De Nieuwe Wereld 2: Terra's Aanstoot (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

Samantha

"Sabian, ik weet niet of dit wel zo'n goed idee is."

Hand in hand liepen ze tussen het struikgewas door. In zijn andere hand droeg Sabian een mand en onder zijn arm een stapel dekens. Het was niet de eerste keer dat ze hier kwamen, maar wel de eerste keer dat hij haar uit bed had getrommeld.

"Niemand weet dat we weg zijn en we zijn weer terug voor je ouders je missen. Je zei toch dat ze naar Gard waren vertrokken? Onze reis duurt veel korter dan die van hen."

"Dat weet ik, maar moet het dan zo stiekem?"

"Ach, Sam, waar is je gevoel voor avontuur? Ik wilde gewoon niet langer wachten. Je kunt slapen onderweg, ik heb een wagen geleend."

Samantha zuchtte diep, maar protesteerde niet verder. Ze had het wel afgeleerd om lang tegen Sabian in te gaan. Wanneer hij eenmaal iets in zijn hoofd had gehaald kon niemand hem er meer vanaf brengen. Vier dagen, langer zou het niet zijn had hij gezegd. Ze had een setje extra kleding mee in de tas op haar rug, die ze dankbaar in de kar liet vallen.

Ze was laat opgebleven met wat vriendinnen van school. Allen waren korte tijd na elkaar geslaagd voor hun finale testen en ze genoten van hun vrije tijd. Ze had er niet op gerekend enkele uren later weer op te moeten staan.

Sabian was haar vriend, ze waren al samen zo lang ze zich kon herinneren. Hij was net als zij een kind van twee mensen. Voor Sabian was dat reden genoeg om zich soms iets te stevig aan haar vast te klampen.

Ze keek zwijgend toe hoe hij de spullen achter in de wagen legde en glimlachte toen hij zijn hand naar haar uitstrekte. "Niet boos zijn, Sam. Ik wil gewoon dat deze speciale dag zo lang mogelijk duurt."

Het was een speciale dag, al kon zij de eerste dag dat ze zich zijn vriendin mocht noemen niet zo helder meer voor de geest halen. Ze was tenslotte nog maar tien jaar geweest toen Sabian had verklaard dat hij voor altijd bij haar wilde blijven. Hij was ruim vijf jaar ouder, reden voor haar ouders om de jongen niet zomaar met hun dochter te vertrouwen.

Voor hun vertrek hadden ze haar op het hart gedrukt geen domme dingen te doen. Samantha wist zeker dat dit onder hun definitie van een dom ding viel. Toch had ze met het plan ingestemd. Samen een paar dagen naar hun plekje gaan. Het plekje waar hij haar voor het eerst mee naartoe had genomen, toen hij opeens voor haar neus had gestaan tijdens haar laatste vrije schoolperiode.

Ze had haar ouders wijsgemaakt dat ze met vriendinnen in het studentengebouw bleef. Ze waren bijna klaar met school en zouden niet zoveel kans meer hebben om allemaal bij elkaar te komen. Haar ouders hadden het prima gevonden.

Samantha was een braaf meisje, niemand verwachtte van haar dat ze zulke dingen deed. Maar niemand had dan ook verwacht dat Sabian terug zou komen. Niet binnen hetzelfde jaar.

Hij was gestopt bij de steengroeve had hij verteld, toen hij haar kwam halen begin van de dag. Hij had genoeg gespaard, genoeg voor een toekomst. Meer had hij niet verteld en ze vroeg zich sindsdien af wat hij nou precies bedoelde met die toekomst.

De plek waar hij haar de vorige keer mee naartoe had genomen was een heuvel met een kleine beschutte weide omringd door struiken en lage bomen. De plek zelf was mooi, maar wat haar echt verrast had was het uitzicht. Ze hadden recht uitgekeken op de Terraanse nederzetting.

Geschokt had ze gevraagd waarom Sabian haar hiernaartoe had gebracht, maar hij had haar gerustgesteld. Geen speciale reden, niets ernstigs, hij wilde het haar alleen laten zien.

Ze had de fascinatie op zijn gezicht gezien, de herkenning van zijn soort, het verlangen. Het gevoel van vervreemding, zoals hij dat ervoer op Elodie, was haar onbekend. Maar zij was dan ook geboren op deze wereld. Zij had nooit anders gekend. Ook al was haar huid net zo wit als de zijne, net zo anders dan de rest, zij had zich altijd als een van de meiden gevoeld. Niemand in haar klas keek haar vreemd aan, niemand had haar ooit uitgelachen of toegesnauwd. Ze wist dat Sabian zijn jeugd anders had beleefd.