"Baksana," durup arkamı döndüğümde Arıkan yüzüne tuttuğu gazeteyle yanımdan geçip yürümeye devam etmişti. Beni duymamasıyla birlikte yaptığı bu hareket komiğime gittiği için sesli bir şekilde güldüm.
"Arıkan nereye?"
Ses volümümü yükseltip konuştuğumda adımları kesildi, ilerlemeyi bıraktı. Yanına gidip önüne geçtim ve elimdeki ekmek poşetini eline uzattım.
"Köy buradan iki kilometre ötede. Bari takip ediyorsun işe yara!"
Utkan'ın aynısı olan yüzü, boyu ve kalıbıyla karşımda duruyordu. Gözleri eline sıkıştırdığım poşete kayınca kafasını kaldırıp şaşkınlıkla bana baktı. Ona "ne var?" der gibi bakıp kirpiklerimi kırpıştırdığımda konuşmuştu.
"Bu ekmeğin ucunu fareler yemiş..."
Sözlerini bitirir bitirmez yanımdan bana çarparak geçtiğinde başımı havaya kaldırılıp sabır diledim. Bana fare demişti...
