ეს ამბავი მოგვითხრობს გოგოზე სახელად ნიცა, რომელიც არავის ენდობა თვისთავის გარდა, არსჯერა გრძნობების და ამას უბრალო ზღაპრებად მიიჩნევს, მანამ უცნობს არ შეხვდება და ვინა არის უცნობი? რა გაუკეთა მან ესეთი ნიცას, რომ ცხოვრებაზე შეხედულებები შეაცვლევია...
როგორც იქნა დადგა ლოსანჯელესში წასვლის დრო, მართლა ძაან მიხარია. თან ისე, რომ ვერ აგიღწერთ, მაგრამ თითქოს რაღაც მაკავებს, მეჩიჩინება, მეწინააღმდეგება დარჩიო. ფიზიკურად მივდივარ მაგრამ სული აქ რჩება. მთელი ღამე არ მეძინა რაღაც არ მასვენებდა, მაგრამ ახლა უკან თუ დავიხევდი და არ წავიდოდი, მაშინ ყველაფერს ჩვაფლავებდი, ასე რომ მივდივარ, თან საკმაოდ დიდი ხნით, ვტოვებ ჩემს საყვარელ ადამიანებს, ჩემს სამშობლოს. ღმერთო ვინ იცის მარიკუნა როგორ იქნება გაზრდილი მე, რომ ჩმოვალ, საერთოდ სანდროს თუ ვემახსოვრები. გავიფიქრე თუ არა ეს ბოლო სიტყვები ჩემს თავს შემოვარტყი (აუჩ) თან საკმაოდ მწარედ მომივიდა. როცა მოვრჩი სისულელეებზე ფიქრს გავემზადე, სადა მაკიაჟი გავიკეთე და დაბლა ჩვედი, მთელი ოჯახი სამზარეულოში იჯდა. ნეტა გენახათ რა საყვარლები იყვნენ, მივხვდი მათი მიტოვება ძალიან გამიჭირდებოდა, არ მინდოდა ცრემლებით წავსულიყავი, რის გამოც მამას ვთხოვე, რომ მარტომ წავსულიყავი აეროპორტში, თავიდან მკაცრად მითხრა უარი, თუმცა ბოლოს დამეთანხმა. დადგა წასვლის დროც, ავიღე ჩემი ბარგი და ყველას დავემშვიდობე, ტაქსში რომ ჩავჯექი უკან ვიხედებოდი, მანამ ჩემი სახლი სხვის სახლმა არ გადაფარა. გოგოები აეროპორტში დამხვდნენ, მთელი სცენებით პოსტერებოთ, ჩვენი ფოტოებით ხელში. გავიარე რეგისტრაცია და წასვლის დროც დადგა, დავემშვიდობე გოგოებსაც ( ღმერთო როგორ ვერ ვიტან ამ სცენებს ზედმეტად ემოციურია ჩემთვის) და დავჯექი თვითმფრინავში ვიფრინეთ სადღაც 7 საათი, რომ ჩავედი და მიწაზე ფეხი დავდგი, თავი ცუდად ვიგრძენი, მაგრამ არ შემიმჩნევია, გზა განვაგრძე გავაჩერე ტაქსი, მივაღწიე საერთო საცხოვრებელში და ღმერთო სასტიკად ბინძური და უჟმური გოგო დამხვდა ოთახში (არამგონია ამას გავუძლო). დილას გვიან გამეღვიძა, ისე ღრმად მძინებია მაღვიძარას ხმაც ვერ გავიგე, ავდექი, გავემზადე, წავედი უნიში, რათა მომეგვარებინა რაც მოსაგვარებელი დარმრჩა, რომ მალე დამეწყო სწავლა. იქიდან ფეხით გავისეირნე და საკმაოდ მომეწონა იქაურობა, ვფიქრობ მალე შევეჩვევი. დანარჩენი ორი დღე კი არაფრით იყო გამორჩეული, სახლში ვიჯექი, ჩემს ნივთებს ვაწყობდი და ათას საქმეს ვაკეთებდი. რაც შეეხება ორშაბათს, ის საკმაოდ საინტერესო გამოდგა გავიცანი უნის ბავშვები, რამდენიმე ქართველიც იყო რის შემდეგაც წავედით გასართობად, საკმაოდ დავთვერი ისე რომ არაფერი მახსოვს როგირ მოვედი სახლამდე, რაც მახსოვს კი მხოლოდ ესაა: ესეიგი შევედით კლუბში, ვიცეკვეთ, დავლეთ ერთმანეთი კარგად გავიცანით და ა. შ. მერე უკვე ყველა დაიშალა არცერთი არ იყო ჩემზე ნაკლებად მთვარლი, ასე რომ ვერავინ ვერცერთი მიაცილა სახლამდე. გარეთ რომ გამოვედი მესიამოვნა ცივი სიო, ვიარე ვიარე და დაბლა დავეთხლაპე, ცოტახანი ძირს ვეგდე, შემდეგ ნაცნობი სახე დავინახე ამაყენა და ვცდილობდი გამეხსენებინა ვინ იყო მაგრამ ამაოდ, არ გამომივიდა რის შემდეგაც გავითიშე და როგირ მოვაღწიე აზრზე არ ვარ. მეორე დილას კი საკმაოდ ცუდ დღეში ვიყავი თავი მისკდებოდა, საწოლიდან ვერ ვდგებოდი, ის უჟმურიც მთელი დღე სახლში იყო რაც უფრო მაცოფებდა. განსატვირთად გარეთ გავედი, კოკაკოლა ვიყიდე და სვლა გავაგრძელე სანამ არ დავიკარგე, რაღაც უზარმაზარი სახლის წინ ვიდექი და ვიყინებოდი, ვეცადე როგორმე უკან დავბრუნებულიყავი, 2 საათი ვიარე და ტრასაზე გავედი იქ მანაქანა გავაჩერე ავტოსტოპით, საჭესთან ბიჭი იჯდა, სადღაც 25 წლის იქნებოდა, დახვეწილი გემოვნებით, შავი მზის სათვალე ეკეთა და ისეთ მუსიკებს უსმენდა ლამის გადავხტი ფანჯრიდან, "აშკარად ზედმეტად მგრძნობიარე და დეპრესიული ტიპია" გავიფიქრე იმ წამს და სანდროზე ფიქრებში წავედი, რომ გამოვფხიზლდი უკვე სახლთან ვიყავი მადლობა, გადავუხადე და სახლში რომ ავედი, მაშინვე დავიძინე და დილამდე ფეხიც არ შირყევია, უფროსწორად არ შევარყევდი რომ არა უცხო ნომერი, რაც მე ეგ ვწყევლე იმედია გადარჩება. გავაგონე და არავინ მპასუხობს, ბოლოს ნერვები რომ მომეშალა ვუყვირე ტელეფონში და ხმა ამოვაღებინე ნაცნობი ხმა იყო, მაგრამ ვისი ვერ ვიხსენებდი, ბოლოს მითხრა სანდრო ვარო და დავმუნჯდი ხმა ვერ ამოვიღე და უნებურად გავუთიშე. ამის გამო დილამდე არ დამძინებია, უნიში ნახევრად მძინარი მივედი ყავა, რომ არა გავითიშებოდი (ისევ), ლექცია რომ დამთავრდა ელენემ თავისთან დამპატიჟა, უი დამავუწყდა მეთქვა, ელენე იმ ერთ-ერთი მათგანია, რომ დავთვერით და სახლამდე ძლივს, რომ მივაღწიეთ. ასე რომ ეხლა იცნობთ. მოლედ მეც დავთანხმდი სახლში იმ იდიოტი, ღორის ატანას მერჩივნა. მასთან რომ მივედით მარტო იყო, მერე მომიყვა, რომ აქ ძმასთან ერთად ცხოვრობს და მშობლები ჯერ კიდევ პატარები, რომ იყნენ, მაშინგარდაეცვალთ. ახლა მისი ძმაა დედაც და მამაც მისთვის. ციტახანში წამიერი სიჩუმე ჩმოვარდა, მაგრამ მალევე დაარღვია ნაბიჯების ხმამ და ასევე სიტყვებმა "ელენე სახლში ვარ" ეს ისევ ის ნაცნობი ხმა იყო დამაინტერესა გავედი, კიბეებზე ვხედავ მაღალს, დაკუნთულს, თაფლისფერ მბრწყინავ საკმაოდ ღრმა თვალებიან და მარწყვივით წითელ ტუჩებიან სანდროს.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
გავშეშდი როგორც ყოველთვის და სანდრომ გაკვირვებუმი მკითხა - აქ რა გინდა? - ელენესთან მოვედი, დაიცა აი თურმე რას ნიშნავდა ის სიტყვები - ვთქვი და ნერვოზულად დავუწყე ტუჩებს თმაში - ზუსტად აი ამას ნიშნავდა, ჩემი სასჯელი ხარ გოგო?! რა გინდა რა ტკიპასავით მომეკარი და უკან დამზდევ. - კიდე მე დაგზდევ?! გამთენიისას ბებიაჩემმა დამირეკა?! რომ მცოდნიდა აქ ცხოვროვდი ფეხსაც არ შემივდგამდი. ელენე კი ამ დროს გაშტერებული სახით გვიყურებს და ყელში რო ამოუვიდა 2 წლის ბავშვების ჩხუბი დაიყვიარა. - გაჩუმდით, ეხა მე მაცადეთ გავერკვიო ამ სიტუაცუაში, ერთმანეთს საიდან იცნობთ? - საქარველოში გავიცანით, როცა შენმა ძმამ მანქანის გატანისგან გადამარჩინა და მას მერე ვეღარ მომიშორებია შავი ჭირივით. - კიდე მე ვარ შავი ჭირი გოგოო, შენს სახლში მე კი არ მოვდივარ. - მითხრა ნიშნის მოგებით. - აააა გასაგებია, მე შენთან კი არა ელენესთნ მოვედი და არაც კი ვიცოდი თუ მისი ძმა იყავი. - გაჩერდით - ეხლა უკვე ძალიან ხმამაღალზე იყვირა - იცით რა წამოდით დავჯდეთ და უბრალოდ ვისაუბროთ მოვუყევით, ყველაფერი რა როგორ იყო, ნელ-ნელა ერთმანეთს ნამიოკებს ვურტყავდით და ელენე, რომ არა ალბათ, ორივეს ერთმანეთი დახოციკები გვეყილებოდა. მოსაღამოვდა და ჩემი სახლში წასვლის დრო მოვიდა ელენემ საანდროს უთხრა მივეყვანე სახლამდე. მანქანაში ჩუმად ვისხედით მე დამეძინა და რომ მივედით მადლობა გადავუხადე და შევედი. ელენეს. Pov. როგორც იქნა ყურები დამშვიდდა ეს რა იყო ღმერთო ერთმანეთს ისე ჭამენ როგორც კატა და ძაღლი, იმასაც კი ვერ ხვდებიან ერთმანეთი სიგიჟემდე, რომ მოსწონთ. ფუიიიი.... დებილები.
ნიცას. Pov. სანამ დავიძინებდი, მივხვდი რომ ძაან მონენატრა ის ძროხა, რატომ არ ვიცი? მას რო ვხედავ ჩემზე ბედნიერი იმ წამს არავინაა. იმედია კარგად ვარ და ეს უბრალოდ გრძნობაა და არა დაავადება.
ეს თავი საკმაოდ დიდი გამოვიდა ასე, რომ დღეს ალაბათ აღარ დავდებ. როგორ მოგწონთთ??
