De Nieuwe Wereld 2: Terra's Aanstoot (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 4

Samantha

De voorbereiding om de shuttle terug te sturen nam veel tijd in beslag. Een reis naar de aarde stond pas gepland over ruim een half jaar. Nu moest alles worden gedaan binnen een korte tijd.

Aangezien de shuttle in de afgelopen vijftien jaar vijf keer heen en weer was gevlogen, was de hoeveelheid mensen in de nederzetting veel groter dan wat in één keer terug kon. Of hij rekening had gehouden met haar keuze wist Samantha niet, maar de commandant had besloten dat het in veiligheid brengen van de niet of nauwelijks besmette vrouwen en kinderen voorrang kreeg.

De arts en zelfs enkele vrouwen wiens mannen in de ziekenboeg lagen hadden fel geprotesteerd. Het feit dat het absoluut niet zeker was dat er op aarde een redmiddel te fabriceren was, gaf echter de doorslag. De zieken werden afgezonderd van degenen die mee zouden gaan met de shuttle en dat was het.

Samantha bleef onder bewaking in haar kamertje en telde de dagen. Haar ouders moesten nu terug zijn in Cara. Wisten ze maar waar ze haar konden vinden.

Met Sabian ging het elke dag een beetje slechter. Samantha smeekte haar bewaker om haar op de hoogte te houden en tot dusver voldeed hij aan haar verzoek. Sabian was overgebracht naar de ziekenboeg en ondanks dat hij nog steeds werd bewaakt, wist iedereen die hem zag dat hij nergens heen zou gaan.

Het was Samantha verboden bij hem in de buurt te komen. Tot dusver waren de symptomen bij haar nog niet begonnen, al dacht ze dat de kleur op haar handen wat begon te verbleken. Maar misschien waren dat gewoon de zenuwen. Ze had geen spiegel, ze kon haar gezicht niet bekijken en haar bewaker was nog niets opgevallen.

---

Veertien dagen nadat het vat waarin het radioactieve afval werd bewaard was gescheurd, overleden de mannen die Samantha en Sabian hadden proberen te redden.

Het nieuws veroorzaakte bij Samantha een hysterische toeval, want het enige waar ze aan kon denken was dat Sabian de volgende zou zijn.

"Ik wil hem zien, ik moet hem zien. Ik ben net zoveel besmet als hij, dus vertel me niet dat het gevaarlijk is. Hij kan niet sterven zonder dat ik hem nog één keer heb gezien. Dat mag niet. Laat me gaan, laat me gaan!" Ze stompte met haar vuisten op de borst van de bewaker die voor haar in de deuropening stond. Het kostte hem niet veel moeite een vijftienjarig meisje tegen te houden.

Tranen stroomden over haar wangen en ze bleef maar schreeuwen, totdat er iemand kwam kijken waar al het tumult over ging. Uiteindelijk gaf de commandant toestemming aan Samantha om de doodzieke jongen een laatste keer te mogen bezoeken.

Bij de ingang van de ziekenboeg gebaarde een vermoeide arts naar de bewaker en zei: "Er is geen gevaar. In ieder geval niet van de straling. Die heb ik al geruime tijd niet meer gemeten. Blijkbaar is de vervaltijd van tau-straling redelijk kort."

Zijn woorden vertelden Samantha dat er inderdaad geen besmettingsgevaar meer was. Die informatie vervloog echter meteen zodra haar ogen Sabian vonden.

Hij was nog witter geworden, niet egaal, maar vlekkerig. Rondom zijn ingevallen oogkassen lagen donkere cirkels, alsof hij wekenlang niet geslapen had. Met ingehouden adem liep ze stapje voor stapje naar hem toe. Zijn ogen waren gesloten en zijn borstkas ging heel langzaam op en neer. Af en toe trok zijn gezicht samen, alsof hij pijn had in zijn dromen. Ze wilde hem wakker schudden, hem vertellen dat het maar een nare droom was. Maar dat was het niet en in dit geval was elke droom waarschijnlijk beter dan de realiteit.

De arts kwam naast haar staan. "Hij heeft interne bloedingen. De wanden van bloedvaten lijken te scheuren. Het is net alsof er vanbinnen een brand woedt die de rekbaarheid vermindert. Het beste voor hem is om te blijven slapen en ..." Hij legde even een hand op Samantha's schouder en liep daarna weer weg.