"ယံ့ကို စောင့်နေတာလား"
အိမ်ထဲက ထွက်လာရင်း အပြုံးနဲ့ လှမ်းမေးတဲ့ အစ်မနန်းကို သူ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
မနက်ဖြန်ဆို သူ ပြန်ရတော့မည်။
Yan နဲ့ တွေ့ရမဲ့ အချိန်က သိပ်မရှိ။
ဒီညနေမှ မိုးတွေက ညို့နေသေး၏။
လေးနာရီခန့် အချိန်တွင် Yan ရဲ့ကား ခြံထဲ ဝင်လာတော့ သူ ပျော်သွားသည်။ခုံတန်းပေါ်
ထိုင်နေရာမှ မတ်ခနဲ ထရပ်လိုက်မိသည်ထိ။
Yan ကလည်း သူ့ကို မြင်တာနဲ့ ပြုံးပြလာ၏။
"ကိုယ်နဲ့ လမ်းလျှောက်ထွက်မလား Ray"
"အင်း"
"ခဏစောင့်"
Yan က အိမ်ပေါ်တက်သွားပြီး ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာသည့်နောက် ပြန်ဆင်းလာသည်။ကျောင်းက ပြန်လာတုန်းကလို ရှပ်နဲ့ပုဆိုး မဟုတ်တော့ဘဲ ခဲရင့်ရောင်ဘောင်းဘီရှည်ကို လဲဝတ်ထားပြီး ရှပ်အင်္ကျီအဖြူပေါ်တွင် မီးခိုးရောင် အဖျော့ Cardigan လက်ရှည်ကို ထပ်ဝတ်ထား၏။ထသွားထလာ ပုံစံမျိုးနဲ့လည်း ရှင်းသန့်ပြီး ကြည့်ကောင်းနေတာပဲ ဖြစ်သည်။
"သွားရအောင်"
"ဟုတ်"
အိမ်ရှေ့လမ်းပေါ် တွင် လူသွား လူလာ ကျဲပါးလျက်။နေရောင်ခြည် ပြန်သမ်းလာတဲ့အခါ Ray ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။တိမ်မိုးသားများ မှိုင်းနေသေး၏။
သူ မျက်လွှာပြန်ချတဲ့အခိုက် နံဘေးတွင်ရှိသည့် Yan နဲ့ မျက်ဝန်းချင်း သွားဆုံသည်။Yanရဲ့မျက်ဝန်းညိုတွေက သလင်းကျောက်နှယ် ကြည်လင်သည်။သူ့ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်မှာ အေးချမ်းမှုသာ ရှိ၏။ ယံ့ နှုတ်ခမ်းထက်က အပြုံးဟာ သူမြင်သမျှ ရိုးစင်းလှသည်။
နွေးမြသော ရင်ခုန်ခြင်းသည်သာ သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ တိုးတိုး ငွေ့ငွေ့။
"ကျွန်တော့်ကို မြန်မာ စကား သင်ပေးပါလား Yan"
နှစ်ယောက်ကြား တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခြေအနေကို သူ့ဖက်က စတင် လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။
ဘောင်းဘီအိတ်ထောင်တွေထဲ လက်နှိုက်လျက် ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန် လမ်းလျှောက်နေသည့် Yan က သူ့မေးခွန်းကို ချက်ချင်းမတုံ့ပြန်ဘဲ စကားလုံး ရွေးချယ်နေပုံရ၏။
