Jack Darkness [ON HOLD]

1. Aria

Oh, nog even een dingetje, mensen die mijn schrijfstijl kennen weten dat ik niet terugdeins voor seksuele passages. In Tessa Winchester heb ik daar met geen woord over gerept, maar Jack Darkness is eeuwen, letterlijk, volwassener en die heeft ff wat meer ervaring op dat gebied. Sorry, maar dat heb ik dus ook in het verhaal verwerkt. Lees er gewoon omheen als je dat niet tof vindt, veel invloed heeft het toch niet op de rest van het verhaal 

---------------------------------

Ik hoorde de golven tegen het schip klotsen, proefde de ziltheid van de open zee op mijn lippen, voelde de wind, krachtig, ferm, door mijn haren… Ik wist dat het niet echt was. Ik kon niet werkelijk op het schip zijn, ik kon niet daadwerkelijk terug zijn in mijn leven, het leven zoals het hoorde te zijn… toch? Ik opende  mijn ogen en knipperde tegen het felle licht. De zon brandde op mijn huid, mijn oren spitsten zich naar het klapperen van de zeilen, ik hoorde het geluid van mannen die het dek schrobden… Ik draaide me om en zag wat me zo bekend was, dat wat ik zo vreselijk gemist had ondanks de continuerende tirannie van het geheel. Mijn schip, het schip waar ik twee jaar lang op gediend had, hoe ik het bejegend maar het toch gekoesterd had. Hoe kon ik, na meer dan twee hele eeuwen, terug zijn op de plek waar het allemaal begon?

   Hoe kon ik thuis zijn?

“Jack, serieus, kom je nog helpen of wil je daar de hele dag staan lanterfanteren?” Ik focuste en zag twee jongens, vuil blond haar, groezelige, gebruinde lichamen, gerafelde broeken, blote voeten, gezichten die ik nooit zou vergeten. “Je weet hoe de kapitein zal reageren… je weet ook dat je dat nooit wilt meemaken.” Ik grijnsde en fronste toen.

“Wat… moet ik ook alweer doen?” De twee jongens, Bill en William, de meest wonderbaarlijke tweeling die ik ooit had gezien, naast Arlene en Caitlyn, maar dat was om een compleet andere reden waar ik niet over in detail zal treden, grijnsden, gaven elkaar tegelijk een por in de ribben en draaiden zich lachend om. Ik zuchtte en probeerde me te herinneren wat de bedoeling was. Ik zag jongens het dek schrobben, op handen en knieën. Niet erg aanlokkelijk. Ik zag de stuurman, het roer was dus al bezet. Ik zag mannen aan touwen trekken, ik zag mannen in de mast… Ik zette een sprintje in en sprong de mast en raasde snel als de wind naar boven. Een beetje te snel, misschien. Te snel voor een normaal mens. Zo snel dat het opviel.

   Ineens was er geen geluid meer. Er was geen geschrob meer, geen gekreun onder het gewicht van kisten en tonnen, geen krakende touwen, geen piepend roer en geen voetstappen meer. Zelfs de wind was gaan liggen en het leek wel of iedereen gestopt was met ademhalen, of zelfs hun harten het kloppen gestaakt hadden.

“Jack,” zei de man die naast me in de mast stond langzaam. “Is alles wel helemaal goed?”

“Ja,” zei ik snel, “prima, hoezo?” Hij keek me fronsend aan en balanceerde naderbij.

“Weet je het zeker, Jack?” Er was iets mis. Wat was er mis? Waarom keek hij me zo aan? Zijn felle ogen, een onnatuurlijke tint blauw, priemden zich in de mijne. Waarom waren zijn ogen zo fel? Ik deed een stap opzij en viel bijna uit het net maar wist net mijn balans te houden. Elke haar op mijn lichaam stond recht overeind en de rillingen liepen over mijn rug. Ze wisten het. Ze wisten dat ik een vampier was. “Ik denk toch echt dat er wat mis is met je, Jack,” zei de man. Ik keek naar beneden, naar het dek, waar iedereen, inclusief Bill en William, geluidloos naar me opkeek. “Misschien moet je even gaan liggen,” zei de man en toen ik opkeek naar hem trok hij iets uit zijn hemd. Een mes? Een zwaard? Een musket? Maar toen ik goed keek zag ik dat het een staak was. Een gigantische zwarte staak met een bloedrode punt. Hij haalde uit maar miste, haalde nog eens uit en schampte mijn arm die ik defensief voor mijn gezicht hield. Geschrokken liet ik mijn arm zakken en nogmaals haalde hij uit. Ik hief mijn handen, verloor mijn balans en viel meters ver naar beneden tot ik het dek met een doffe plof raakte. Ik voelde me verlamd. Ik hoorde me niet verlamd te voelen, ik was een vampier! Maar ik kon niet meer bewegen, ik kon alleen nog kijken, kijken hoe de menigte op het dek naar me toe stormde met staken en messen. Ik kon alleen maar kijken hoe ze op hun knieën vielen en me langzaam in stukken sneden.