"Lord Eric က သခင်လေးကို ရှာနေပါတယ်"
Bodyguard တွေက သူ့ကို Mansion ရှေ့အရောက် လိုက်ပို့ကြပြီးမှ HQ ကို ပြန်ကြသည်။ Ray ဓာတ်လှေကား မသုံးဘဲ Eric ရုံးခန်းဆီသို့ လှေကားထစ်တွေကနေပဲ တက်လာခဲ့၏။ ပုံမှန် ခြေလှမ်းတွေ ဖြစ်သော်လည်း စံအိမ် ဒုတိယထပ်ကို အကျော်မှာ သူ မောလာသည်။ ခုတလော လှုပ်လှုပ်ရှားရှား သိပ်မရှိလို့များလား မသိ။ အရင်ဆို သူ ဒီလှေကားတွေပေါ် တက်ဆင်း ပြေးနေကျပင်။
Eric နေသည့် သုံးလွှာကို ခြေချသည့်အခါ လှေကားလက်ရန်းအား ထိန်းကိုင်ထားရင်း ခဏ အမောဖြေလိုက်ရသည်။ ယခုကဲ့သို့အားအင်ကုန်ခမ်းသွားသလို ပင်ပန်းမှုမျိုးက သူ ညအမှောင်ထဲ ထွက်ပြေးခဲ့ရချိန်တွေကိုတောင် ပြန်ခံစားမိစေ၏။
"Ray"
Eric ရဲ့ ခေါ်သံ ကြားပါမှ သူ့ အသိအာရုံတွေကို ပြန်လည်စုစည်းလိုက်သည်။ သို့သည့်တိုင် ခြေလှမ်းတွေက ရှေ့ဆက်မရ။ Eric က သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လာတော့ Ray ခေါင်းထဲတွင် ရိပ်ခနဲ။
"Ray!"
သူ့အား ကျောဖက်ကနေ ထိန်းပွေ့လိုက်သည့် လက်တွေကြား Ray ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မနည်း ရပ်တည်နေရ၏။ သူ ဒီလို အခြေအနေတွေကို မုန်းလာပြီဖြစ်သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ကူညီမှုကို လိုအပ်ခြင်းတွေ။
"Noah! Noah!"
သတိရှိနေသေး၍ Eric သူ့ကို ချီပွေ့လိုက်တာလည်း သိသည်။
"Doctor Aaron ကို ခေါ်"
Ray နှလုံးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လွန်းနေပေမဲ့ အသက်ကို မျှင်းရှိုက်နေရရင်း
အဆုတ်ထဲတွင် Oxygen ပြတ်လပ်လာလေတော့ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးလည်ပါတ်မှုတွေ ရပ်ဆိုင်းသွားသည့်အလား။
ဖြည်းညင်းစွာ မှိတ်ကျလာသည့် မျက်ခွံတွေနှင့်အတူ သူ့ အသိအာရုံတွေလည်း အမှောင်ကျသွားခဲ့၏။
************************************
"Ray"
"Ray!"
"ဟင်"
"မေမေ လာမကြိုသေးဘူးလား"
Ray အတန်းပိုင် ဆရာမကို ခေါင်းရမ်းပြလိုက်ပြီး လက်ထဲက ထမင်းဘူးနှင့်ရေဘူးထည့်ထားသော ဆွဲခြင်းအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အတန်းဖော်တွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြန်သွားကြ၍ မူလတန်းဆောင်ရှေ့တွင် Ray တစ်ယောက်သာ ကျန်ရစ်တော့၏။
