"Senle ben aynıydık dostum. Çünkü; biz ikiziz. Ama tek ayrı noktamız benim bu hikâyenin yazarı olmamdı. Şimdi aynı noktamızı bulmakta zorlanıyorum. O p*ç cadı seni... seni... bir... seni bir... aah söylemek istemiyorum. Aklıma gelince çok kötü oluyorum. Keşke bana cevap versen." Ve o an elimdeki minicik kangurumsu bir hayvan olan ikizim zıpladı, zıpladı, zıpladı. Bu hikâyenin üstüne geldi. Dilini deftere uzattı. "Ne demeye çalışıyorsun?" dedim. "Yaz!" dercesine oynatıyordu dilini. Ama ne yazmalıydım? "Ne yazmalıyım?" dedim. O kadar hareket yapmasına rağmen tek anladığım şey "Yaz!" oldu.
İki gün sonra onu elime aldım ve bir kırtasiyeye gittim. Hikâyeyi yazmak için mürekkebe ihtiyacım vardı çünkü mürekkepli kalemimin mürekkebi bitmişti. Tam o sırada ikizim yani Tad ben de Lad oluyorum. Elimden adamın gösterdiği mürekkebe atladı. Mürekkep döküldü. Sonra onu tam elime alacaktım ki bir şeyler yapmaya çalıştığını gördüm. Sürekli dönüp bana bakıyordu. Adamdan defter istedim. Koydu defteri masaya. Tad dökülen mürekkebe patilerini sürüyordu. Sonra bir şeyler yazıyordu. "Madem bu hikâyenin-" gerisine mürekkep yetmedi. Tam zamanıydı. Kırtasiyeciden bir mürekkep daha istedi. Kırtasiyeci: "Ödersin ama sonra parasını ona göre!" dedi. Ben de; "Öderim, öderim." diyip geçiştirdim. Sonra yazının tamamını okudum. Gerçekten mantıklı bir şeydi bu. Hikâyenin yazarı bendim, doğru. Şöyle yazıyordu: "Madem bu hikâyenin yazarı sensin, olaylar senin istediğine göre gitmeli. Büyücüye yapabildiğin en kötü şeyi yap!". Haklıydı! Hemen eve gittik. Yukarı çıktık. Sandalyeye oturdum. Elime kalemi aldım. Tad'i de masanın kıyısına koydum. Kitabı açacaktım ama açamadım. Çünkü; kitap yoktu! Bir not vardı masada. Okudum. Şöyle yazıyordu: "Sen kiminle uğraştığını bilmiyorsun küçük yazar! Beni sinirlendiriyorsun! Her beni sinirlendirdiğinde sana bir ceza vereceğim ve işte ilki!" Mektup burada son buluyordu. Tam o sırada arkadan sırtıma bir demir geçti ve önümden çıktı!
DEVAM EDECEK...
