MY CURSED MATE

I Nemya's backstory I

Warning! This chapter is not edited, so expect typos, misspelled words, and grammatical errors. Thanks and enjoy reading!

KABANATA XLVII

Third Person's POV

"Finally, you came home." Hector couldn't help but to let out a scolding voice towards his overly hard headed daughter upon entering their house door and seeing the lady's back sitting from the sala.

"Did you give the specimen to Doctor Fergus?" Iyon kaagad ang unang mga salitang lumabas sa bibig ni Nemya ng sandaling makita ang pagdating ng ama.

"Yes, yes I did," Hector mumbled repeatedly while walking towards their sala.

"Where is Uncle Luis?" Usal muli ng dalaga ng pabagsak na naupo ang ama sa kaharap na upuang kinalalagyan niya. Pansin niya ang paniningkit ng mata nito sa kanyang direksyon dahilan kung bakit itinaas niya na lamang ang kilay dito.

"Mabuti pa ang iyong tiyo ay naaalala mong hanapin," Tila may sama ng loob na komento nito sa kanya. Hindi naman mapigilan ni Nemya ang pag-ikot ng kanyang mata sa direksyon nito.

"You know you're old enough to act that way right?" Asiwang usal nito sa sariling ama na noon ay nagpakawala na lamang ng mahinang tawa.

"Will you stay for good?" Biglang usal ni Hector sa sariling anak matapos ang ilang minutong katahimikan na namayani sa kanila, bakas ang pag-asa sa mukha nito.

Sa kabila ng mga balewalang salita at tawa na pinagsaluhan nilang mag-ama ay nakatago ang pag-aalalang meron siya para sa anak. Minsan ay iniisip niya kung saang parte ba siya ng pagpapalaki dito nagkamali upang humantong sila sa ganitong sitwasyon.

"You already know the answer to that father." Simpleng sagot lamang nito sa kanya. Palagi nalang ganun ang binibigay nitong sagot kahit pa ilang beses niya na itong pinagsasabihan.

"Kelan ka ba matututong ilayo ang sarili mo sa kapahamakan Nemy—" Bago pa man niya matapos ang sasabihin ay bigla na lamang tumayo ang dalaga sa kanyang kinauupuan. Sa ekspresyon palang ng mukha nito ay masasabing umay na ito sa pangangaral ni Hector.

"I made a promise to myself along ago father, and I will never stop until I fulfilled that promis—"

"But that was just a childish oath Nemya! Will you really put your life at risk for a mere reaso—"

"The life of our race isn't just a mere reason father!" Binigyan nito ng diin ang bawat salitang iyon. Mas tumaas din ang boses nito sa kanya kasabay ng pagbalatay ng pamilyar na ekspresyon sa mukha nito.

Ekspresyong matagal niya ng napapansin sa tuwing nakakakita ito ng hindi pantay na pagtrato sa kanilang lahi.

"Nangako akong babaguhin ko ang pagtrato ng ibang lahi sa atin. Pagod na akong manood at manahimik na lamang sa tuwing nakakakita ako ng mga bata at walang labang warlocks na nahihirapan ng dahil sa walang kwentang paniniwala ng ibang nilalang tungkol sa mga gaya natin." Ramdam ni Hector ang bigat na dinadala ng anak sa kanyang dibdib ng mga sandaling iyon.

He couldn't even remember where she started taking this kind of path but he still remembers the time where Nemya got her heart cruelly broken by other people's treatment and words towards them, like they are some kind of worthless beings that doesn't even deserve to breathe the air of this world.