Kartal Pençesi - Kitap oldu

8. Bende O Göz var mı?

Keyifle okuyun okurcanlarım...

                                        🦅

Yanındaki adama bakıyordu. Delice bir sevgiydi ona duyduğu hisler. Mantıklı hiç bir açıklaması olmayan... Kurulmuş saat gibi hissediyordu kendini. O ne derse amenna diyordu ve bundan yorulmuyordu. Gocunmuyordu. Efruz bu güne kadar kendi kararlarıyla yaşamış bir kadındı ama Kartal pençesini takmıştı bir kere. Kımıldayamıyordu.

"O kadar dikkatli bakarsan seni öperim ve kardeşin bundan hoşlanmaz bence." Önündeki bilgisayarda e-maillerini kontrol eden Kartal Efruz'a dönmemişti.

Karşı koltukta oturan Erva kendi halinde bulduğu bir dergiden uzun bir makaleye dalmıştı. Efruz ona kısa bir bakış atıp Kartal'a sokuldu. "Bana bakmadan seni izlediğimi nasıl gördün?" 

Dikkati dağılan Kartal laptopu kapatıp Efruz'a döndü. "Hissediyorum." dedi. Efruz kısılan gözleriyle gülümsedi. "Neden İstanbul'a gidiyoruz?"

"Evleneceğiz çünkü."

"Onu biliyorum, neden İstanbul?"

"Kaçmaya kalkarsan bulması kolay olsun diye."

"Dalga geçme." Elinin tersini adamın omzuna çarptı Efruz. Gülümsesi kaybolmuyordu yüzünden. Kendini cidden bulutların üzerinde hissediyordu.

"Seni zorladığımı düşünmeni istemiyorum Efruz."

Efruz yan dönerek adamın kara gözlerine kilitlendi. "Düşünmüyorum."

"Sen gittikten sonra anladım, ha bir gün önce ha bir gün sonra. Ecelin bile benimle gelmeli. Benim yanımda... Aileni düşünmeni de istemiyorum. Gereği neyse yapacağıma söz veriyorum ama sensiz bir gün daha ..." gözleri bir an kapanan adamın yakışıklı suratına baktıkça içi eriyordu Efruz'un.

"Bu... Çok zormuş. Ben bunu yaşamak istemiyorum. Benimle aynı fikirde olman için adadığım adaklar var." Başını Kartal'ın omzuna dayadı Efruz. "Sana hayır diyeceğim bir gün olacak mı? Adaklara gerek bile yoktu."

Kartal başını iki yana salladı. "Korku... İlk defa korkuyorum. Seni kaybetmek istemiyorum."

"Sen Kartalsın. Kaybetmezsin."

"Hayatı boyunca verdiği kayıpları olan birine bunu söylemen..."

"Herkes hata yapar, aldırmıyorum." Kadının başını yasladığı kokunu çekerek Efruz'a doladı. "Bu yüzden ayrı yerin." dedi gür siyah saçlardan öperek. Gözleri karışılarında oturan Erva'ya kaydı. "Kardeşin sana çok benziyor."

"Aynı fabrikadan çıktık, normal." dedi gülerek. Kartal'ı da güldürmüştü.

"Çocuklarımızın nasıl olacağını merak ediyorum."

"Çocuklarımız..." Sessizce mırıldandı Efruz. "Dilime tatlı değmiş gibi oldum. Ve bunu bir kez bile hayal etmeyen biri için baya tatlı bir düşünce."

"Annesi sen olunca tatlı olacaklarına şüphem yok."

"Ya babaları?" Kara gözlere yakın duran kurşuni gözleriyle geleceğin huzurunu aradı genç kadın.

"Baba olmak," dedi Kartal. "Her erkek ister ama ben hiç istemedim. Babama ettiğim zulmü unutamadım sanırım. Hakkım olmadığını düşündüm her zaman. Ona yaşattığım şeyleri yaşamaktan korkuyor olabilirim."