Mavros || Harry Potter

5. Bölüm: ''Brown Kardeşler''

5. Bölüm: "Brown Kardeşler"

ALEXANDRA

Ayaklarının yerden çekildiğini hissetti. Etrafındaki bütün nesneler iç içe geçmiş bir şekilde dönmeye başladı. "Ah, lanet olsun." diye mırıldandı Alexandra kendi kendine. Ayakları tekrar yere bastığında hiçliğin ortasında olduğunu düşündü. İri mavi gözlerini etrafta gezdirdi ve yutkundu. Sadece birkaç saniye önce Richmond'da işlek bir caddede yürüyordu, çok kısa bir süre içinde bütün binalar ve yollar bir anda yok olmuştu.

Şu anda bir tarlanın ortasındaydı. Gözlerini kıstığında uzaklarda okyanusu görebiliyordu. Hangi yılda olduğunu anlaması olanaksızdı. Emin olduğu tek bir şey vardı o da güvenli bir zaman diliminde olmadığıydı. Kardeşi Matthew'la Muggle tarihine çalıştıkları zamanları hatırlıyordu ve Amerika'nın pek de iç acıcı bir tarihi yoktu.

Bir şeyin hareketlendiğini hissetmiş olacak ki gözlerini kısıp elini alnına koyarak tekrar okyanusa baktı. Bir geminin yanaştığını görebiliyordu. Kimse onu görmeden saklanmak için ormanın içine doğru koşmaya başladı. Nefes nefese bir şekilde bir ağacın dibine attı kendini. Olduğu yere iyice sünerek başını hafifçe ağacın yanından uzattı ve kıyıya yanaşan gemiye baktı.

İçinden üniformalı askerlerin indiğini gördü. Muhtemelen onlar İngiliz'di. Onlar indikten sonra zincire vurulmuş halde siyahi insanların indiğini gördü. Üstlerinde doğru düzgün kıyafet bile olmadığını bu kadar mesafeden bile seçebiliyordu Alexandra.

Muggle'ların acımasız olduğunu biliyordu -daha doğrusu bunu yaşayarak öğrenmek zorunda kalmıştı- ama bunu canlı canlı görmek kızın dengesini alt üst etmişti. Yakalanma korkusu içini tamamen sarmıştı ve neredeyse ağlamak üzereydi. Bu lanet yerde ne kadar süre hayatta kalabilirdi ki? Onu bulurlarsa eğer kendisine yapabileceklerini düşündükçe olduğu yerde korkudan titremeye başladı.

Görüş alanındaki her şeyin tekrardan birbirine geçtiğini fark etti. İlk defa bu karmaşık görüntü onu huzursuz etmek yerine mutlu etmişti. Ayakları yerden çekildi ve kendini yeniden Richmond'un tanıdık sokaklarında buldu. Bir bankın yanında çömelmiş bir şekilde duruyordu. Caddeden geçen insanlar ona tuhaf bakışlar atarken Alexandra derhal ayağa kalkıp toparlandı. Hızlı hızlı yürümeye başladığında bir an önce bu ülkeyi terk etmesi gerektiğini düşünüyordu.

***

MATTHEW

Matthew yatağının yanında bulunan kitaplıktan Orta Düzey Başkalaşım adlı kitabı aldı. Bugün Biçim Değiştime dersi vardı. Bu konuda pek bilgili değildi çünkü Durmstrang'ta bu dersi görmüyorlardı. Profesör McGonagall ona birinci sınıflarla birlikte derse girmesini teklif etmişti ama çocuk buna şiddetle karşı çıkmıştı, eksiklerini kendisi kapatabilirdi.

Tam odadan çıkacaktı ki gözü masasının üstünde buruşturup attığı kağıt parçalarına gitti. Derin bir nefes alıp kitabı masanın üstüne bırakıp kağıtları eline aldı. Onları çöp kutusuna atarken içinde bir yerlerde bir boşluk hissetti. Sanki kalbinin ortasında bir delik vardı ve içeri hava giriyordu. Matthew'u tarif etmek için kullanılacak en son kelime belki de duygusallık olurdu fakat bazı anlar kendisinin de anlayamadığı bir şekilde derin bir hüzün çöküyordu ruhuna.

Çöp kutusunun içindeki kağıtların üstünde ablasının ismi okunuyordu. Alexandra. Sevgili babası hayatı boyunca ondan sevdiği her şeyi uzaklaştırmaya yemin etmiş gibi en sonunda ablasını bile almayı başarmıştı. Alex onları terk edip gitmişti. En son bir sene önce bir mektup yollamıştı; iyi olduğunu, Matt'i çok özlediğini ve bu gidişin onunla bir alakası olmadığını uzun uzadıya yazmıştı. Çocuk bunun kendisiyle ilgili olmadığını zaten biliyordu. Ablasını kaçıran şey ailesiydi, onların baskıları ve bitmek bilmeyen kuralları. Brown ailesinin büyücü ailelerinin arasında özel bir konuma sahip olduğunu söylerdi her zaman babası. Matthew'da bu görüşe katılıyordu zira eşsiz bir büyü yetenekleri vardı özellikle de karanlık sanatlara karşı. Ne var ki Alexandra için bu koca bir saçmalıktan ibaretti. Eşsiz bir acımasızlık olarak tanımlamayı tercih ediyordu ailesine bahşedilmiş bu lütfu.