De Nieuwe Wereld 2: Terra's Aanstoot (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 5

Samantha

Het was donker. Samantha wist zeker dat haar ogen open waren en ook dat ze niet droomde, maar nog steeds kon ze niets zien. Ze voelde aan haar gezicht, haar hand werkte in ieder geval weer normaal. Werd het nou lichter in de kamer? Ja, heel langzaam, alsof iemand heel traag een olielamp open draaide. Waar was ze?

Zodra de verlichting helder genoeg scheen kon ze zien dat de kamer volledig wit was. Het enige meubelstuk dat er stond was bed waarop ze lag. Het was meer een soort bank. Er waren geen lakens of dekens, niet eens een hoofdkussen. Ze droeg nog steeds de strakke witte overall die nu weer gesloten was tot onder haar kin. Blijkbaar had niemand moeite gedaan om haar tuniek weer aan te trekken. Ze keek omlaag, in ieder geval waren alle plakkertjes van haar borst verdwenen en ook op haar armen zat niets meer. Toen ze opzij keek zag ze één deur in het vertrek, zou die op slot zijn of zou er een bewaker voor de deur staan?

Zodra ze overeind kwam, knipte de lamp volledig aan. Ze kneep vlug haar ogen samen en hief beschermend een hand voor de cirkel van licht op het plafond. Keek er soms iemand naar haar? Iemand die in de gaten hield of ze helemaal wakker was? De wanden hadden geen ramen, maar ze had al geleerd dat dat niets hoefde te betekenen. Op Terra waren wanden waar je maar van één kant doorheen kon kijken.

Met haar beide voeten op de grond bleef ze enkele tellen stil zitten, tot ze zeker wist dat de misselijkheid niet zou resulteren in een bevuilde grond. Toen stond ze op. Eerst wat wankel, maar na twee stappen was ze stabiel genoeg om de kamer te doorkruisen naar de deur. Haar schouders zakten toen die inderdaad op slot bleek te zijn.

Wat nu? Moest ze roepen? Op de deur bonzen? Afwachten? Hoe lang had ze eigenlijk geslapen? Ze voelde haar lege maag protesteren en haar keel was droog. Wat hadden ze met haar gedaan terwijl ze sliep? Zoveel vragen. Ze moest maar gewoon wachten. Wachten totdat er iemand kwam die antwoorden zou geven. Hopelijk kwam er eten mee met de antwoorden.

---

Ze had geen idee hoe lang ze had gewacht voordat er een klik klonk en de deur plotseling werd geopend. Haar hart miste een slag. Een man stond in de deuropening. Ze zag hem niet zo goed, want de hal achter hem was donker en zijn gezicht blijkbaar ook. Heel even leefde haar hoop op, was het een Elood? Toen deed de man een stap naar voren en zag ze hem beter. Zijn huid was inderdaad donker, maar niet grijs. De grote man had een warme bruine kleur. Diepe lijnen op zijn voorhoofd vertelden haar dat het duidelijk geen jonge man meer was.

"Samantha Relte? Mijn naam is George Mbawe, kom vlug met mij mee."

Had ze een keus? Had ze ook maar iets in te brengen op deze wereld? Ze was een gevangene, toch? De man was alweer verdwenen in de donkere hal en vlug liep ze achter hem aan. Haar maag kwam in opstand door de snelheid waarmee ze opeens bewoog, maar als ze de grote man niet kwijt wilde raken moest ze zich haasten.

Alle gangen waren donker, wat heel vreemd was, aangezien de gangen waardoor ze gelopen had met dokter Lena fel verlicht waren geweest. Zou het borg zijn? Op Terra werd het tenslotte donker tijdens borg. Nacht, zo noemden zij het. Haar ouders hadden altijd de Elodische termen gebruikt en daar was ze mee opgegroeid, maar ze hadden hun dochter ook geleerd hoe het een en ander genoemd werd op de planeet waar zij vandaan kwamen. Dag en nacht, de zon, de maan. Elektriciteit.

Bijna botste ze tegen de man, George, op. Hij stond zo plotseling voor haar stil dat ze ervan schrok. In het schemerduister kon ze net zien dat hij gebaarde dat ze stil moest zijn. Met grote ogen keek ze naar zijn silhouet. Waarom moest ze stil zijn? Iedereen wist toch dat zij hier was? Ze klemde haar lippen opeen en besloot maar gewoon te gehoorzamen.

George toetste iets in op een schermpje en een deur schoof voor hen open. Aan de andere kant was het ook donker, maar dan een ander soort donker. Hier waren wel lichten. Lichten op hoge palen, lichten die door ramen van gebouwen schenen, kleine rode lichtjes op de grond en witte strepen op de muur waar ze nu langs begonnen te lopen. Het licht was nodig, want het was inderdaad nacht.