Mavi..
İsmine rağmen umut edememiş, maviyi siyaha çevirmiş, kalbi cam kırıklarıyla dolu yaralı bir kadın...
Pamir...
Mazisi acı dolu, hayatı ve kalbi siyaha bürünmüş bi adam..
İki siyah birleşince ne olur sizce?
Yaralar mı sarılır, yoksa felaket mi...
Hayat hiç olmadığı kadar garip, hiç olmadığı kadar acımasız bir kurgu, Herşeyin tepetaklak olması saniye bile sürmeyen bir idam ipi gibiydi aslında..
Arabamı park edip aşağı indim. Karşımdaki o yere baktım, büyüdüğüm eve... Gözlerim yavaş yavaş dolmaya başladı. Sanki bu evi her gördüğümde yaşanmış tüm anılar aklıma hücum ediyordu. Silkelenip kendime geldim. Derin bir nefes alarak yürümeye başladım. Kapıyı çaldım usulca. İçerden adım sesleri duyuldu ve kapı açıldı.
Neredeyse yıllardır görmediğim o yüzü gördüm, annemi... Mimiklerimi ifadesizleştirerek soğuk bir sesle konuştum: "Bıraktığım eşyalarımı alacağım"
Seni karnında aylarca taşıyan , doğuran seni zahmetle büyüten, tek gözyaşına dayanamayan, seni el üstünde tutan, şefkate boğan, arkadaşın, sırdaşın olan kişiydi anne..
ona anne kelimesini söylersem tüm annelere hakaret olurdu bu kadın o kelimeyi haketmiyordu.
Duygusuzca yüzüme bakarak kenara çekildi. İçeri girdim ve eski odama çıktım. Beklediğim gibi eşyalarım yerinde değildi arkamdan gelen 'o kadına' döndüm: "Nerede eşyalarım?" Onun konuşması yılların silinememişliği ile doldurdu zihnimi " Kilerde, nerede olacak."
Sesini duymak dişlerimi gıcırdatmama neden oldu. Alaylı bir tebessümle baktım suratına. Yüzümde yabancı duran, gülümsemekten çok uzak bir tebessüm. Beklediğim bir şeydi, ona yakışan buydu.
Aşağı inerek kilere girdim. Raflardaki boks eldivenlerime takıldı gözüm. Oradan da büyük bir kutuda ağzı açık tozlanmış kar kürelerime. Birkaç tane daha küçük kutu vardı. Muhtemelen içlerinde yanıma almaya cesaret edemediğim çerçeveler, albümler ve eski kıyafetlerim vardı. Bana ait olanları aldım ve ona bakmayarak kapıya doğru ilerledim kutuları aynı anda taşıyamayacağım için iki kez gittim. Tam çıkacağım zaman kapı sert bir şekilde açıldı:
"Ne işin var lan senin burada?!" dedi, Melih - şu sözde ağabeyim- onu takmayarak yüzüne bile bakmadan omzuna çarparak çıktım 'o evden' . Arabama eşyalarımı yerleştirerek sürücü koltuğuna geçtim. Her bindiğimde yaptığım gibi direksiyonda gezdirdim ellerimi. Yine gözlerim doldu.
Benim için çok değerli olan arabama gururla baktım tekrar. Aldığım ilk gün griden kurtulup mat siyaha kaplatmıştım Asilimi.
Babamın bana emanetiydi o ..
ओह! यह छवि हमारे सामग्री दिशानिर्देशों का पालन नहीं करती है। प्रकाशन जारी रखने के लिए, कृपया इसे हटा दें या कोई भिन्न छवि अपलोड करें।
Gaza yüklenerek yola çıktım. İlk gördüğüm konteynırın yanında durarak içinde eski kıyafetlerimin olduğu kutuyu bıraktım çöpe. Sakinleşebilmek için radyodan kısık sesle bir müzik açıp yola devam ettim.
