Jack Darkness [ON HOLD]

2. Con Fuoco

De dagen in het landhuis gingen snel voorbij. Er was zoveel te doen, zoveel te leren. Drie keer in de week was er een algemene bijeenkomst waar alle vampiers bij dienden te zijn en wanneer er iemand weg ging of er een nieuw persoon bij kwam was er een extra bijeenkomst. Bij de standaard bijeenkomsten ging het meestal over de huidige politieke zaken, en ik bedoel niet bij jullie mensen. Het ging niet over onzinnige kamerformaties en afgewezen voorstellen en bezuinigingen. Nee, het bleek, leerde ik daar, dat vampiers ook een zekere politiek hebben. Ik had bijvoorbeeld nooit geweten dat er een Raad en een Hoge Raad was onder vampiers. Elk land waar vampiers woonden had dergelijke raden. Dat betekende niet dat elk land hetzelfde werd geregeerd. De meeste landen waren onderverdeeld in geheel aparte districten. De Nederlandse Hoge Raad had gewoon de twaalf provinciën voor dat doel gebruikt. Ze vonden het niet nodig moeilijk te doen en zich af te scheiden van mensen wat dat betreft. De grenzen lagen er al, waarom de dingen dan compliceren?

   Elk district, elke provincie dus, had een president met een eigen raad van twaalf tot zestien vampiers. Die hadden allemaal zo hun specialiteiten. Een of twee hielden zich bezig met binnenlandse zaken, anderen met buitenlandse zaken, ze specialiseerden zich in ‘mensenzaken’ wat inhield dat ze precies op de hoogte waren van het menselijk doen en laten op welk vlak dan ook. Er waren een paar die zich specialiseerden op het gebied van het in toom houden van de groei van de vampierpopulatie, of ze wisten alles over voedsel en de toenemende dan wel afnemende bron daarvan. Ze waren van alles op de hoogte en informeerden de president zodat hij of zij eventuele nieuwe wetten of regels in kon voeren, of oude kon schrappen. De reden dat ik daar niks van geweten had was omdat ik veilig opgesloten zat in mensenwereld en meneer Smith had zo mijn bestaan weten te verbergen. Ik vroeg me steeds af waarom hij dat gedaan had en of hij zelf überhaupt wel van al deze dingen afgeweten had.  

   Hoe dan ook, alle presidenten berichtten weer aan de Raad, en die bracht weer, indien noodzakelijk, bericht uit aan de Hoge Raad. Veroordelingen gingen ook via de Raad, en als de vampier in kwestie in hoger beroep ging werd het doorgestuurd naar de Hoge Raad.

   Ik leerde dat Olivia president van dit district was en dat elke president een huis als dit hield. Het was een toevluchtsoord voor hen die dat nodig hadden of een plek voor vampiers om kennis te vergaren en andere vampiers te leren kennen.

   Er stond echter nog iets boven de Hoge Raad, en dat was de keizerin. Elk land had een keizer of keizerin. Dat was internationaal besloten, en niets of niemand stond boven die persoon, tenzij hij of zij berecht werd, dan stond de Hoge Raad boven de persoon in kwestie. Alle rapporten die bij de Hoge Raad binnen kwamen werden bericht aan de keizerin en zij had de macht te beslissen over de belangrijkste zaken, niemand kon daar dan nog tegenin gaan.

   Naast politiek leerde ik ook dat vampiers wel degelijk kunnen leven op dierenbloed, al is het niet zo lekker en voedzaam als mensenbloed. Ook dat was iets wat meneer Smith van me weggehouden had. Wist hij het gewoon niet, omdat hij misschien te bang was geweest om het uit te proberen, of had hij om een of andere reden niet gewild dat ik het wist? Ik had zoveel vragen en zwoer dat ik terug zou gaan zodra ik genoeg kennis had verzameld om hem overal mee te confronteren, of om hem bij te leren. Misschien was hij gewoon echt onwetend. Ik bedoel, dat zou niet zo heel raar geweest zijn. In die paar eeuwen dat ik vampier was geweest had ik ook langere tijden alleen de wereld over gezwerft en ik wist helemaal niks van al deze zaken, ondanks dat ik zo nu en dan wel soortgenoten tegen was gekomen. Ik was enigszins verward en wist niet wat ik eraan moest doen. Er was echter iemand die dat wel wist. Olivia.

“Jack,” zei ze toen we op een avond samen in de serre zaten, “je bent zo afwezig. Wat scheelt eraan?” Ik keek uit het raam naar de kleine vijver in de achtertuin waar de ondergaande zon haar laatste stralen op gooide zodat het water goud kleurde.