Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan.
Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim.
Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi...
Bol bol yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın ateş parçalarım.🔥
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Last Goodbye - The Hot Damns
38.Bölüm: SAHİPSİZ KİMLİKLER
Zihnimi meşgul etmeye çalışıyordum, düşünmemeye çalışıyordum ancak bu benim için imkansızdı. Çok düşünmekten kanıyordu zihnim, karnımdaki kurşun yarasının hiç acıtamayacağı kadar da acıtıyordu. Oğuzhan Alanguva'nın benim kim olduğumu bilmesi zordu, imkansız değil ama zordu işte. Ben kendime ait her şeyi insanüstü bir çabayla gizlerken Alanguva hayatıma girdiğinden beri bu sırrıma ortak olan gereksiz insanlar vardı.
Yusuf, Ateş'in baş doktoru, Arhan... Benim sırrım dilden dile konuşulan bir şey olamazdı, benim sırrım normal bir sır olamayacak kadar tehlikeliydi. Üçünü de öldürmeliydim, ihtiyara sorsam bunu şimdiye kadar yapmadığım için kızardı da bana. Pusat ve Ateş bu grubun dışında kalıyordu çünkü Ateş benim ne kadar büyük bir sırrımı biliyorsa ben de onun o kadar büyük sırlarına ortaktım. Pusat da Ateş zarar görmesin diye her şeye kabuldü.
Oğuzhan Alanguva gerçekten biliyor muydu yoksa zarf mı atıyordu emin değildim, öldürmem gerekenler listesine adını yazdırmak istiyorsa bu onun bileceği şeydi. Ancak V olduğuma emin olsaydı da böyle kolay şekilde çağıramazdı beni, yarın öğrenecektim.
Gece yarısı olmuştu Ateş'in sesi hiç çıkmamıştı, toplantıları uzun sürmüştü anlaşılan. Ben sigaramı içerken Ferda yanıma oturdu, paketimden bir dal alırken ona ters ters baktım.
"Sen sigara mı içiyorsun?"
"Öyle arada." Diyerek omuz silkti. "Hava soğuk, yaralısın zaten içeri geçsene."
"Soğuk iyi geliyor." Desem de kalktı ve masanın ucundaki sandalyenin üstünde asılı duran battaniyeleri alarak birini omzuma örttü diğerini de kendi omzuna aldı.
"Şafak nasıl biriydi?" Sorumla gözleri daldı.
"Deli dolu bir kızdı, biraz benziyorduk aslında. Çok güzeldi, Karaman ailesine yakışmayacak kadar da masumdu."
"Peki ölümünün nasıl olduğunu düşünüyordunuz?" Bakışlarını kaçırdı sorumla.
"Silahlı saldırıya uğradı, annesiyle birlikte."
"Neden öldü denildi peki?" Diye sordum ama sorularıma pek yanıt vermek ister gibi değildi. "Ferda sen anlatmasan abin anlatır, bilmem farkında mısın ama benim için ölüyor."
Güldü sözlerimle. "Farkındayım ve çok şaşkınım. Uzun zamandır kendini o kadar kaybetmişti, o kadar çok şu Cebonayan çukuruna düşmüştü ki şimdi benim dışımda birini sevmesi hem güzel geliyor hem de arada kıskanıyorum." Kıskançlık sezmemiştim onda ama o da duygularını saklayabilen bir Alanguva'ydı nihayetinde. "Üstüne alınma, büyük abimden sonra bir tek Ateş abim kaldı. Yoksa sizin için çok mutluyum."
