De Nieuwe Wereld 2: Terra's Aanstoot (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Samantha

Het was verder lopen dan ze dacht, naar de nederzetting zelf. Niemand kwam hen tegemoet, wat ze erg vreemd vond. Had niemand hen dan gezien? Zou de waas de huizen hebben bereikt en was iedereen nu in eenzelfde staat als hun drie collega's? Ze hoopte van niet.

Vlak voordat ze het eerste huis bereikten, werden ze tegengehouden door een man die uit het niets tevoorschijn leek te komen. Had hij achter het huis op wacht gestaan? Hij hield een soort stokachtig ding voor zich, wat hij richtte op het groepje van vijf.

Sabian liet de man die hij had ondersteund los en liep snel naar voren, waar hij met opgeheven handen voor Samantha ging staan.

De man keek achterdochtig naar het groepje voor hem en zei: "Halt, jullie mogen niet verder komen."

"Maar dit zijn jullie eigen mensen? Ze hebben hulp nodig." Samantha trok zich niets aan van Sabians waarschuwende blik en keek de bewaker vragend aan.

"Jullie zijn blootgesteld aan de straling, jullie moeten buiten de nederzetting blijven. Wacht hier, dan haal ik een arts."

De beide mannen gaven gehoor aan zijn orders en lieten zich verslagen op de grond zakken. Ook de vrouw besloot blijkbaar haar benen niet meer te gebruiken, want plotseling kon Samantha haar gewicht niet meer dragen en een beetje onhandig liet ze de vrouw zakken.

Terwijl ze wachtten tot de bewaker terugkeerde, trok Sabian haar wat terzijde. "Sam," fluisterde hij, "we moeten hier weg."

Bevreemd keek ze hem aan. "Wat is er toch, Sabian? Je gedraagt je zo raar. We hebben toch alleen maar geholpen?" Ze dacht aan wat de bewaker had gezegd en vroeg: "Wat bedoelde hij met blootgesteld aan ... straling? Zijn we in gevaar?"

"Ja, maar niet op de manier die jij denkt. Sam, ik ... ik heb iets stoms gedaan. We hadden hier nooit terug moeten komen. Je moet nu met me mee komen, nu het nog kan."

Was dat angst die ze las in zijn ogen? Zo had ze haar vriend nog nooit gezien. Niets op Elodie had hem ooit eerder angst aangejaagd. En nu hier, bij de mensen, de personen waarbij hij zich juist het meest op zijn gemak had moeten voelen, stond hij te trillen op zijn benen. Ze voelde zijn hand op haar blote arm, hij was koud en klam. Misschien moest ze maar gewoon doen wat hij zei. Hij moest alles uitleggen, maar misschien was dit niet de goede plek daarvoor.

"Goed, ik ga met je mee. Denk je dat –" Wat ze verder nog wilde zeggen ging verloren in het tumult dat ontstond toen de bewaker terugkwam. Hij was niet alleen. Drie mannen, allen met de stokachtige apparaten die op hen waren gericht, stonden opeens op een afstandje rondom hen. Een andere man, met een wit kapje voor zijn mond en handschoenen aan, liep vlug op de drie op de grond zittende mensen af. Hij zette een vreemd hoekig buisje tegen hun hals en Samantha zag hoe een transparant deel zich vulde met rode vloeistof. Bloed.

De man sprak zacht tegen zichzelf en even later kwamen er nog twee mannen die tussen hen in een soort zwevende plaat hielden. Ze tilden de vrouw, die niet meer bewogen had sinds ze daar op de grond ineen was gezakt, op de wagen en hielpen de twee mannen overeind. Samen liepen ze weg.

Sabian liet zijn hand van Samantha's arm glijden totdat hij haar hand in de zijne had. Ze deed een stapje dichter naar hem toe. Ondanks dat ze niet wist wat de stokken deden, voelde ze wel degelijk dat er gevaar dreigde. De arts liep naar hen toe, draaide een nieuw buisje op zijn toestel en zei: "Dit doet geen pijn, maar jullie zijn waarschijnlijk net zozeer blootgesteld aan de straling als de rest. Het is belangrijk dat we jullie bloed onderzoeken."

Ze voelde hoe Sabian zich wilde verzetten en kneep bemoedigend in zijn hand voordat ze naar voren stapte en zei: "Doe mij maar eerst, ik wil niet ... ik wil geen gevaar vormen voor mijn familie." Hierbij keek ze Sabian even aan en toen ze zag hoe hij zich iets ontspande, knikte ze de arts toe.