Hoofdstuk 3 - Onvergetelijk

36 0 0
                                    

'Hé,' zei hij vrolijk. Ze glimlachte en begroette hem met hetzelfde woord. Een gesprekje ontstond, maar dit werd al snel belemmerd door het geluid van de harde muziek, waardoor ze wel móesten dansen. Ze stonden tegenover elkaar en bewogen lachend op het ritme van de muziek, af en toe een poging wagend om toch nog iets te zeggen, wat veranderd was in roepen. 'Cocktailtje doen?' zei Daemon. Chayenne glimlachte. De avond kon niet meer stuk.

De hele avond ging dit dansen door, en aangezien de cocktails wel érg lekker waren, was het niet vreemd dat ze in de loop van de avond aangeschoten waren. Wild dansten ze, alsof ze elkaar nooit meer zouden zien. Hij pakte haar heupen vast en samen, als één geheel, bewogen ze op een snel nummer. Ze voelde de tintelingen door haar lijf gaan, en om deze tintelingen nog wat erger te maken, zochten zijn handen een weg naar achteren.

Toen, plotseling, toen de lichten werden gedimd en een romantisch liedje op werd gezet, voelde ze dat hij haar tegen zich aandrukte, ze schuifelden. Ze moest moeite doen om hem niet meteen te zoenen en de toiletten in te sleuren, maar het lukte haar zich te beheersen, ondanks zijn oneindige aantrekkelijkheid.

Haar hoofd lag op zijn borstkas, en toen het nummer bijna afgelopen was, keken ze elkaar aan. Hij liet een van zijn handen, de andere niet verplaatsend, langzaam over haar rug naar boven glijden tot deze op de achterkant van haar hoofd beland was en ze voelde dat haar hoofd zachtjes naar voren werd gedrukt. Ze sloot haar ogen en voelde zijn lippen de hare strelen, teder en zacht. Het was een bijzonder moment, en de kus was beter dan alle andere die ze ooit in haar leven had gehad.

De hele avond bestond uit dit soort momenten, en ze moest nog steeds moeite doen om hem niet de toiletten, of naar welke geschikte plaats dan ook, het maakte haar echt niet uit waar, in te sleuren. Toch voor elkaar zich te gedragen en het alleen bij zoenen te houden. Toen de klok uiteindelijk twee keer had geslagen en de nacht toch echt was gevallen, gingen ze allebei, lichtelijk uitgeput, op een krukje aan de bar zitten, waar ze nog even praatten, tot ze allebei vermoeid richting huis gingen. Het examen was ze allang vergeten, het enige waar ze nog aan kon denken was Daemon.

ZonsondergangWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu