I Fell in Love 💖🔐🤞-შემიყვარდა💖🔐🤞

9. ვარსკვლავები, ღამე, ოკეანე და ჩვენ ორნი

   მეორე დღეს, საზიზღარ ხასიათზე გავიღვიძე, ეს კი რათქმაუნდა, იმ ნაგვის ბუკეტის, სანდროს ბრალი იყო.
საერთოდ, რა მინდოდა, რას ვეუბნებოდი, წადი და სიყვარული აუხსენი მეთქი მეც მაგარი დებილი ვარ რა, მაგრამ მაგის ჯინაზე, ლუკას უფრო დავუახლოვდები, თუმცა აზრი? რაში აინტერესებს ჩემი და ლუკას ურთიერთობა ვითომ და. მაგას, თიკას გარდა აღარავინ ახსოვს, მე კიდე სულ ფეხებზე ვკიდივარ, არ ვიცი რა ვქნა, ღმერთო მიშველე.
   მოკლედ ამ ყველაფრის გადამკიდე დილას თავი მისკდებოდა საშინლად, ლექციაზე წასასვლელი ვიყავი, იქიდან კი სამსახურში რაც საშინლად მესიკვდილებოდა, მეც რა უნდა მექნა, ავდექი გავემზადე დღეს არფრის ხასითზე არ ვიყავი ასე, რომ ჩემი outfit-ისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და რაც ხელში მომხვდა ის ჩავიცვი.

ავიღე ჩანთა და გზას გავუდექი, ცოტაც და ლექციაზე ჩემომეძინებოდა, ძლივს გავძელი 2 საათი, მერე ლუკამ გამომიარა, სამსახურში წასვლამდე საკმაო დრო მქონდა დარჩენილი, ასე რომ ცოტა გავიარეთ, ვილაპარაკეთ, ლუკამ მომავლის გეგმებიც დააწყო (მეც არ შემიშლია ხელი, ცოტახანს ეოცნება, ბოლოსდაბოლოს ოცნებას კაცი არ მოუკლავს).
მერე მეც გამომკითხა რაღააცეები და დრო, რომ დადგა სამსახურში წასვლის, ლუკამ გამიყვანა, თბილად დამემშვიდობა და დამპირდა, რომ ერთსაათიან შესვენებაზე  გამომივლიდა და წინ თურმე დიდი სიურპრიზი მელოდა. ძალიან მაინტერესებდა რა იქნებოდა და ჩემს ჯინაზე დრო სასტიკად ნელა გადიოდა.
   ბოლო საათნახევარში, ძალიან მძიმედ დაშავებული პაციენტი მოიყვანეს, მთავარი ქირურგი შენობაში არ იმყოფებოდა, ასე რომ ძალიან რთული ოპერაციის ჩტარება მიწევდა, ღმერთო ეს ჩემი პირველო ურთულესი ოპერაციაა  და ძალიან მეშინოდა. ჩემი პატარა შეცდომაც კი შეიძლებოდა იმ ადამიანისთვის და არა მხოლოდ მისთვის, მის საყვარელ ადამიამებისთვისაც საბედისწერო აღმოჩნილიყო.
   გამოვიცვალე, შევედი საიპერაციო ოთახში ფეხები მიკანკალებდა. მაგიდაზე მწოლიარე ადამიანი, რომ დავინახე უფრო დავფრთხი, არ მინდოდა ამ ოპერაციის ჩემით ჩატარება, მაგრამ ვერც სასიკვდილოდ გავწირავდი ასე, რომ მივუახლოვდი, მოვამზადე ხელსაწყოები.
  ჩემი დამხმარე ანი იყო, საკმაოდ კარგი ქირურგია, დამწყებია მაგრამ ბევრი რამე იცის, ჩავისუნთქე-ამოვისუნთქე და შევუდექი საქმეს.
   - სკალპელი- ვთქვი და დავიწყე სხეულის გაჭრა.
  - გამწოვი - ვთხოვე, ნიკას და ცოტა ამოვისუნთქე, შემდეგ გავაგრძელე, ოპერაციის ჩატარება და უცებ წნევა დაეცა, ვერ გავიგეთ რა ხდებოდა და ბოლოს ძლივს შევამჩნიეთ შიდასისხლდენა.
  ეხოზე არაფერი ჩანდა, ისიც არ ვიცოდით გაჭრა სად უნდა მომხდარიყო, ბოლოს კი დადგინდა რომ სამი მალით დაბლა  გახდა საჭირო. შიდასისხლდენა, რომ შეჩერდა წნევაც და პულსიც დარეგულირდა და ძლივს ამოვისუნთქე, ღმერთო ასეთი დაძაბული ჯერ არ ვყოფილვარ.
რომ მოვრჩით ოპერაციას და ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა, ჩემზე ბედნიერი ადამიანი იმ წამს დედამიწაზე არ არსებობდა, მინდოდა სიხარულისგან ბოლო ხმაზე მეყვირა და ჩემი თავით საშინლად ვამაყობდი.
   გამოვიცვალე და დავინახე ლუკა მელოდებოდა მოსაცდელში, ჩავეხუტე რაც ძალა მქონდა, ტკიპასავით მივეკარი და აღარ მოვშორებულვარ მანამ არ მკითხა.
   - ნიცა, ყველაფერი კარგად გაქ?
   - შესანიშნავად. - ვუთხარი მტკიცედ.
    - კარგი. - მითხრა გაკვირვებული სახით. 
     - წავიდეთ, გთხოვ ძაან მაინტერესებს, შენი სიურპრიზი-ჩავკიდე ხელი და გავიქეცი თან ლუკაც გავიყოლე.
   - იცი, ცოტა მაშინებ -მითხრა მართლა შეშეინებულმა.
  - ლუკა, დღეს არ იცი შენ მე რა ბედნიერი ვარ,  დღეს ადამიანი სიკვდილს გადავარჩინე, ურთულესი ოპერაცია ჩვატარე, შენ ხო არ იცი როგორ მიხარია.
  მანაც გახარებული სახით შემომხედა და მთელი გზა არ მოვასვენე, ალბათ ყოველ 5 წუთში ერთხელ ვეკითხებოდი, მალე მივიდოდით თუ არა.
     როგორც იქნა მივედით, თვალები ამიხვია დიდხანს ვიარეთ და ოკეანეში გავედით იახტით, მართლაც ძალიან სასიამოვნო იყო, ღამე, მთვარე, ვარსკვლავები და ჩემი ფიქრები. რატომღაც ამ ყველაფერზე სანდრო გამახსენდა, მაგრამ მივხვდი, რომ ეხლა ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ვატარებდი, ამ მნიშვნელოვან წუთებს, ამიტომაც ვეცადე თავი ამერიდებინა მასზე ფიქრებს.
მერე ვიცეკვეთ და დილას რომ გავიღვიძე ისევ იახტაზე ვიყავი, ლუკა იქ არ დამხვდა სამსახურში მაგვიანდებოდა, ამიტომაც დავურეკე. მალე მოვიდა და მითხრა, რომ ღამე აქვე პატარა კოტეჯში გაათენა, მე დამეძინა და ჩემი გაღვიძება აღარ სურდა.
   სანდროს კიდე 20-ჯერ დაერეკა და 60 მესიჯი დაუტოვებია: "სად ხარ?", "ნიცააააა", "დაგეძინააა",  "კარი გამიღე" და ა. შ.
    მოკლედ ლუკა გავაღვიძე და ვთხოვე წავეყვანე, მალევე გაემზადა და წამიყვანა, გზაში ყავა მიყიდა (იცის, დილას ყავა თუ არ დავლიე, აუტანელი ვიქნები მერე მთლი დღე) და რომ მივედით ალერსიანად მაკოცა შუბლზე, მე მადლობა გადავუხადე გუშინდელი სიურპრიზისთვის, მართლა ძალიან მომეწონა  ასეთი რომანტიული თუ იყო რას წარმოვიდგენდი.
   ფეხი არ მქონდა შედგმული, რომ ყველამ ტაშის დაკვრა დაიწყო, რატომ ვერ ვხვდებოდი და უცებ ჩემს წინ აღმოჩნდა მთავარი ქირურგი, შემრცხვა და სლოკინი დავიწყე, უფროსს გაეცინა და მთელი დღე ჩემს ქებას მოუნდა, მივხვდი რომ ამით ერთი ნაბიჯით ავმაღლდი მის თვალში და ერთი ნაბიჯით მივუახლოვდი წარმატებას.
დღეს იმდენად სხვა მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა საავადმყოფოში.
წავედი მოვინახულე ჩემი პაციენტი, რომელსაც გუშინ ოპერაცია ჩავუტარე და დღეს თავს უკეთ გრძნობდა, ამან ძალიან გამახარა, სადღაც 2 კვირაში ალბათ გავწერდით კიდეც.
შესვენებაზე სახლში გავედი, ცოტახანს მოვისვინე და უკან დავბრუნდი, სხვა საინტერესო არაფერი მომხდარა.
    სანდროს.. Pov.
  დღეს ნიცასთან მივედი სახლში, შინ არ იყო მივხვდი ლუკასთან ერთად იქნებოდა სადმე, გავცოფდი. 20-ჯერ დავურეკე და 60-ჯერ მივწერე, პასუხი არ დაუბრუნებია, გულის გადასაყოლებლად ბარში წავედი. მერე თიკასთან მივედი, ეს დღეებია სულ მასთან ვარ და მოდი ვაღიაროთ, თავს ცუდად მასთან საერთოდაც არ ვგრძნობ, მაგრამ ახლა სთორების დრო იყო რათა იმ ჯიუტ ვირს ენახა თუ სად ვიყავი, ამიტომაც თიკასთან ერთად ბევრი ფოტო გადავიღე და სთორიზეც გამოვაჭენე, მერე კი პარკში გავედით გასასეირნებლად თიკას უცნაური სახე მიეღო და ინტეტესით მეკითხება.
   - კარგად ხარ?, რასაც გელაპარაკები არ მისმენ, ფიქრებში ხარ წასული.
  - გისმენ პატარავ, მაპატიე ცოტა გონება გამეფანტა, არ გეწყინოს
  - კარგი, არაუშავს.
პარკიდან, თიკა სახლში მივაცილე, ჩავეხუტე და დავემშვიდობე.
   ხვალ მისი დაბადების დღეა და რამეს ვაჩუქებ.
   როგორც იქნა გათენდა, ჩავიცვი, წავედი მივეცი ლეკვი, ვფიქრობ ძალიან საყვარელია.

  გარეთ გამოვიყვანე და საჩუქარი მივეცი, ძალიან გაუხარდა, ამ ლეკვს ბედი ჰქონია იმ წამსვე შეუყვარდა მგონი, მე აღრც კი ვემახსოვრებოდი მალე ამის გადამკიდე.
   დაბადებისდღემ კარგად ჩაიარა, მერე ნიცას გავუარე, კიდე არ იყო სახლში, სამსახურში მივედი მითხრეს ოპერაციაზეაო აღარ დავლოდებივარ და წავედი, ღმერთო ეს გოგო როდის მორჩება ჩემს წამებას.
    ნიცას. Pov.
  სახლში გვიან მივედი, ლუკას ვემესიჯე სადღაც 2 საათი, მერე სთორების დათვალიერება დავიწყე, რადგან ვერ ვიტან როცა ინსტაგრამზე ის ვარდისფერი რაღაცეები ანათებენ😂, ვათვალიერე, ვათვალიერე და ლამის წნევამ დამარტყა, სანდროს და თიკას სთორები, რომ ვნახე გავბრაზდი, მაგრამ მე ხომ ლუკასთან ერთად ვიყავი ასე, რომ ვეცადე დამეკიდებინა.
ხვალ სამსახურის მერე ვახშამზე მივდივარ ლუკას ოჯახთან და რატომღაც ცოტა ვნერვიულობ. სანდრო კი იმდენს იზამს  მალე ყელში ამომივა და დიდ ცოდვას ჩამადენინებს, მაგრამ რის გამო? იმიტომ რომ თიკასთან ერთად ატარებს დროს ჩემი ძმა.
  ავტორის pov.
კი ნიცა მართალია მისი ძმა, აბა ვინ თუ არა ძმა, სანდრო მისთვის სხვას რას წარმიადგენს(ირონია) 😂💖🤐👌🤫😏.
 
  აბა როგორ მოგწონთ, წინ დაუვიწყარი ამბები გელოდებათ😂💖✨🙄