostum gibiydi Gece. Nöbetlerde bile çoğu zaman beraber olmaya çalışırdık çünkü onunla ayrı bir güzel geçiyordu. Zamanın bile nasıl geçtiğini anlamıyordum. Şimdide yanımda olan yine Gece ile Simge. Artık bende içimdekileri paylaşmak istiyorum. Biraz olsun derdimi anlatayım istiyorum.
