Peyda

Peyda 38

25.06.2024
Otuz sekizinci bölüme hoş geldiniz.
Keyifli okumalar:)

Bölüm şarkısı:
Sezen Aksu- İki Gözüm
🎀

"Yüzleşme ve Pişmanlık"

Kimsesiz bir kız çocuğuna beni affet demek çok kolaydı ama bunu o kıza söyleyen kimse kendini o kızın yerine koymazdı, oysaki o küçük kız çoktan kimsesizliğine bir savaş açmış ve onunla yaptığı savaşı kaybetmeye alışmıştı.
Şimdi söylenen beni affet laflarının onun için hiçbir faydası yoktu. Çünkü küçük kız kimsesizliğin altında defalarca kez ezilmişti.

19 Kasım 2023
Atina, Yunanistan

Hepsinin gözleri büyük bir şaşkınlıkla benim üzerimdeydi.

Zahir hariç. O, yanımda durmuş ve kararımda yalnız olmadığımı belirtircesine omzumu sıkıyordu.

Ben ise sadece Cihan Bey'in gözlerine bakıyordum.

Şaşkınlıklarının devam ettiği birkaç dakikadan sonra bakışları yumuşadı önce, ardından ise yanıma yürüdü. Zahir'in olduğu taraftan yanıma gelirken bakışlarıyla Zahir'e işaret verdiğinde Zahir önce bana bakmıştı, başımla gidebileceğini onayladığımda ayağa kalkmış ve yanımdan çok da uzaklaşmadan ayakta durmuştu.

Yatağımın yanına oturan Cihan Bey, ruhsuz bakan gözlerimden izin isteyerek elimi ellerinin arasına aldığında bakışlarındaki şefkat beni ağlatacak derecede güzeldi. Ama ağlamadım, ağlayamadım.

Gözümün önüne onun yüzünden bıçaklandığım an geldi, yaram acıdı. Kulağıma Cavit'in bana söylediği, beni mahveden cümleler geldi, ruhum acıdı.

Ben yıllarca acı çekmiştim, yıllarca birileri tarafından hor görülmüştüm, kimsesizliğimden vurulmuştum ve hepsi de şu an elimi tutan adam yüzündendi.

"Peyda, kızım... Öncelikle sana onlarca hak etmediğin şey yaşattığım, daha doğrusu yaşattığımız için özür dileriz. Senin bunu isteyeceğin anın geleceğini birkaç haftadır korkuyla bekliyordum çünkü biliyordum ki biz her ne kadar yaptıklarımızdan pişman olsak da bunu sana belli etmedik, edemedik." Böyle uzun konuşmalardan nefret etsem de onu dikkatle dinledim.

"Ben kelimeleri güzel kullanan bir adam olmadım hiçbir zaman. Seni kararından döndürebilecek kadar sihirli cümlelerim veya sunabileceği bir argümanım dahi yok. Ama büyük bir pişmanlığım var, kızım. Pişmanlığımız var." Derin bir nefes aldı, gözlerimin ta içine bakarken bakışları destek ister gibi karısına döndü. Nazlı Hanım'ın ona olan bakışlarından destek aldı ve devam etti. "Sana, evimize geldiğinden beridir çok şey yaşattık, pişman olmamızın değiştiremeyeceği şeyler... Ama çok geç de olsa biz pişman olduk ve şimdi seni kaybediyoruz."

Elimi ellerinin arasından çektim ve ifadesizce bakmaya devam ettim. "Hayır, kaybetmiyorsunuz çünkü siz beni hiç kazanmadınız. Asıl ben sizi kazanmaya çalıştım, onca yaşadığım şeye rağmen ama siz, siz bana evdeki küçük bir odayı bile çok gördünüz." Son söylediklerimi bana misafir muamelesi yapan Mert'e bakarak söylemiştim. "Sizin varlığını öğrendiğim ilk gün çocuklarınıza bu durumu açıklamak için beni otele yerleştirdiğinizde arkama bakmadan gitmeliydim. Ama gitmedim, size bir şans vermek istedim çünkü siz çocuklarınızı düşünürken beni düşünecek ne bir annem vardı ne de babam." Gözlerim dolu dolu devam ettim canımı yakan sözlerime. "Annemi, üç gün önce kaybetmiştim. Babam gitmişti ve ben sizi tanıdığımda kimsesizdim. Siz ise bir aile oluşunuzu benim gözüme soka soka yaşadınız!" Sona doğru bağırmamla Cihan Bey gözlerini yummuştu. Söylediklerimin onlara gerçek bir acı bahşettiğini görüyordum ama onlar bu acıyı sadece duyarak çekerken ben her zerresini kanımda taşıyarak yaşamıştım.