PAANO NA KAYA [COMPLETED]

Chapter 25 : Jane and Paulo

Kung magiging tayo, pangako ng puso, mamahalin

Hanggang sa dulo ng mundo, ngayon hanggang bukas, tanging ikaw lang ang mahahalin

*Elisse POV*

"Tell me that you don't love me anymore, para layuan na kita. McCoy, hirap na hirap na ako." iyak na sabi ko.

"I d-don't l-love you anymore." medyo cold at may pag ka utal utal niyang sabi.

"Then find. Hindi na ako magpapakita sayo ever." pasigaw na sabi ko.

"Good, don't you ever come back in my life ever." he said.

Siya ba yung McCoy na kilala ko noon? Anong nangyari sa kanya? Hindi ko na siya kilala. Anong pinagsasabi niya.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

"Elisse, wake up, wake up. It's already 7." Jane said.

What? Panaginip lang yon? Buti nalang. Sana hindi yun magkatotoo.

"7 na pala? Ang bilis naman ng oras." gulat na tanong ko.

"Oo nga, kaya maligo kana at kakain na tayo." sabi niya.

Tumango tango nalang ako at nag punta na diretso sa banyo.

After 30 minutes in the CR. Diretso sa kwarto at sabay bihis.

After ko naman magbihis. I went down para kumain, nakita ko na silang lahat. Parang ako nalang ang hinihintay, nakatingin lahat sila sa akin.

Kaya pagbaba ko sa hagdan, tinanong ko sila, naguguluhan ako.

"Is there something wrong in my face?" tanong ko.

Kuya Kyle just laugh at si Mama ang lakas ng tawa, si Paulo at Jane naman ay seryoso lang. Walang imikan.

"Pau, may problema ka?" tanong ko ulit.

"Ah, wala, atsaka nga pala, mag cocommute nalang ako." sabi niya na medyo may galit.

"No, sabay kana sa Ate mo, ako nalang ang mag cocommute." paliwanag ni Jane.

"No, ako nalang. Hindi dapat nag cocommute ang babae. Ako nalang." he said.

"Okay, but, pag pauwi, sasabay ka sa amin. Please?" Jane requested.

"Oo na sige." Paulo answered.

As I sitted on the chair. Kumain na ako. Bigla naman akong napatingin sa kanya sa kanyang tanong.

"How was the day Yesterday?" Kuya Kyle asked.

"It was good, really good." I answered.

Kahit sa loob looban ko hindi masaya dahil alam kong mapapawalay na ako sa kanya.

"We have to go now. Let's go Jane." I asked her.

"Let's Go." she said.

Habang papunta kami sa Campus. Nagpatugtog si Jane.

Alam mo bang may gusto akong sabihin sayo

Magmula ng makita kay naakit ako

Simple lang na tulad mo ang pinapangarap ko Ang pangarap ko

Kaya't sana'y maibigan mo, ang awit kong ito, para sa'yo

Dahil, simple lang ang pangarap ko

Mahalin ang katulad mo

Sana ay mapansin mo

Dahil simple lang ang pangarap ko

Maging ikaw at ako

Ang tanging Ligaya ko

Simpleng Tulad mo

My tears starts to fall again. Damn you De Leon. You are the reason again.

"May problema ka babe?" Jane asked.

"Wala lang. Please don't call me babe. Lalo ko nalang siyang maaalala." I requested.

"Okay , I'm sorry. I didn't mean to say that." she said it sincerely.

"Let's go? I think we're here now." pagtuloy niya.

"Oo, nandito na tayo. I park mo muna yung sasakyan, then punta na tayo sa room." I said.

"Sige." she answered.

After parking the car. Diretso na kami sa room, when we reach it, we are almost late.

Our professor talk.

"Elisse and Jane, you are almost late. Take a sit." Professor Manansala said.

After 10 mins of discussing. Another person just came out of the door.

"Why are you so early in my class, Mr. _____."

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Sorry. Putol muna. Pagod na ako. Nag zumba pa kame. Ilang araw na to.

Hahaha. Keep voting guys. 5 votes for another update. Thank you Guys sa understanding. Huhu. Love you all. :*