Ace (Short Story)

vi. the final battle

Dahil ayoko na talagang maghintay pa hanggang tuesday, ipopost ko na to. HAHAHA.

*~*~*~*~*~

vi. the final battle

 Alam nyo ang pakiramdam kapag nalalapit na si Kamatayan? Yung manlalamig ka. At pagkatapos ang maraming taon ng pagdudusa mo, sa wakas, you will finally be at peace. Magsisisi ka sa lahat ng kasalanan mo. You'll do everything to be with the people you love.

That's the kind of ending I've always dreamed of. Yung simple lang pero nakakaiyak talaga. Walang bonggang parties and whatnot. Ikaw lang. Nakahawak kamay sa mga taong mahal mo. Masarap sa feeling.

Parang bumagal ang lahat ng bagay sa palidig. The only thing I can hear is my heart beating loudly. Ito pala yung sinasabi nilang magflaflash lahat ng alala ko right before your very eyes when you're approaching death.

Ang pagkakaiba lang, wala akong panahong mag-kumpisal at pakalmahin ang sarili ko. Metal chains continue to bind my body to a chair. I could pray pero alam kong bago pa man matapos ang pag-sign of the cross, isang bala ng baril ang pwedeng tumagos sa noo ko.

Who would have thought na dahil lang sa pagtagpo namin ni Ace mapupunta ako sa isang warehouse at may bangkay pa na nakaupo sa harap ko. Hindi ko alam kung kamalasan ba na umuwi ako ng late ng gabing yun. Will things be different if I never knew anything at all? Will I walk on a path away from this?

Nagpalakpakan yung mga tao sa likuran. I glared at them. Sila pala ang mga taong pinopondohan ang ganitong klaseng gawain. "I know that this is the most controversial one yet" Tinaas ng taong nagsasalita ang parehong kamay sa ere. He looks so fucking amused. "But this is the most enjoyable, I believe"

Tumingin ako kay Ace na ngayo'y nanunuod lang. Naka-poker face. Walang paki. Mas lalo akong nainis. Ano bang drugs ang nilaklak nito at naging ganito kamanhid?

"Presenting!" Humarap ang taong naka-itim na cloak sa direksyon ko. And my jaw almost dropped. 

Hindi nag-register sa utak ko ang itsura ng gamemaster kahit na alam ko kung sino ang nagmamay-ari ng mga mata na kulay itim, ilong na katamtaman ang tangos at hanggang balikat lang ako. I knew from the moment he faced me who this person is. But the courage to speak left me. Ang nagawa ko na lang ay umiyak.

All of the evidences pointed to a single person. Hindi dalawa, o tatlo. Isa lang. Ang tanga ko. I focused myself too much at hindi ko na napansin ang iba pang mga bagay. Busy ako sa kakasisi sa iba when in fact, hindi ko naman ako dapat sa kanila nakatingin.

I want to slap myself for being stupid and for believing. Hindi ko mapunasan ang mga luha kong walang tigil sa pagbagsak. Lumingon ako kay Ace, begging for him to remove the chains. Tinitigan lang nya ako. His eyes still soulless.

Bakit? Bakit ikaw? Bakit sa dinadaming pwwdeng maging gamemaster ay ikaw pa?

All my life, I've always believed in everything. Naniniwala akong kilala ko ang lahat ng mga taong nakapaligid sa akin. Akala ko lang.

I saw the gamemaster's lips form a deadly smile. Far more deadly than Ace's. Kahit malayo sya sa akin, he sent chills run down my spine. And when he opened his mouth, tuluyan nang bumigay ang mundo ko.

"I'm very honored to present to you.. The final participant" Nag-aapaw ang galit na nararamdaman ko. Second after second, mas lalong nawawasak ang lahat ng pinapaniwalaan ko. And this is the time when my whole identity, crashed.

"And my very own daughter... Karlandra Reverie Aguilar!" He turned his hand to my direction. At may isang camera ang lumitaw na nag-focus sa mukha ko.