Sev Beni

Bölüm 17🤎

Selamlar selamlarrrrrr

Naberrrrr?

Keyifli okumalar dilerimmm

19.04.24'

Bölüm şarkısı: Sertab Erener- İncelikler Yüzünden (güçlü kızlarım Mila ve Nilende'me gelsin...)

Medya: Mila Pars (biraz küçük düşünün benim kızım 14 yaşında henüz)

_________________________________

Bir masalın içinde olduğuma inanmak istedim.
Gerçek ise eğer, yok olur diye korktum.
Bir masal olmalıydı bu fakat bir şey feda etmem gerekmemişti.
Ne Ariel'in prens için sesini feda etmesi gibi ne de Merida'nın özgürlüğü için ailesini feda ettiği gibi.

Dur bir dakika, etmemiş miydim?

Bilmiyordum.

Bildiğim tek şey kaldırım kenarında bana olan sevgisini dile getiren çocuğu karşı boş olmadığımdı.
"Bir şey söylemek zorunda değilsin. Bu itirafımı unutabilirsin" dediğinde bu cümleleri pişmanlıktan değil benim sessizliğim yüzünden söylediğini biliyordum.
"Korel" dedim sadece, "beni gerçekten seviyor musun? " dediğimde artık dudaklarım titriyordu "Nilende" dedi fısıltı ile "seni papatyaları, kahveleri ve nergisleri sevdiğin kadar çok seviyorum" dediğinde yutkundum.
"Beni... Sonsuz mu seviyorsun? " dedim, gülümsedi. "Seni... Sonsuz seviyorum" dediğinde gözlerimden yaşlar akıyordu.

"Sen beni arkadaşın olarak görebilirsin ama ben artık arkadaşın olmak istemiyorum. Beni hayata bağlayan önce sesin sonra gözlerin oldu. Bana bir şans ver, tüm kötü giden şeye rağmen sen baharım ol" dediğinde şu an abime sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum.
"Korel" dedim hıçkırıklarımın arasından "gerçekten beni mi? " dediğimde kollarını bedenime sardı "gerçekten seni" dedi ve ardından ekledi "gerçekten seni seviyorum güzelim" dediğinde derin bir nefes aldım.

"Ben, bilmiyorum Korel" dedim. Pişman olursa? O çok nadir konuşuyordu, ben susmuyordum bile... Sıkılırsa benden? "Benden sıkılır-" cümlemi yarıda kesen şey "Nilende'm" diyen abimin sesi olmuştu. Korel'in bedenime sarılan kolları arasından kalkıp şok ile Agâh abime sarıldım.
Daha fazla hıçkırmaya başladığım sırada duyduğum fakat algılayamadığım diğer ses ile Korel'in babasına aitti.
Neden bu kadar çok ağlıyor olduğumu bilmiyordum ama sadece ağlamak istiyordum.

Abimin beni kucağına aldığını hissettiğimde boynuna sarıldım. Beni arabaya bıraltığında Korel'in yanına yürüdü. Omuzunu sıkıp bir şeyler konuşurken ben göz yaşlarımı sildim.
Başımı koltuğa yaslayıp avucumda sıktığım telefonumu kucağıma bıraktım.
Gözlerimi kapattığımda aklımda dolanan tek şey bir süre evde uyumak istediğim olmuştu.

Ne ara bu kadar uyumuştum ve eve varmışyık bilmiyordum. Bildiğin tek şey havanın aydınlanmış olduğu ve benim odamda olduğumdu.

Yataktan kalkmak istemiyordum fakat tekefonumu açıp baktığımda Korel'den sayısız mesaj olduğunu gördüm.

Ona iyi olduğumu belirten bol emojili mesaj attığımda sınavımın olduğu gerçeğini yüzüme tokat gibi vurmuştu. Neyseki sınavdan sonra eve gelip uyuyacaktım ve bugün son sınavdı.
Yataktan kalkıp üzerime formamı giyindiğimde doğruca mutfağa girdim. Abim kahvaltı hazırlıyordu.

Hızlıca yanına gidip ona sarıldığımda güldüğünü hissettim. Ona çok alışmıştım.

"Günaydın güzelim" dediğinde bir şey söylemedim. Günlerde sessiz kalmak istiyordum fakat bunu yaparak abımı üzmek istediğim son şey bile değildi.

Mirhat'a çok kırgındım ve onu asla affetmeyecektim...

O artık benim hiçbir şeyim değildi.

🤎