Range Rover'dan inen genç adama doğru ilerlerken avuç içlerim çoktan terlemeye başlamıştı. Kızların arkamda gülerek beni izlediğini biliyordum onlarla böyle bir iddiaya girmem yeterince saçmayken böyle birisinin böyle bir arabadan inmesi daha saçmay...
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
Keyifli Okumalar Dilerim 🕯️
Ellerim öylece tutunduğu tenin üzerinde durmaya devam ederken, gözyaşlarım çoktan durmuş hatta yanaklarım nemli denemeyecek kadar kurumuştu, geriye kalan tuz tabakası da cildimi germişti. Onu bırakıp geri çekildiğimde ne diyeceğimi bilemediğimden mi yoksa nasıl hissettiğimi bilemediğimden mi emin olamadığım için öylece duruyordum fakat o bir kez bile beni kendisinden uzaklaştırmamış, yorulduğuna dair ufak bir belirti bile göstermemişti.
Uyuyor gibi yapmayı düşündüğüm kısa süre içerisinde bunun ona haksızlık etmek olduğunu düşünmüştüm, ben birisine....hayır ben onun için öylece birisi ya da öylece bir kız değildim, ben onun, o da benim başımı belaya sokmuştu.
Ama yine de, onun için bunu yapsaydım, bana bir şeyler söylemesini beklerdim.
"Hazar..." diye mırıldandım geri çekilirken, kolları arasından çıktığım halde iki yanımda uzanmış dururken bana bakan gözlerini seçmekte zorlandım, bir an için loş ortamdaki gözleri birer çukura dönüştü ve yüz hatlarını tanıyamadım.
"Sorun yok değil mi?" diye mırıldandığında, burnumun aktığını hissederek sesli bir şekilde çektim ardından başımı yavaşça iki yana salladım.
"Zorlandığını biliyorum," konuşmaya devam ettiğinde ben halen onun kaybolan yüz hatlarını seçmeye çalışıyordum "...böyle olması gerektiği için de üzgünüm. Arkadaşlarının yerini bilmiyorum ve öğrenmeye çalışmak yalnız seni değil, annemi de tehlikeye atar."
Herkesin öncelikleri elbette farklı olacaktı, benim önceliğim nasıl arkadaşlarımsa onun önceliği de annesiydi. Fakat sonra öncelikleri arasında bana da yer ayırdığını idrak ettim, aslında ben de ona yer ayırmıştım değil mi? Zarar görmemesi için ben de çabalamıştım.
"Baban..." dedim önce onunla paylaşmak istediğim bir şey olduğunu fark ederek, işlediğin cinayeti benim üstlenmemi istedi ve ben de kabul ettim çünkü incinmeni istemedim.
Söylemekten yavaşça vazgeçtiğimde bunun sebebi onun için bunu yapacak olmam değildi, babasının ona zarar verecek kadar kendisini umursamadığını hatırlayıp üzüleceğini düşünmemdendi. Ama Hazar'ın tüm bunları aştığını ve beklediğimden çok daha hızlı kabullendiğini öğrenecektim.
"Sana bir şey mi dedi?" dediğinde sesindeki gerginlik, bir sırrın ortaya çıkmasından ziyade, bana dokunan bir olay olmasından kaynaklı gibiydi.
