"Merih..." diye fısıldadım. "Canım yanıyor... Seni sevmek, kollarında güvende hissetmek canımı yakıyor."
Lara'nın kendi ve Merih'in ailesi hakkında öğrendiği hakikatler onu bir bilinmezliğe sürüklerken, bu bilinmezlikte yanında olan kişi yine Merih...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lara Erez;
Aynanın önünde son kez kendime baktığımda ellerimi yumruk yaptım. Nilay haklıydı oraya gitmeli ve Merih'i görmeliydim.
Ne kadar karşısına çıkacak cesareti kendimde bulamasam da bunu yapmak zorundaydım. Cesur olmam ve gerçeklerle yüzleşmem gerekiyordu. Beni karşısında gördüğünde bana karşı nasıl bir tavır sergileyeceğini öğrenmek zorundaydım.
Kaçmaya çalışsam da bunu bir türlü başaramıyordum. Ona karşı olan hislerimden bir türlü kaçamıyordum. Yalnız kaldığım her an çehresi düşüyordu belleğime. Gözlerinde görmüş olduğum yıkılmışlık tüm duygularımı tuzla buz ediyordu. Ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum.
Yaşamakta olduğum bu çelişkili durum nefes almama engel oluyordu. Aldığım soluklar içinde cehennemin harlı ateşlerini taşıyordu sanki. Ciğerlerim yanıyordu ama bu kalbimdeki acıyla boy ölçüşemezdi.
Üzerime giymiş olduğum mor bluz ve kot pantolonla oldukça sade görünüyordum. Saçımı atkuyruğu toplamış ve makyaj yapmamıştım. İçimden bir şey yapmak gelmiyordu.
Odamdan dışarı çıkarak aşağı indiğimde Kamber mutfaktaydı. Beni gördüğünde, "Günaydın." diye mırıldandım.
"Günaydın." diye karşılık verdi soğuk bir şekilde. Bu soğuk tavrını umursamayarak yanına doğru yürüyüp karşısındaki sandalyeye oturdum. Dün olanlardan sonra tekrar odama çekilmiştim. Daha fazla anıyı kaldırabileceğimi sanmıyordum.
Derin bir nefes aldım. "Seninle gelmek istiyorum."
Kafasını tamam anlamında aşağı yukarı salladı. "Kahvaltı yapalım sonra çıkarız." dedi ve ayağa kalktığında çaydanlığı eline alıp benim ve kendi için çay koydu.
Gülümseyerek teşekkür ettim ve bardağımı elime alıp çayımdan minik bir yudum aldım. Bakışlarım mutfakta gezindiğinde evin diğer odaları gibi burada da her şey bej ve gri renklerdeydi.
Sessizce kahvaltımızı yaptığımızda ikimiz de hiç konuşmamıştık. Kahvaltı bittikten sonra Kamber'e ortalığı toparlamasında yardım etmiştim. Bulaşıkları yıkayıp kuruladıktan sonra yerlerine yerleştirmiş ve Kamber'e bakmıştım.
"Artık çıkmamız gerek sen hazır mısın?" diye sordu.
"Evet, hazırım." dedim kısık bir ses tonuyla.
Kamber'le evden dışarı çıktığımızda esen sert rüzgâr geriye doğru sendelememe neden olmuştu. Hızla arabaya doğru yürüdüğümüzde bir anda çakan şimşek neredeyse çığlık atmama neden olacaktı.
Gökyüzü yarılıyordu sanki. Yarıklardan sızan şimşekler karanlığı birkaç saniyeliğine aydınlığa gömerken, beliren beyaz ışık ağaç dalları misali gökyüzünde uzanıyordu.
