Jack Darkness [ON HOLD]

4. Scordatura

“Kom op Melody, serieus, er zijn zoveel kledingzaken hier in Parijs. Waarom wil je helemaal nergens naar binnen?” Ze haalde haar schouders op.

“Weet niet, alles is gewoon zo duur.” Ik zuchtte geërgerd.

“Mens, we hebben geld genoeg, oké? Hier, ik heb toch ook een peperdure tux gekocht? Het is niet alsof je het zelf moet betalen!” Ik had net extra geld gestolen en er was nog ruim genoeg over. Ze keek me nijdig aan.

“Olivia gaf me altijd goedkope troep, oké? Ik ben zulke dingen gewoon niet gewend.”

“Dan haal ik wel wat voor je,” gromde ik. “Blijf zitten, anders vind ik je nooit meer terug.” Ik liep weg van het bankje waar ze op zat en stapte de eerste de beste dure kledingzaak binnen die ik zag. Het was een winkel met spierwitte muren en lichtbruin laminaat. Er hingen maar enkele kledingstukken en in een eenvoudige maar duuruitziende kast, waarschijnlijk kwam hij gewoon van Ikea maar goed, stonden schoenen. Ik bekeek de jurken aan de muur aandachtig en schatte Melody’s maat in; dun. XS waarschijnlijk.

“Bonjour monsieur, Kan ik u helpen?” hoorde ik toen een vrouwenstem in het Frans tegen me zeggen.

“Oui, ik zoek een jurk voor mijn vriendin, als verassing voor het bal waar we vanavond heen gaan.” De dame glimlachte vriendelijk. Ze zag er als een hele degelijke verkoopster uit. Tegen de veertig maar vrij weinig rimpels, bruin haar met lichtbruine highlights teruggetrokken in een eenvoudige knot, een simpel beige mantelpakje waar het woord ‘duur’ ongeveer overheen gekalkt stond met reflecterende verf en bijpassende pumps om haar lengte wat op te krikken. Ze had nauwelijks make-up, alleen een beetje oogschaduw die matchte met haar lichtbruine ogen en een heel dun laagje lippenstift.

“Wat leuk! Hebt u al iets op het oog?” Ik beet op mijn lip en keerde mijn blik weer naar de jurken aan de muur. Er hingen zoveel verschillende dingen die allemaal wel iets hadden dat ik het niet helemaal meer wist. Blijkbaar realiseerde mevrouw zich dat ook want ze schoot me meteen te hulp. “Zegt u eens wat voor meisje uw vriendin is, haar haarkleur, haar postuur?” Met mijn blik nog steeds op de jurken gaf ik antwoord.

“Ze is… ze is fragiel, heel dun, je kan haar ribben tellen. En ze heeft vlammend rood haar, als vuur. Heldere blauwe ogen. En ze is vrij lang, ongeveer één meter vijfenzeventig. Ze heeft een witte huid en is heel intelligent, ze kan zo door je heen kijken, alsof je alles wat je denkt hardop uitspreekt.” Ik keek langzaam op en zag de dame vertedert kijken. Was ik blij dat mijn Frans zo goed was.

“Ach, wat geweldig. Nou, ik denk dat ik wel weet wat ze moet hebben. Wacht even.” Ze liep naar achter, langs een gordijntje en verdween naar een ruimte die voor mij onzichtbaar was. Even later kwam ze terug met een jurk verpakt in plastic. “Hier, deze is net binnengekomen. Ik heb nog niet eens tijd gehad hem uit te pakken. Ze legde de jurk neer op de toonbank en haalde het plastic er voorzichtig vanaf. Eruit kwam een prachtige witte, satijnen jurk, strapless met een laag uitgesneden rug en een rok tot op de grond. Het lijfje was strak tot aan de heupen waar het schuin afliep tot een wijde rok, dus rechts begon het weide al ongeveer op driekwart van de heup en links halverwege de heup. Aan de bovenkant van het lijfje zat een dun randje met delicate diamantjes erop en aan de rechterkant van de rok, waar het lijfje dus het kortst was, was wit gaas gemaakt afgewerkt met dezelfde diamantjes. Het was een van de mooiste jurken die ik ooit had gezien. Ik hoopte dat ik genoeg geld gestolen had.

“Wauw,” fluisterde ik. “Dit is het helemaal!” De vrouw glimlachte.

“Ik wist het wel. Zal ik hem inpakken?” Ik knikte.

“Hoeveel kost hij?” Ze haalde haar schouders op.

“Eigenlijk tweeduizend euro, maar omdat ik u wel mag, jongeheer, maak ik er een mooi prijsje van. Vijftienhonderd euro.” Dat was inderdaad een mooi prijsje, en dan had ik nog genoeg geld gestolen ook.