MY CURSED MATE

I When two broken souls met I

Warning! This chapter is not edited, so expect typos, misspelled words, and grammatical errors. Thanks and enjoy reading!

KABANATA XLVIII

Third Person's POV

"Runa!" Patuloy na sigaw nila Corvina sa kagubatang sakop ng Sacred Lake. Halos magdamag na silang naghahanap sa dalaga matapos kumalma ang lahat dahil sa rebelasyong nangyari.

They have been trying to locate the lady but then they wouldn't be able to do so because Runa knows how to hide herself and she'll be the only one to decide when and where to show up.

Guilt is starting to eat up Morana as she searches along with the others. Now, the whole good coven finally understands the reason for her over strictness towards Runa, she's expecting too much for such a young lady who would have known that Runa is also a Hybrid.

"Mukhang kailangan natin siyang bigyan ng sapat na panahon upang mapag-isa at iproseso ang lahat ng kanyang nalaman," Buntong hiningang usal ni Enora sa mga kasama nito. Maging sila Vashti at Alamea ay pagod na din sa magdamag na paglipad paikot sa buong teritoryo ng Flintstones. Kailangan din nilang magpahingang lahat dahil hindi nila alam kung kelan susugod ang kanilang mga kalaban.

"Magsi-uwi na muna ang lahat at magpahinga, itutuloy natin ang paghahanap sa kanya bukas ng hapon." Utos ni Morana sa mga ito at wala ng nagawa sila Corvina at ang iba pa kundi ang sumunod.

Hindi naman mapawi ang pag-iyak ni Runa sa likod ng isang abandonado at sirang mansion di kalayuan sa palasyo ng Flintstones. Alam niyang hindi aabot ang mga ito sa parteng iyon ng pack sa paghahanap sa kanya dahil hindi niya naman ugaling pumunta sa ganun kalayong distansya mula sa Sacred Lake.

However, this time she has no other choice but to run as far as she can from the coven. Away from the judging gazes of the people who now knew what kind of creature she is that she didn't even know or realize earlier on.

Her tears just kept on flowing down and she just kept on wiping it away, causing some small cuts and bruises to her cheeks but she couldn't care less. All that is occupying her mind right now is the pain of finally learning the truth.

That the creatures she so much loathes all her life and the reason why she loses her family has their blood running through her veins. She's a hideous and disgusting creature, a monster.

"A–Ayos ka lang b–ba?" Kaagad na naalerto si Runa ng marinig niya ang sobrang hinang boses ng isang batang babae mula sa kanyang likuran. Mabilis na hinanap ng kanyang mata ang pinanggalingan niyon.

"N–Narito ako." Nasundan ng isang mahinang tawa ang mga salita nito. Muli niyang inikot ang tingin sa itaas na palapag ng mansion kung saan isang teresa ang natatanaw.

Kaagad nabalot ng kunot ang kanyang noo at naningkit ang mga matang tiningnan ang bulto ng isang batang babae na kasalukuyang nakaupo sa harap ng teresa.

"M–Maaari ka b–bang lumapit? N–Nais ko s–sanang makipag—kilala sa iyo, k–kung iyong p–papahintulutan." Hirap at nanghihinang usal nito. Doon pa lamang ay napagtanto na ni Runa na hindi normal ang batang babaeng iyon, tila ba may mabigat itong bagay na iniinda sa kanyang murang katawan.

Through her alerted senses, she can almost hear the little girl's abnormal heartbeat. There's no way you could predict the number her heart beats every minute because of its irregular rhythm, as if any minute it might just stop beating.