Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 27 <<

Opeens gaat de deur open. En nee, het is niet Dennis, maar de jongen die me daarnet een drankje aanbood. Ik sta snel op en probeer de deur uit te lopen maar hij houdt me tegen. Wat wilt deze kerel? Ik duw hem opzij. "Maar schatje toch, niet weggaan, ik wil wat plezier beleven" zegt hij met een dubbele tong. Ik slik. Hij is duidelijk dronken. Hij loopt op me af en probeert me te kussen, maar ik sla hem weg. Hij komt weer omhoog en kijkt me heel dreigend aan, ik begin er bang van te worden. Hij houdt mijn polsen vast met zijn ene hand, en met zijn andere hand streelt hij mijn wang. Dan opeens drukt hij zijn lippen op de mijne. Zo snel als ik kan ruk ik me los en ren de kamer uit. Ik ga niet meer terug naar Dennis, maar loop de andere kant op en zoek naar een uitgang. Kom op Vera, dit is je kans! In paniek wandel ik snel naar het einde van de gang en daar zie ik een Exit-bord. Een grote glimlach siert mijn gezicht en ik kan bijna niet blijer zijn op het moment. Ik ren erheen en open de deur maar er gaat een alarm af. Oh god. Niet weer...

~

Toch ren ik naar buiten. En ja, raad eens wie ik toen vrijwel meteen zag staan? Twéé grote mannen, of beter gezegd bewakers. Zodra één van de mannen me opmerkt loopt hij met grote stappen op me af. Ik begin te rennen maar word al veel te snel op de grond gedrukt. Met veel moeite haal ik adem, aangezien de man nu praktisch op me zit. Met al mijn kracht probeer ik hem van me af te duwen, maar helaas zonder succes. De andere man hurkt nu voor me neer en doet handboeien om mijn polsen. ''Raak me niet aan!'' roep ik boos, maar de man negeert me volkomen.

Als ik omhoog word getrokken zie ik dat er al vrij veel mensen in de deuropening staan toe te kijken. Hebben ze niks anders te doen ofzo?! Godzijdank staat niemand van de jongens er. Ik word naar binnen gesleept en iedereen kijkt me aan alsof ik een geest ben. Op dat moment ontmoeten mijn ogen die van Alex en er ontstaat een paniekerig gevoel in mijn onderbuik. Alex wenkt de mannen die mij vast hebben en we lopen erheen. Nerveus kijk ik naar de grond, simpelweg omdat ik hem nu gewoon niet in de ogen kan kijken. Ik word neergezet en de boeien worden ook losgemaakt.

Alex legt zijn hand onder mijn kin en dwingt me hem aan te kijken. Hij staart me een tijdje aan, blijkbaar wachtend tot ik iets ga zeggen. ''Het spijt me..'' fluister ik dan maar. Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee naar waar we daarstraks zaten. Als ik zie dat Jake er niet is haal ik opgelucht adem. De mannen zitten nog steeds aan de tafel. Dennis is zenuwachtig aan het ijsberen. Hij denk waarschijnlijk dat ik weg ben gelopen. Als hij ons ziet loopt hij naar ons toe. ''Godverdomme Vera, ik kreeg zowat een hartaanval." zegt hij boos maar ergens toch ook bezorgd. Ik staar naar zijn shirt en weet niet wat ik moet zeggen. ''Doe dat nooit meer.'' zegt hij dan opeens met een zucht. ''Sorry..'' zeg ik weer. Ik zie Jake de ruimte inlopen, duidelijk niks meegekregen van alles, en kijk bang om me heen. Hij gaat me nu gewoon vermoorden. "Dit blijft ons geheimpje.'' knipoogt Alex. Ik glimlach dankbaar. ''thanks.'' fluister ik nog net op tijd. ''Hey schoonheid.'' zegt hij. Ik zwaai kleintjes en loop naar hem toe. Meteen trekt hij me tegen zich aan. ''Jake..'' zeg ik zacht. ''Hm'' is het antwoord dat ik krijg. ''Waarom zijn we hier eigenlijk?" vraag ik. ''Ik was de hele tijd weg om even zaken te regelen met een paar mannen, we gaan zo weer weg.'' zegt hij dan. Ik knik terwijl ik me losmaak uit zijn omhelzing. Hij loopt naar de tafel toe waar de mannen aanzitten. Dennis zit er ook bij maar Alex zie ik nergens. Ik kijk even om mij heen en zie dan de vieze slet bij een jongen op schoot zitten. Walgend kijk ik toe hoe ze de jongen verleidt. ''Kom je Veertje?'' zegt Jake, wéér een nieuwe koosnaam uit proberend. Ik kijk hem fronsend aan en hij moet lachen. Hij duwt me zachtjes naar voren en haalt de handboeien weer tevoorschijn. Ik ben die fucking boeien zo zat! Ze hebben niet het recht mij zomaar al mijn vrijheid af te nemen.. Ik draai me boos naar de andere kant als Jake voor me staat met de handboeien. ''Schoonheid, gaan we weer moeilijk doen?'' zegt Jake licht geïrriteerd. ''Ja.'' antwoord ik boos terug. ''Draai je om.'' zegt hij kortaf. Alex komt naar ons toegelopen. ''Vera, ik vraag het je nog één keer.'' zegt hij nu op een meer dreigende manier. Ik weet dat ik mezelf nu ontzettend in de problemen werk, maar ik ga me niet laten commanderen als een hond. Opeens worden mijn polsen van achteren vastgepakt door Alex. Jake doet de boeien om en trekt me dan ruw mee. ''Auw..'' mompel ik. Ik probeer me meerdere keren los te rukken maar zoals jullie ondertussen al wel weten, is Jake belachelijk sterk. Buiten zie ik de bewakers weer staan. Ze grijnzen als mij zien staan en ik bid met heel mijn leven dat ze niks zeggen wat me gaat verraden. ''Jake!'' roept één van de mannen. Ik ben verdoemd. Jake stopt en draait zich om. Hij loopt met mij naar de bewakers toe en geeft ze een bro-hug. Ik staar naar de grond terwijl ik mijn best doe om niet te gaan janken hier. ''Is dit jou meisje gast?'' vraagt de man. Ik probeer stil en onopvallend weg te lopen maar zodra ik een stap verder ben trekt Jake me ruw weer terug. Jeetje, hij is pissig.

''Ja'' zegt hij dan. ''Hoezo? Kennen jullie haar?" vraagt hij verbaasd. ''Was je er niet bij toen het gebeurde? Je hebt het alarm toch wel gehoord?" vraagt de man. Jake schudt niet-begrijpend zijn hoofd. Alsjeblieft doe het niet.. Alsjeblieft.. ''De kleine hier probeerde te ontsnappen.''. Hij deed het. Geweldig dit! Wie weet welke geweldige leuke straf hij dit keer voor me heeft. Hoor de fucking sarcasme.

Jake kijkt mij nog bozer aan dan eerst. ''Oh, is dat zo Vera?'' vraagt hij geamuseerd, maar toch met een laag duisternis in zijn stem. ''I..Ik..'' probeer ik nog, maar hij duwt me tegen de muur aan en komt zo dicht op me staan dat ik zijn adem kan voelen in mijn nek. Ik sluit mijn ogen, bang voor wat er gaat komen, maar er gebeurt niks."Dit is strike twee weer, Vera. Als ik jou was zou ik me wat meer bezig gaan houden gehoorzamen, in plaats van ontsnappen, want dat gaat je niet lukken.". Een eenzame traan rolt over mijn wang. Niet van bangheid of boosheid maar van pijn. Echte pijn.

Heeeeey! Ik ben verdrietig omdat er binnenkort een eind gaat komen aan dit boek.
Jullie moeten wel weten dat ik zeker aan een nieuw boek ga beginnen hierna, want schrijven is iets wat ik nu als een hobby zie. We staan al 1,5 week op #1 in avontuur en we hebben al bijna 2,5K lezers😱. Ik wil jullie zo erg bedanken voor alles! Ik hou van jullie allemaal♥️ Het boek eindigt dus met een epiloog, gevolgd door een eindhoofdstuk met dankwoord! GEEN vervolg!
Xxxxx Shewa🍦